Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Εορτάσαμε στις 14 Σεπτεμβρίου τη Μεγάλη Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Τιμούμε το Πολίτευμα που θεμελίωσε ο Σταυρός του Κυρίου και άλλαξε με αυτό τον κόσμο, αφού έφερε Φως εκεί, όπου πρωτύτερα υπήρχε σκοτάδι. Εβαλε την πραότητα να εκτοπίσει την αγριότητα των ηθών από τη ζωή των λαών με την αγαθή εσωτερική αλλοίωση που επέφερε στις ψυχές των ανθρώπων. Εδωσε νόημα και προοπτική στη μεταφυσική αγωνία όλων, προβάλλοντας τον Χριστό ως Νικητή του θανάτου, που συνέδεσε δια του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του τον Ουρανό με τη γη, το επέκεινα με το εντεύθεν. «Γεωμέτρησε» όχι με τα συμβατικά, αλλά με υπερκόσμια σημεία το Σύμπαν δείχνοντας καθαρά τον Θρόνο του Θεού που δεσπόζει σε αυτό, ενώ παράλληλα«χαρτογράφησε» τις γήινες «διαδρομές» που οδηγούν στο Βασίλειό Του, ώστε μέσα από την καινούργια «χωροταξία» της ζωής να γνωρίζουν όλοι, ποιο είναι το αληθινό και ποιοτο ψεύτικο «μονοπάτι», επάνω στο οποίο πρέπει να «περπατήσουν», για να φτάσουν στον Θρόνο του Θεού.
Εύλογα λοιπόν όλοι οι ύμνοι της Εορτής του Τιμίου Σταυρού είναι αφιερωμένοι στο Πολίτευμα του Σταυρού και στην πνευματική κληρονομιά του, που αποτελεί το «Σύνταγμα», επάνω στο οποίο στηρίζεται το Πολίτευμα αυτό. Θαυμάζει κάποιος κατά την ημέρα της Εορτής την ομορφιά και τον πλούτο των στίχων της σχετικής υμνογραφίας,που μοιάζει με έναν απέραντο κήπο γεμάτο λουλούδια, τα οποία στολίζουν τον Σταυρό, αφήνοντας το καθένα από αυτά την ομορφιά και τη μοσχοβολιά του επάνω σε Αυτόν.Αίνοι για τον Σταυρό, το Στολίδι της Εκκλησίας και τον Φύλακα της οικουμένης, το Κλέος των Αγγέλων, αλλά και το τραύμα των δαιμόνων. Ευχές και Ικεσίες προς τον Κύριο για τους «υπηκόους» του Πολιτεύματος, αλλά και για τους Βασιλείς που το υπερασπίζονται απέναντι στους βαρβάρους, οι οποίοι το καταφρονούν και θέλουν να το καταλύσουν.
Υμνοι γραμμένοι σε μια άλλη εποχή, που δεν χάνουν όμως ποτέ την αξία τους, παρά τη λεκτική τους υπέρβαση από την εξέλιξη των πραγμάτων, διότι εκφράζουν την αναλλοίωτη ουσία του Πολιτεύματος του Σταυρού και των στοιχείων που το συνθέτουν. Ωδές πνευματικές, που άλλοτε γίνονται ιστορικά αφηγήματα, για να μας θυμίσουν τους Βασιλείς και τα στρατεύματά τους, που υπερασπίστηκαν το Πολίτευμα του Σταυρού και άλλοτε μετατρέπονται σε «σαλπίσματα» αφύπνισης από τον λήθαργο του εφησυχασμού, εφ’ όσον το Πολίτευμα αυτό θα χωρίζει πάντα τους ανθρώπους, όπως και ο Ιδρυτής του, στους από δω και στους από κει. Στους υπερμάχους και στους πολέμιους του Σταυρού. Μπορεί βέβαια να μην υπάρχουν πια σήμερα «Βασιλείς» και «βάρβαροι», που πολεμούν μεταξύ τους υπέρ ή κατά του Σταυρού, η διαμάχη όμως γύρω από το Πολίτευμα του Σταυρού συνεχίζεται. Μόνο που τώρα γίνεται με άλλους όρους και μέσα σε άλλες συνθήκες. Συνθήκες πολιτισμού, οι οποίες δεν αναιρούν, αλλά μάλλον οξύνουν την αντιπαλότητα ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να διαφυλάξουν αλώβητο το Πολίτευμα του Σταυρού και σε εκείνους που επιδιώκουν να το καταλύσουν ως αναχρονιστικό. Μάλιστα εμφανίζεται το παράδοξο φαινόμενο οι πρώην «βάρβαροι», που εκπολιτίστηκαν, να γίνονται σήμερα υπέρμαχοι του Πολιτεύματος του Σταυρού, ενώ οι πρώην «Βασιλείς», που μετεξελίχθηκαν σε σύγχρονους κυβερνήτες, να μετατρέπονται σε φανατικούς αρνητές του.
Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στο καινούργιο διαμορφωμένο «τοπίο» της αντιπαράθεσης γύρω από το Πολίτευμα του Σταυρού, για να έχουμε μια εικόνα όχι τόσο αυτών που το υπερασπίζονται, αλλά εκείνων που το αντιμάχονται. Είναι άλλωστε βασική στρατηγική αρχή του πολέμου, που διδάσκει ότι, εάν θέλει κάποιος να ανταποκριθεί σωστά στις ανάγκες της επιτυχούς έκβασης αυτού, πρέπει πρωτίστως να γνωρίζει πολύ καλά, ποιοί εναι οι εχθροί που του επιτίθενται.Υστερα έρχεται η καταμέτρηση των συμμάχων. Διότι, τί ωφελεί σε ένα επικείμενο πόλεμο να έχεις μαζέψει γύρω σου εκείνους που σε υποστηρίζουν, αλλά να αγνοείς τους εχθρούς σου;
Στους πολέμιους του Σταυρού καταγράφονται κατ’ αρχάς οι δεδηλωμένοι από παλιά αρνητές του. Είναι η κατηγορία των εχθρών, που σου επιτρέπει να οργανώσεις καλύτερα την άμυνά σου απέναντι σε αυτούς, αφού γνωρίζεις τα «όπλα», με τα οποία σε πολεμούν. Εξ ίσου επικίνδυνοι είναι οι εκ των έσω προερχόμενοι πολέμιοι. Αυτοί που έπαψαν πια να είναι «υπήκοοι» του Πολιτεύματος του Σταυρού, διότι προτίμησαν την «υπηκοότητα» άλλων πολιτευμάτων. Είναι αυτοί που αντιμάχονται με μεγαλύτερο πάθος από τους άλλους εκείνο που υπερασπίζοντο προηγουμένως. Ετσι γίνεται πάντα με όλους τους εξωμότες. Πιο επικίνδυνοι όμως από όλους τους πολεμίους του Σταυρού είναι εκείνοι που τον πολεμούν ύπουλα με τη στολή του Σταυροφόρου. Του απλού στρατιώτη ή του αξιωματούχου του Πολιτεύματος. Του πιστού ή του λειτουργού του Κυρίου.Είναι οι «προβατόσχημοι λύκοι» που κατασπαράσσουν εκ του ασφαλούς το ποίμνιο, χτυπώντας το από μέσα. Τα «λυχνάρια», τα οποία αντί για καθαρό Φως βγάζουν «μουτζούρες». Αυτούς όλους είχε υπ’ όψη του ο Χριστός, όταν προέτρεπε τους μαθητές Του να φροντίζουν να έχουν πάντα καθαρές τις «λαμπάδες» τους, διότι μόνο μέσα από το λαμπερό φως που αυτές βγάζουν προς τα έξω στον κόσμο δοξάζεται ο Ουράνιος Πατέρας.
Στο ίδιο συμπέρασμα συγκλίνει και η άποψη του Γκάντι, που έλεγε ότι «τιμώ τον Χριστό, δεν έχω όμως καμιά εκτίμηση στους σημερινούς Χριστιανούς» ! Με ποιό άλλο τρόπο θα μπορούσε να δώσει κάποιος καλύτερα τον ορισμό της προδοσίας; Δεν το βιώνουμε και εμείς εμπειρικά αυτό το πράγμα; Από ποιούς προβάλλεται πειστικά ένα αξιολογικό σύστημα; Από αυτούς που το υπερασπίζονται με έμπρακτη συνέπεια στη ζωή τους ή από εκείνους που το εγκωμιάζουν με τα λόγια, αλλά το «μαχαιρώνουν» με τα έργα τους; Σε πολιτικό επίπεδο έχουμε αρκετά παραδείγματα, για να μπορούμε να κρίνουμε, ποιός είναι αληθινός και ποιός κατ’ επίφαση μόνο δημοκράτης, σοσιαλιστής ή αριστερός.
Οσοι πραγματικά τιμούμε το Πολίτευμα του Σταυρού, έχουμε σήμερα τη γνώση και τη δυνατότητα, για να δίνουμε καθημερινά όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις μας μαρτυρία συνεπούς «υπηκόου». Είναι το καλύτερο «κερί» που δείχνει με το λιγοστό φως του τον δρόμο προς τον Θεό.
