Του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Αρχιμανδρίτη Γρηγορίου
Η νέα, μικρή Ελλάδα ακόμα δεν έχει καταλάβει πως μετά την απελευθέρωση από την ισλαμική τυραννία κληρονόμησε δύο μεγάλα μνημεία: την Ακρόπολη και το Άγιον Όρος.
Το Άγιον Όρος το εγκατέλειψε στην τύχη του, αφού το απογύμνωσε σχεδόν από κάθε περιουσιακό του στοιχείο, για να τα προσφέρη στους πρόσφυγες, ώστε να τα καλλιεργούν και να ευπορίζωνται. Δυστυχώς όμως αυτά πωλήθηκαν σε λεφτάδες και έγιναν βίλες, κέντρα διασκεδάσεων και ξενοδοχεία. Έκτοτε μέχρι σήμερα, ουδέποτε νοιάστηκαν οι ελληνικές κυβερνήσεις για τη διατήρηση και συντήρηση των μνημείων του ιερού αυτού τόπου.
Κάποια φορά, ένας κυβερνήτης με έναν βουλευτή της Θεσσαλονίκης αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν οργανισμό με το όνομα ΚΕΔΑΚ (Κέντρο Διαφυλάξεως Αγιορειτικής Κληρονομίας). Οι περιπέτειες αυτού του οργανισμού γίνονται ένα πολύ καλό μυθιστόρημα. Το ονομάζω μυθιστόρημα, γιατί αυτά που έγιναν και γίνονται είναι απίστευτα!
Χρόνια τώρα δεν έχει καμία χρηματοδότηση και κανένα έργο δεν μπορεί να εκτελέση στο Άγιον Όρος. Οι πρώτοι μηχανικοί, αφού πέρασαν τη βρεφική τους ηλικία και ανδρώθηκαν, συνταξιοδοτήθηκαν, χωρίς να αντικατασταθούν. Από την πρώτη ώρα τα πρόσωπα ήταν πάντοτε υποδεικνυόμενα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και τώρα βολεύονται κάποιοι που ίσως ποτέ τους δεν έχουν επισκεφθή το Άγιον Όρος και δεν γνωρίζουν σε ποιο «πόδι» της Χαλκιδικής βρίσκεται αυτή η ιερή πολιτεία.
Αυτήν την ώρα, πολλά τα δεινά του ΚΕΔΑΚ. Τους τελευταίους μήνες άλλαξε δύο διευθυντές και αυτήν τη στιγμή κατέχει τη θέση του διευθυντή ο πιο αναποδιασμένος μηχανικός του οργανισμού (ας καταθέση ένα πνευματικό καθίδρυμα του Αγίου Όρους ότι μπόρεσε να συνεργαστή με αυτόν τον άνθρωπο). Και η κυρία Γενικός του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης καυχάται για τις φιλότιμες προσπάθειες των αφιλοτίμων! Δεν υπάρχει γεννήτρια για να κινήση αυτόν τον οργανισμό. Όποιος πήγε να τον κινήση απεμπολήθηκε.
Δεινώς δοκιμαστήκαμε ως Αδελφότητα και στερηθήκαμε για την αναστήλωση αυτού του πανέμορφου μοναστηριού που λέγεται Δοχειάρι. Είκοσι οκτώ χρόνια αγωνιζόμαστε να στήσουμε μια μελέτη ανακαίνισης του Καθολικού της μονής και σήμερα σκοντάφτει και δεν παίρνει έγκριση προς εκτέλεση από τους μπαινοβγαίνοντες μηχανικούς του ΚΕΔΑΚ. Πού να προσφύγωμε; Πού να καταφύγωμε; Τίνος να το πούμε ότι είκοσι οκτώ χρόνια κόπων για να στηθή η μελέτη πήγαν χαμένα, αφού τορπιλίζεται και παρεμποδίζεται από αυτούς που δεν τράβηξαν μια γραμμή γι’ αυτήν τη μελέτη;
Εδώ και τριάντα χρόνια καθηγητές από το Μετσόβιο έχουν υποστυλώσει τα ύφαλα του μνημείου αυτού και πολλές φορές μάς είπαν ότι σε έναν σεισμό ο ναός θα μοιραστή στα δύο. Την κάκωση που έχει υποστή δεν μπορεί να τη συγκρατήση τίποτε.
Και έτσι, καθήμενος ο Αδάμ απέναντι του Παραδείσου, θρηνεί και οδύρεται. «Καθολικό πανώριο, πανέμορφο, Καθολικό πανένδοξο! Ταξιάρχαι μεγάλοι και τρανοί, κρατήστε το! Μη σωριαστή! Μην ερημωθή και γίνει το χατίρι των αθέων κρατούντων!».
Θα το ανακαινίζαμε ταις ιδίαις χερσίν, όπως και τόσα άλλα εντός και πέριξ της μονής, αλλά για μια τόσο μεγάλη δουλειά δεν παλεύεται η φτώχεια. Το ψωμί με ελεημοσύνες το εξοικονομούμε σ’ αυτό το μοναστήρι. Πώς οι μικρές αυτές ελεημοσύνες μπορούν να ανακαινίσουν αυτό το πελώριο Καθολικό;
«Γοργοϋπήκοε Κόρη, εισάκουσον της προσευχής μου και στείλε πάλι ευλαβείς κτίτορες να κρατήσουν, να ανακαινίσουν αυτόν τον ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών».
Έκκληση ποιώ εν ευλαβεία και σεμνότητι και ουχί κρίση και κατάκριση.
