18η ε­πέ­τειος Ε­πα­να­κο­μι­δής της Τι­μί­ας Κά­ρας της Α­γί­ας Ει­ρή­νης στον Ι. Να­ό Ρι­γα­νο­κά­μπου

 «Οι μνή­μες των πε­ρισ­σο­τέ­ρων πι­στών το περασμένο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο γύ­ρι­σαν δε­καoκτώ χρό­νια πριν, ό­ταν το α­πό­γευ­μα της 5ης Ο­κτω­βρί­ου 2002 οι κα­μπά­νες των Ιε­ρών Να­ών κα­τά μή­κος της δια­δρο­μής η­χού­σαν και το Ιε­ρό Λεί­ψα­νο διέ­σχι­ζε την πό­λη των Πα­τρών, συ­νο­δευό­με­νο α­πό ο­μά­δα πε­ρι­πο­λι­κών και πο­μπή αυ­το­κι­νή­των», αναφέρει η δημοσίευση της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών για την 18η επέτειο της επανακομιδής της Τιμίας Κάρας της Αγίας Ειρήνης στον Ιερό Ναό Ριγανοκάμπου στην Πάτρα. 

«Ε­κεί­νο το ευ­λο­γη­μέ­νο α­πό­γευ­μα, η ε­πί­ση­μη υ­πο­δο­χή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στην πε­ριο­χή «Σύ­νο­ρα» της Ά­νω Πό­λε­ως με ε­πί­ση­μη Δο­ξο­λο­γί­α, αλ­λά και προ­σφω­νή­σεις α­πό τον μα­κα­ρι­στό Μη­τρο­πο­λί­τη πρώ­ην Πα­τρών κυ­ρό Νι­κό­δη­μο, τον τ. Δή­μαρ­χο Πα­τρέ­ων κ. Ευάγ­γε­λο Φλω­ρά­το και τον Κα­θο­λι­κό ε­πί­σκο­πο του Chambery ο ο­ποί­ος ή­το ο ε­πι­κε­φα­λής πε­ντα­με­λούς συ­νο­δευ­τι­κής ε­πι­τρο­πής των Λα­τί­νων.

Α­νή­με­ρα της εορτής ­τε­λέ­σθηκε Αρ­χιε­ρα­τι­κή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, προ­ε­ξάρ­χο­ντος του Σε­βα­σμιω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πα­τρών κ. Χρυ­σο­στό­μου, ο ο­ποί­ος κή­ρυ­ξε και τον Θεί­ο Λό­γο.

Μαζί του συλ­λει­τούρ­γη­σαν: οι Πα­νο­σιο­λο­γιώ­τα­τοι Αρ­χι­μαν­δρί­τες π. Νε­κτά­ριος Κω­τσά­κης, π. Χρι­στό­δου­λος Ζώ­ης, ο Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρος π. Νι­κό­λα­ος Γουρ­δού­πης, οι εφημέριοι του Ναού Αρχιμανδρίτης π. Ειρηναίος Σωτηρόπουλος, ο Πρωτ. π. Ιωάννης Κολώνης, και οι Διά­κο­νοι Σε­ρα­φείμ Αρ­γυ­ρό­που­λος και Ιω­άν­νης Τσε­ντού­ρος.

Η ομιλία του Σε­βα­σμιω­τά­του πε­ριε­λάμ­βα­νε τρεις ε­νό­τη­τες. Στην πρώ­τη α­να­φέρ­θηκε στην Ευαγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή της η­μέ­ρας, α­να­λύ­ο­ντας το χω­ρί­ο, «έ­σε­σθε υ­ιοί του Θε­ού του υ­ψί­στου».

Εί­πε με­τα­ξύ άλ­λων ό­τι ο σκο­πός της ζω­ής μας εί­ναι να γί­νου­με υ­ιοί του Θε­ού, να πε­ρά­σου­με δη­λα­δή α­πό το κατ΄ ει­κό­να στο καθ΄ ο­μοί­ω­σιν.

Για να φθά­σου­με σε αυ­τό το ση­μεί­ο και να οι­κειω­θού­με την Χά­ρη του Θε­ού α­παι­τού­νται τρί­α σκα­λο­πά­τια, ό­πως ο Ά­γιος Θε­ός.

Το πρώ­το σκα­λο­πά­τι εί­ναι ο λό­γος του Κυ­ρί­ου μας «κα­θώς θέ­λε­τε ί­να ποιώ­σιν υ­μίν οι άν­θρω­ποι, και ει α­γα­πά­τε τους α­γα­πώ­ντας υ­μάς…». Δηλ. ό­πως θέ­λε­τε να συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται οι άν­θρω­ποι σε ε­σάς, να συ­μπε­ρι­φέ­ρε­σθε και ε­σείς σε αυ­τούς.

Το δεύ­τε­ρο σκα­λο­πά­τι: «Πλην α­γα­πά­τε τους ε­χθρούς υ­μών». Αυ­τός ο λό­γος εί­ναι α­κό­μη ποιο βα­θύς, ό­τι θέ­λε­τε να μην σας κά­νουν, να μην το κά­νε­τε. Α­γα­πά­τε α­κό­μη και τους ε­χθρούς υ­μών. Ε­δώ εί­ναι το με­γα­λεί­ο της δι­δα­σκα­λί­ας του Κυ­ρί­ου η­μών Ι­η­σού Χρι­στού. Η α­γά­πη δεν εί­ναι α­πλώς μια λέ­ξη, εί­ναι η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μης της σχέ­σε­ως του Θε­ού με τον άν­θρω­πο και του αν­θρώ­που με τον συ­νάν­θρω­πο. Πριν έλ­θει ο Χρι­στός στην γη, η λέ­ξη αυ­τή ή­ταν ά­γνω­στη. Και οι αρ­χαί­οι Έλ­λη­νες φι­λό­σο­φοι που εί­χαν φθά­σει σε με­γά­λα μέ­τρα δεν την γνώ­ρι­ζαν. Δύ­ο λέ­ξεις χρη­σι­μο­ποιού­σαν: Φι­λί­α και Φι­λό­της. Η λέ­ξη α­γά­πη α­κού­στη­κε για πρώ­τη φο­ρά α­πό τον Κύ­ριον η­μών Ι­η­σού Χρι­στόν. Διό­τι ό­πως λέ­γει ο Ευαγ­γε­λι­στής της α­γά­πης, ο Θεί­ος Ιω­άν­νης, ο Θε­ός δεν έ­χει α­πλώς α­γά­πη, αλ­λά ο Θε­ός α­γά­πη ε­στί. Το ό­νο­μα του Θε­ού εί­ναι α­γά­πη, λέ­γει ο Ά­γιος Ιω­άν­νης ο Θε­ο­λό­γος.

Το τρί­το σκα­λο­πά­τι: «Γί­νε­σθε ουν οι­κτίρ­μο­νες κα­θώς και ο Πα­τήρ υ­μών Οι­κτίρ­μων ε­στί ο εν τοις ου­ρα­νοίς». Τα ε­λέ­η και οι οι­κτιρ­μοί του Κυ­ρί­ου λέ­με. Τί εί­ναι το έ­λε­ος; Έ­λε­ος εί­ναι λέ­ει ο Ά­γιος Ιω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος και ο Α­γιος Γρη­γό­ριος ο Πα­λα­μάς, η ε­πί­τα­σις της α­γά­πης. Δη­λα­δή η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη α­γά­πη μέ­χρι να κλεί­σω­με τα μά­τια μας σε αυ­τόν τον κό­σμο. Πρέ­πει να α­γα­πά­με και μά­λι­στα θυ­σια­στι­κά. Για­τί η α­γά­πη υ­πα­γο­ρεύ­ει την θυ­σί­α, ό­πως ο Κύ­ριός μας θυ­σιά­στη­κε για ε­μάς. Οι­κτιρ­μοί σύμ­φω­να με τον ιε­ρό Χρυ­σό­στο­μο, εί­ναι η ευ­σπλα­χνί­α που πρέ­πει να δεί­χνου­με προς τους αν­θρώ­πους, σε κά­θε άν­θρω­πο.

Η δεύ­τε­ρη ε­νό­τη­τα της ο­μι­λί­ας του Σε­βα­σμιω­τά­του εί­χε να κά­νει με το ι­στο­ρι­κό Ε­πα­να­κο­μι­δής της Ιε­ράς Κά­ρας της Α­γί­ας Ει­ρή­νης α­πό την Δύ­ση με­τά α­πό 771 έ­τη και τους συ­νο­δοι­πό­ρους τού προ­κα­τό­χου του, μα­κα­ρι­στού Μη­τρο­πο­λί­του πρώ­ην Πα­τρών κυ­ρού Νι­κο­δή­μου, σε αυ­τή την προ­σπά­θεια ό­πως του τό­τε δη­μάρ­χου Πα­τρέ­ων κ. Ευάγ­γε­λου Φλω­ρά­του, των α­ει­μνή­στων συ­μπο­λι­τών μας Ιω­άν­νου Μου­τού­ση, Χρί­στου Χρι­στό­που­λου κ.α. που ε­μνη­μό­νευ­σε τα ο­νό­μα­τά τους ο Αρ­χιε­ρεύς στην Με­γά­λη Εί­σο­δο και στην Ιε­ρά Πρό­θε­ση.

Λό­γους α­γα­θούς α­πη­ύ­θυ­νε και για τον α­οί­δι­μο Ιε­ρέ­α π. Δη­μή­τριο Α­θα­να­σό­που­λο που ή­το πρω­τερ­γά­της α­νε­γέρ­σε­ως του Να­ού, α­φού, τό­τε ή­το πα­ρεκ­κλή­σιο της ε­νο­ρί­ας του Α­γί­ου Αν­δρέ­ου Ε­γλυ­κά­δος και ο π. Δη­μή­τριος, προ­ϊ­στά­με­νος.

Και η τρί­τη ε­νό­τη­τα ή­το α­φιε­ρω­μέ­νη στο α­ξιο­ζή­λευ­το – ό­πως χα­ρα­κτή­ρι­σε – πνευ­μα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έρ­γο που ε­πι­τε­λεί­ται α­πό τον π. Ει­ρη­ναί­ο, τον π. Ιω­άν­νη και τους συ­νερ­γά­τες τους. Ε­ξή­ρε δε, την σπου­δαί­α ερ­γα­σί­α που ε­πι­τε­λεί­ται στον το­μέ­α της νε­ό­τη­τος, το­νί­ζο­ντας, ό­τι εί­ναι ε­πι­τα­κτι­κή α­νά­γκη να ερ­γα­ζό­με­θα σή­με­ρα με τους νέ­ους για να μην κα­τα­ντή­σου­με έ­να πνευ­μα­τι­κό γη­ρο­κο­μεί­ο.

Σε αυ­τό δε το ση­μεί­ο ε­παί­νε­σε την πλειά­δα των νέ­ων γό­νε­ων που συμ­με­τεί­χanου συμ­με­τεί­χαν στην Θεί­α Λει­τουρ­γί­α και που προ­σήλ­θαν να κοι­νω­νή­σουν τα τέ­κνα τους, το Σώ­μα και το Αί­μα Χρι­στού.