Τον πόνο σου δεν μπορώ να τον νιώσω όσο και να θέλω. Ο πόνος σου είναι κάτι προσωπικά δικό σου. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να στέκομαι δίπλα σου, να προσεύχομαι για σένα, να σου κρατώ το χέρι, να σου χαμογελώ.
——–
Τον πόνο σου όμως δεν μπορώ να τον νιώσω. Αλλιώς εσύ βιώνεις μια κατάσταση αλλιώς την βιώνω εγώ. Μπορεί να καταλαβαίνω με το νου μου ότι στεναχωριέσαι για κάτι αλλά μόνο η δική σου καρδιά βιώνει με τον συγκεκριμένο τρόπο και βάθος τον πόνο αυτόν.
——-
Ξέρεις όμως κάτι; Ο πόνος σου, η θλίψη σου αγγίζει και εμένα. Μπορεί να μην την βιώνω όπως εσύ αλλά με αγγίζει. Με αγγίζει παίρνοντας άλλη μορφή· αυτήν την θλίψη που γεννιέται μέσα μου όταν σε βλέπω θλιμμένη και θλιμμένο.
——
Μην είστε αυστηροί με αυτούς που βιώνουν μια θλίψη, έναν πόνο στην ζωή τους και την εκφράζουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, διότι ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να βιώσουμε αυτό που περνούνε δεν μπορούμε και να κρίνουμε τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασής τους. Μόνο ο Χριστός ξέρει τι περνά ο άλλος, γι’αυτό και θα είναι δίκαιος μαζί του. Μόνο ο Χριστός γνωρίζει τους αγώνες του, την αγωνία του, τις κινήσεις της καρδιάς του.
——-
Τέτοιες στιγμές που ο άλλος ζει την προσωπική του Γεσθημανή και τον Γολγοθά συγχρόνως, καλούμαστε απλά να δώσουμε το “παρόν” στην ζωή του, να του δείξουμε ότι είμαστε πρόθυμοι να τον ακούσουμε. Προσευχή, σιωπή, υπομονή, κατανόηση. Εάν αγαπούμε τον άλλον αυτά πρέπει να δείξουμε τέτοιες στιγμές που ο αδελφός μας δοκιμάζεται. Εκείνες τις στιγμές ο άλλος είναι εύθραυστος. Ένας λόγος μας, ένα βλέμμα μας είτε μπορεί να τον ειρηνεύσει είτε μπορεί να τον κομματιάσει.
—
Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι εάν η θλίψη αυτή στοιχειώνει την δική μας καρδιά δεν θα πρέπει να την αφήσουμε για καιρό. Θα πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας. Συνήθως οι άνθρωποι θλίβονται όταν κάτι γίνεται στην ζωή τους που δεν περίμεναν ή δεν γίνεται κάτι που ποθούσαν.
——
Μέχρι ενός σημείου είναι κατανοητή και αποδεχτή αυτή η θλίψη. Όμως πολλές φορές ξεπερνάει τα όρια. Και “όρια” θεωρούμε το σημείο εκείνο κατα το οποίο πλέον η θλίψη γίνει κατάθλιψη και μια συναισθηματική φόρτιση μετατρέπεται σε χρόνια κατήφεια, παραξενιά, ιδιοτροπία. Αυτό γίνεται όταν ο άνθρωπος εγκλωβίζεται σ’ αυτά που ποθεί και υπεραναλύει τις καταστάσεις.
——
Θέλει απλότητα ώστε να δεχόμαστε το κάθε τι στην ζωή μας, θέλει πίστη στον Θεό που μας αγαπά γνήσια ακόμα κι όταν εμείς τον θεωρούμε απών.
——
Τότε που ο Θεός δεν φαίνεται καλούμαστε σαν παλικάρια να αντισταθούμε στους λογισμούς της θλίψης και να τους αντικαταστήσουμε με λογισμούς ελπίδας και με ανδρείο φρόνημα να δούμε την ζωή κατάματα. Τότε που ο Θεός δεν φαίνεται είναι που μας μιλά με χίλιους δυο τρόπους. Μας μιλά με το στόμα των οικείων μας που μας αγαπούν, μας χαμογελά με τα χείλη των φίλων μας που μας νοιάζονται, μας αγγίζει με ένα απογευματινό αεράκι να μας απαλύνει τον πόνο, μας τραγουδά με τα αηδόνια της χαραυγής, μας παρηγορεί και μας παραδειγματίζει με τους βίους των Αγίων που τόσα και τόσα έπαθαν αλλά δεν απελπίστηκαν. Εάν δεν βλέπουμε, δεν ακούμε και δεν νιώθουμε τον Θεό δεν φταίει ο Θεός, εμείς έχουμε γεμίσει την καρδιά μας με τον εγωισμό μας που τρέφει την θλίψη μας (που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε αυτό που μας συνέβη) κι έτσι ο Θεός δεν βρίσκει ούτε μια μικρή ακρούλα για να έρθει και να μείνει.
—–
Η ζωή είναι όμορφη όταν όλα βλέπονται μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητας. Η ζωή είναι γεμάτη φως όταν βλέπουμε παντού και πάντοτε τα δώρα του Θεού που προσφέρονται σε εμάς δωρεάν.
—–
Κι αν κάποτε η θλίψη εισβάλει στην ζωή μας ας την αντιμετωπίσουμε με ζωή. Διότι η κάθε θλίψη είναι κι ένας μικρός θάνατος. Τον θάνατο λοιπόν μόνο με την ζωή μπορείς να τον νικήσεις.
—–
Η ζωή δεν κουράζει. Αυτό που μας κουράζει είναι που πεθαίνουμε για εμάς συνεχώς χωρίς να ζούμε για χάριν κανενός.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
(Aπό την προσωπική του σελίδα στο fb)
