Γράφει ο Βασίλειος Ρογοκένης
Σκληρός ο λόγος του Ιωάννου του Βαπτιστή εναντίον εκείνων που προκαλούν την οργή του Θεού, και γι’ αυτό καυτηριάζει και τον Ηρώδη και όλους εκείνους που μετά τον Ηρώδη, προσπάθησαν και προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τους παράνομους. Τον Ηρώδη, τον νταβατζή της οικογενείας του αδελφού του.
Η νομιμοποίηση της παρανομίας (απύθμενο θράσος των πάσης φύσεως εξουσιαστών) πικραίνει τον Θεό και οργίζεται, διότι στέλνουν τις ψυχές των ανθρώπων υπνωτισμένες στην κόλαση. Ενώ η επιθυμία της Θείας Δικαιοσύνης μέσω του Θείου Ελέους είναι: Δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού έως ότου επιστρέψει και ζήσει (να μην πεθάνει αιωνίως εκ του δευτέρου θανάτου). Άρα ο Θεός δεν είναι κακούργος, στρέφεται εναντίον του κακούργου θράσους προς σωφρονισμόν.
Σήμερα, η Χώρα βρίσκεται στην προ της Άλωσης της Πόλης εποχή. Ακριβές αντίγραφο της τότε εποχής, της εποχής πριν την Άλωση. Η φιλοσοφία της Άλωσης στηρίζεται στην άλωση του ήθους, ήθος το οποίο παράγει νόμιμα και μόνιμα αντιστεκόμενους στο παραγόμενο εκ της αγνοίας (το βάρβαρο) προς διατήρηση του πολιτισμού. Προνόμιο ιστορικά καταγεγραμμένο και αναμφισβήτητο, προνόμιο των Ελλήνων, το αήττητο φρόνημα των Ελλήνων μέχρι το Έπος του 40.
Από εκεί και μετά, ξεκινάει η φιλοσοφία της δεύτερης άλωσης, αλάνθαστη φιλοσοφία εναντίον των αντιστεκόμενων, εναντίων αυτών που απώλεσαν την ψυχή τους για να την αναστήσουν, βλέπετε Κατά Ιωάννην 12:25-26. Οι αιώνια δαφνοστεφανομένοι από την Ιστορία όπως καταγράφεται και από τον ποιητή: Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, περπατώντας η Δόξα μονάχη, μελετά τα λαμπρά παλικάρια, και στην κόμη στεφάνι φορεί, γεναμένο από λίγα χορτάρια που είχαν μείνει στην έρημη γη……………….
Η φιλοσοφία της αστάθειας του μη σκεπτόμενου, αυτού που αποφασίζει να αποφεύγει να σκέπτεται, δηλαδή τον συμφέρει ή δεν τον συμφέρει να σκέπτεται. Η παλινδρόμηση του αυτεξούσιου από τα υλικά στα πνευματικά. Υπολογισμός που τον απομακρύνει από το αιώνιο και τον δουλώνει στο οριακό, στο πρόσκαιρο. Και εδοκιμάσθη αυτή η φιλοσοφία εκ των έσω, πριν την Άλωση της Πόλης. Παλινδρομούντες από Θεό σε μαμωνά, αποφάσισαν να γίνουν σύννομοι με τον μαμωνά. Ζήτησαν βοήθεια από τη Δύση -τον Πάπα, τον δεύτερο πονηρό- ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία: Σφραγίστε την Αγιά Σοφιά για να κανονίσουμε τα του πρωτείου και μετά βλέπουμε.
Το μέγα σφάλμα, επέβαλαν συμφωνία του προστατευομένου λαού από την Αειπάρθενο Αγνή Υπερμάχο Στρατηγό με τον δεύτερο πονηρό. Και το μόνο που κατάφεραν τα δάκρυα της Παναγίας, πριν αποχωρήσει από την Πόλη, ως λαμπάς καιομένη προς τον Υιό της και Θεό της, ήτο να αλωθεί η Πόλις, όχι από τους αόρατους εχθρούς που προώθησαν την φιλοσοφία της προδοσίας της Υπερμάχου Στρατηγού, αλλά από τους εκτελεστές αυτής της φιλοσοφίας, τους Οθωμανούς (της 7ης Μονοκρατορίας, βλέπετε Αποκάλυψη 17:9-12), οι οποίοι δημιούργησαν στρατιές αγίων και ομολογητών, το αίμα των οποίων 400 χρόνια ξέπλυνε την ντροπή. Διότι, εάν έπεφτε στα χέρια της προδοτικής φιλοσοφίας, της γνωστής φιλοσοφίας των σιωνιστών, βλέπετε Βίβλο βοά και την αποκαλύπτει, σήμερα στην Ελλάδα δεν θα υπήρχε Ελληνικός λαός.
Το αντίγραφο αυτής της φιλοσοφίας, το βιώνουμε σήμερα με μοντέρνο τρόπο, η λέξη που ενώνει τον βάρβαρο τρόπο με τον μοντέρνο είναι η λέξη σύννομος. Σύννομος, όπως τότε, με την Πολιτεία που αποφάσισε να σεβαστεί τη Δύση διότι το ανατέλλων φως της Αναστάσεως ήτο υποδεέστερο από τους θησαυρούς τους, κρυμμένους στα σεντούκια. Και αποδείχθη η λάθος απόφαση μετά την Άλωση, διότι οι Οθωμανοί έβγαλαν από τα σεντούκια των Χριστιανών λοφίσκους χρυσού, ασημιού και πολύτιμων λίθων. Δηλαδή, όλα αυτά που προσπάθησαν να περισώσουν, τα έχασαν από την λάθος απόφαση να υποτιμήσουν την Υπερμάχο Στρατηγό.
Σήμερα, οδηγηθήκαμε από την ίδια φιλοσοφία των σιωνιστών, οι οποίοι χρησιμοποιούν το ίδιο λάθος εναντίον των Ελλήνων, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα. Η κατάλληλη στιγμή εμφανίσθη χωρίς χρονοδιάγραμμα, η στιγμή της προσβολής των Δημοκρατικών αξιών, βλέπετε ψηφοθηρία, αντίγραφο της εβραϊκής συναγωγής, τότε κινδύνευες να γίνεις αποσυνάγωγος, τώρα κινδυνεύεις να αποκλαδικοποιηθής. Και ταυτόχρονα, η Ορθοδοξία σύννομος με την ανοχή της κατάρρευσης των Δημοκρατικών αξιών, κάνει το ίδιο και χειρότερο, παρουσιάζει τον Τίμιο Σταυρό, τις Άγιες εικόνες και το Ιερό των εκκλησιών που αγιάζει τον χώρο της εκκλησίας, τα παρουσιάζει ως μεταδότες ασθενειών, και το δασκαλεμένο ποίμνιο από τους αλλαχόθεν εισερχόμενους τα αποδέχεται για να δημιουργηθεί η δεύτερη άλωση, η άλωση της Ορθοδοξίας.
Η παγίδα όμως τούτη την φορά έχει στηθεί και γι’ αυτούς που μέχρι τώρα δεν σέβονται την Αγιά Σοφιά, και κάνουν απερίσκεπτα βήματα, απερίσκεπτα βήματα θράσους εναντίον ΕΚΕΙΝΗΣ που έτσι θέλησε και τους παρέδωσε την Πόλη (βλέπετε την τύχη του ιδρυτή του μπλε τζαμιού). Και η ίδια παγίδα εναντίον εκείνων που γνωρίζουν άριστα πότε αλώνεται η ανθρωπότητα, και αλώνεται όταν την απομακρύνουν από τα χέρια του Θεού. Αυτή την παγίδα, την φοβήθηκε ο Καϊάφας επί της εποχής του Ναζωραίου και τους συμβούλευσε ότι πρέπει να δολοφονήσουν τον Ναζωραίο, διότι η θυσία Του δεν θα είναι μόνο υπέρ του έθνους, αλλά θα ενώσει τους διασκορπισμένους εις τα έθνη, εις έθνος εν, βλέπετε Κατά Ιωάννην 11:51-53. Αυτό που απέφυγαν τότε οριακά, δεν θα μπορέσουν να το αποφύγουν τώρα. Γνώστης των προφητειών, ο Καϊάφας, συνειδητά έπραξε, αλλά το έκρυψε από τον λαό, βλέπετε Ιεζεκιήλ και Ζαχαρίας. Ας αναρωτηθεί το Ορθόδοξο ποίμνιο, ποια θα είναι η τύχη του, οδευόμενο οπίσω των αλλαχόθεν, βλέπετε Κατά Ιωάννην 10:1-6.
Παρατηρήσεις: Στην πρώτη άλωση, σφραγισμένη η Αγία Σοφία, στη δεύτερη άλωση (όπως επιχειρείται) σφραγισμένες οι εκκλησίες.
Το συναίσθημα του Ορθόδοξου ποιμνίου, τότε, ίδιο με το σημερινό συναίσθημα, παλινδρόμηση μεταξύ Θεού και μαμωνά. Παλινδρόμηση, η οποία προκάλεσε την περιφρόνηση προς την Υπερμάχο Στρατηγό, τα δάκρυα της Οποίας διαφύλαξαν την άλωση της Ορθοδοξίας. Και μετά 400 χρόνια, με όπλο την Ορθοδοξία, το Έθνος αναστήθη, αφού ταλαιπωρούμενο ξέπλυνε την περιφρόνηση προς την Υπέρμαχο Στρατηγό.
Οι την άλωση προκαλέσαντες απέτυχαν. Μετά το πάθημα της αποτυχίας τους, σήμερα επιχειρείται η άλωση της Ορθοδοξίας με πρωταγωνιστή την Ιερά Σύνοδο, η οποία διαίρεσε το ποίμνιο σε δύο μέρη, με την πιο μοντέρνα διαίρεση.
Η αλλαχόθεν καινοφανής διδασκαλία προκάλεσε στο ένα μέρος, τον δισταγμό του να προσέρχεται άφοβα στους Ιερούς ναούς, διότι η καινοφανής διδασκαλία προκάλεσε απιστία μέσω αμφιβολίας. Δηλαδή, όπως τότε στην πρώτη άλωση, αμφέβαλλαν για την Προστάτιδα της Πόλης.
Το άλλο μέρος, προβληματισμένο από την παράδοση τα του Θεού στον Καίσαρα, τον Καίσαρα της 8ης Μονοκρατορίας- παγκοσμιοποίηση, δηλαδή οι αντιπρόσωποι του Θεού, αντιπρόσωποι του θεοποιημένου Καίσαρα ή της θεοποιημένης άγνοιας, και αυτό καθ’ ομολογίαν της Ιεράς Συνόδου: Η επιστημονική άγνοια γνωρίζει πιο πολλά από εμάς. Έρχεται το άλλο μέρος αντιμέτωπο με την Ιερά Σύνοδο, διότι αυτή παύει να είναι σύννομη με το Κατά Ιωάννην 17:20-22, και κατ’επέκταση με τους ιεραποστολικούς κανόνες, τον 3ο, τον 46ο και τον 16ο.
Εδώ, αρχίζει να διαφαίνεται η ανησυχία της Ιεράς Συνόδου, ανησυχεί για τον προβληματισμό του μοντέρνα διαιρεμένου ποιμνίου (διαίρεση από διαφορετική αιτία). Εύχομαι αυτή η διαπιστωμένη ανησυχία του διαιρεμένου ποιμνίου, να αναγκάσει την Ιερά Σύνοδο να διορθώσει τη δεύτερη αταξία που προκάλεσε (η πρώτη αταξία το 1924), για να μην συμβεί το χειρότερο από την πρώτη άλωση. Τώρα όπως επιχειρείται, δεν θα παραδώσουμε μόνο τον αμύθητο εδαφικό πλούτο μας αντί μιας θέσης στο Δημόσιο ή αντί πινακίου φακής, αλλά μαζί με το πινάκιο θα παραδώσουμε και την Ορθοδοξία. (Αναλυτικότερα, αυτές οι παρατηρήσεις σε άλλο έντυπο, εκεί θα αναλύσουμε πώς και γιατί θα πέσουν στον λάκκο που άνοιξαν, η 8η Μονοκρατορία με τους συνεργάτες της και τον ανόητο όχλο της).
