Τήν Κυριακήν, 14ην/27ην Ἀπριλίου 2025, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ Κυριακή τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ, ἤτοι τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, συμφώνως πρός τήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ἐκκλησίας καί τό προσκυνηματικόν καθεστώς. Κατά τήν Κυριακήν αὐτήν ὀκτώ ἡμέρας μετά τό Πάσχα ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι τήν ὀγδόην ἀπό τῆς Ἀναστάσεως ἡμέραν, ὁ Κύριος «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» εἰσῆλθεν «εἰς τό ὑπερῷον, ἐν ᾧ ἦσαν συνηγμένοι οἱ μαθηταί», καί ἦτο καί «ὁ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν» καί εἶδε τόν Κύριον καί τούς τύπους τῶν ἥλων εἰς τάς χεῖρας καί τήν πλευράν Αὐτοῦ καί ἐπείσθη ἀναφωνῶν: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάν. 20, 24-29).
Τό ἀναστάσιμον γεγονός τοῦτο τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου:
Α. Εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ὡς «Παρρησία», ἤτοι διά πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας μετ’ εἰσόδου καί προσκυνήσεως εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον, θυμιάματος καί Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας εἰς τό Καθολικόν καί διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον, προεξάρχοντος τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Τελετάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Βαρθολομαῖος καί ἄλλων, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί μετεχόντων μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων καί εἰσέτι ἐκ τοῦ Πάσχα παρευρισκομένων προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Ρουμανίας, παρουσίᾳ τοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Πέτρου Ἀναγνωστάρα.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, αἱ ἑόρτιοι εὐχαί ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου καί τό ἑόρτιον κέρασμα.
Β. Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Γεωργίου ἐν κώμῃ Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας.
Τῆς ἑορτῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, γενόμενος δεκτός ἐν ἀρχῇ ὑπό τῶν Προσκόπων καί ὑπό τῶν Ἱερέων ἐνδεδυμένων πρό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κανᾶ, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, τοῦ πρωθιερέως Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ, Ἱερέων καί διακόνων ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἐνορίας ταύτης ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί μετέχοντος εὐσεβοῦς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος τῆς Κανᾶ καί τῶν ὁμόρων πόλεων καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τῆς ἐξοχωτάτης Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Μαρίας Σολωμοῦ καί τοῦ ἐξοχωτάτου Πρέσβεως τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Βικτόροφ Ἀνατολίου.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Ταύτην ἐποίησε τὴν ἀρχὴν τῶν σημείων ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐφανέρωσε τὴν δόξαν αὐτοῦ, καὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ», (Ἰωάν. 2,11).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς κατά τήν εὐλογημένην ταύτην πασχάλιον ἡμέραν, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀφ’ ἑνός· καί τῆς παρουσίας Αὐτοῦ μετά τῆς μητρός Αὐτοῦ εἰς τόν ἐνταῦθα ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας γενόμενον γάμον ἀφ’ ἑτέρου.
Κατά τήν ἐν τῷ γάμῳ παρουσίαν Του, ὁ Ἰησοῦς ἐποίησε τήν ἀρχήν τῶν σημείων καί ἐφανέρωσε τήν δόξαν Αὐτοῦ, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής. Ἡ δέ ἀρχή τῶν σημείων, ὧν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἦτο ἡ μεταβολή τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον, κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Ἀρχιτρικλίνου «τοῦ γευσαμένου τό ὕδωρ οἶνον γεγενημένον», (Πρβλ. Ἰωάν. 2,9). Προσέτι δέ ἡγιάσθη ὁ τίμος γάμος καί ἡ κατά τῶν γυναικῶν κατάρα ἀπεμακρύνθη. Τά τέκνα τῶν γυναικῶν τίκτονται πλέον οὐχί μέ λύπην καί πόνον, διότι ὁ Χριστός ηὐλόγησε καί Αὐτήν τήν ἀρχήν τῆς γεννήσεως ἡμῶν. Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀνέλαμψε δόξα κατά τρόπον ἡλιακῆς ἀκτῖνος. Διό καί οἱ μαθηταί Αὐτοῦ ἔμειναν βέβαιοι ἐν τῇ πίστει αὐτῶν, θαυμάζοντες τά γενόμενα.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας δέν περιορίζεται μόνον εἰς τήν ἀναφοράν τῶν σημείων, τά ὁποῖα ἐγένοντο κατά τόν γάμον ἐνταῦθα ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας ἀλλά προβαίνει εἰς τήν «θεωρίαν», τοὐτέστιν τήν βαθυτέραν πνευματικήν σημασίαν τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου λέγοντος: «Καταβέβηκε τοίνυν ἐξ οὐρανῶν ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος, ὡς αὐτός που φησίν, ἵνα τήν ἀνθρώπου φύσιν νυμφίου δίκην οἰκειωσάμενος κυοφορεῖν ἀναπείσῃ τά πνευματικά τῆς σοφίας σπέρματα. Καί νύμφη μέν εἰκότως ἡ ἀνθρωπότης διά τούτου καλεῖται, νυμφίος δέ ὁ Σωτήρ, ἐκ τῶν καθ’ ἡμᾶς εἰς νόησιν τήν ὑπέρ ἡμᾶς ἀνατεινούσης τόν λόγον τῆς θείας Γραφῆς· συγκροτεῖται δέ ὁ γάμος ἐν ἡμέρα Τρίτη, τοὐτέστιν ἐν ἐσχάτοις τοῦ παρόντος αἰῶνος καιροῖς».
Καί ἁπλούστερον: «κατέβη λοιπόν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς οὐρανούς, ὡς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέγει, διά νά οἰκειοποιηθῇ τήν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου ὡς νυμφίος καί νά τήν πείσῃ νά κυοφορήσῃ τά πνευματικά σπέρματα τῆς σοφίας. Εὐλόγως, λοιπόν, ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καλεῖται ἡ νύμφη καί ὁ Σωτήρ ἡμῶν ὁ νυμφίος· ἐφ’ ὅσον ἡ Ἁγία Γραφή ἐκτείνει/ ὑψώνει τήν γλῶσσαν Αὐτῆς ἀπό πράγματα, τά ὁποῖα εἶναι τοῦ ἡμετέρου ἐπιπέδου εἰς τήν κατανόησιν τῶν πραγμάτων, τά ὁποῖα εἶναι ὑπεράνω ἡμῶν. Ὁ Γάμος ἐγένετο τήν Τρίτην ἡμέραν, τοὐτέστιν κατά τούς τελευταίους καιρούς τοῦ παρόντος αἰῶνος.
Καί διερωτώμεθα, διά τί εὐλόγως ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καλεῖται «ἡ νύμφη» καί ὁ Σωτήρ ἡμῶν «ὁ νυμφίος;». Διότι ὁ ἐκ τῶν οὐρανῶν καταβάς ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος προσέλαβε ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ σάρκα, τοὐτέστιν τό ἀνθρώπινον Αὐτοῦ Σῶμα. Τό Σῶμα δέ τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή· καί τήν ὁποίαν (τήν Ἐκκλησίαν) ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, ὁ Χριστός ἠγάπησε καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ Αὐτῆς, ἵνα Αὐτήν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτήν Ἑαυτῷ ἔνδοξον τήν Ἐκκλησίαν, μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων ἀλλ’ ἵνα ᾖ ἁγία καί ἄμωμος», (Ἐφ. 5, 23-27).
Ὁ Χριστός ἠγάπησε καί Ἑαυτόν παρέδωκεν, τοὐτέστιν ἐσταυρώθη, ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, διότι αὕτη προῆλθεν ἐκ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί ἡ Εὔα ἐκ τοῦ Ἀδάμ. «Καθάπερ ἡ Εὔα ἐκ τοῦ Ἀδάμ ἐπλάσθη, οὕτως καί ἡμεῖς ἐκ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ· συναπτόμεθα γάρ Αὐτῷ (τῷ Χριστῷ) ἐν τῷ βαπτίσματι καί συνανιστάμεθα καί τό σῶμα Αὐτοῦ ἐσθίομεν καί τό αἷμα Αὐτοῦ πίνομεν», λέγει ὁ ἑρμηνευτής Θεοδώρητος Κύρου.
Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό γεγονός τῆς συναναστάσεως ἡμῶν ἐν τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ ὡς καί τῆς βρώσεως τοῦ σώματος Αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς πόσεως τοῦ αἵματος Αὐτοῦ, ἑορτάζομεν σήμερον πασχαλίως. Διό καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὑμνολογικῶς λέγει: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν, καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν Πατέρων, Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».
Σημειωτέον ὅτι ἑορτάζομεν τήν συνανάστασιν ἡμῶν ἐν Χριστῷ τῷ ἀναστάντι ἐκ τῆς τριημέρου ταφῆς Αὐτοῦ, οὐχί συναισθηματικῶς καί ἠθικῶς ἀλλά εὐχαριστιακῶς διά τῆς συμμετοχῆς καί κοινωνίας ἡμῶν τῆς μυστικῆς εὐλογίας, τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος, δηλονότι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθώς καί πάλιν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὑμνολογικῶς παραγγέλλει ἡμῖν: «Δεῦτε τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος τῆς θείας εὐφροσύνης ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρα τῆς ἐγέρσεως, Βασιλείας τε Χριστοῦ κοινωνήσωμεν ὑμνοῦντες Αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας».
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἑρμηνεύων τόν σημερινόν εὐαγγελικόν λόγον τοῦ Κυρίου, τόν ἀπευθυνόμενον εἰς τόν μαθητήν Αὐτοῦ Θωμᾶ: «φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός», λέγει: «Εὐλογώτατα τοιγαροῦν τάς ἁγίας συνόδους (τάς συνάξεις) ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις ποιούμεθα κατά τήν ὀγδόην (τήν Κυριακήν ημέραν…) ἀποκλείομεν μέν τάς θύρας, ἐπιφοιτᾷ (παρίσταται) δέ καί ἐπιφαίνεται πᾶσιν ἡμῖν ὁ Χριστός, ἀοράτως τε καί ὁρατῶς· ἀοράτως μέν ὡς Θεός, ὁρατῶς δέ πάλιν ἐν σώματι. Ἐπιτρέπει δἐ καί δίδωσι τῆς ἁγίας Αὐτοῦ σαρκός ἀποθίγειν (ἐγγίζειν). Πρόσιμεν (προσεγγίζομεν) γάρ κατά χάριν Θεοῦ, τῇ μεθέξει τῆς μυστικῆς εὐλογίας, εἰς χεῖρας δεχόμενοι τόν Χριστόν, ἵνα καί ἡμεῖς ἀραρότως [ἄνευ ἀμφιβολίας] πιστεύσωμεν ὅτι τόν ἴδιον ἀληθῶς ἤγειρεν Ναόν, ( τό ἴδιον Σῶμα Αὐτοῦ)».
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν δόξαν τήν ὁποίαν ἐφανέρωσεν ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐν τῷ ἱερῶ τούτῳ τόπῳ τῆς Κανᾶ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ, (Πρβλ. Ἰωάν. 2,11) δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό θεῖον μυστήριον τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τό ὁποῖον (μυστήριον) ἔλαβε τό πλήρωμά του, ὡλοκληρώθη ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν. Ἡ φωτοφόρος παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία ἐφανέρωσε τήν δόξαν Αὐτοῦ εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ.
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν φωτοφόρον ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν μυστικήν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ χαρίζει εἰς ἡμᾶς ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διά τοῦ μυστηρίου τῆς ἀναιμάκτου θυσίας, τῆς θείας δηλονότι Εὐχαριστίας, ὡς λέγει καί ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: «Ὅταν γάρ ἐν ἡμῖν διά τοῦ Πνεύματος γένηται, ἀνιστᾷ ἡμᾶς ἐκ νεκρῶν καί ζωοποιεῖ καί Αὐτόν ἐν ἡμῖν ὅλον ὁρᾶν ζῶντα δίδωσι τόν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον, οὐ μόνον δέ ἀλλά καί συνανιστῶντα καί συνδοξάζοντα ἡμᾶς ἑαυτῷ τρανῶς γινώσκειν χαρίζεται, καθώς πᾶσα θεία Γραφή μαρτυρεῖ».
Καί ἁπλούστερον: «ὅταν ὁ Χριστός ἔλθῃ μέσα μας μέ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς ἀνιστᾷ ἐκ νεκρῶν καί μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς ἀξιώνει νά βλέπωμεν Αὐτόν μέσα μας ὁλοζώντανον, Αὐτόν πού εἶναι ἀθάνατος καί ἀνώλεθρος· καί ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλά μᾶς δίδει τό χάρισμα νά ἀντιλαμβανώμαστε ὅτι μᾶς ἀνιστᾷ μαζί Του καί μᾶς συνδοξάζει, ὅπως μαρτυρεῖ ὅλη ἡ Ἁγία Γραφή.
Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, δοξάσωμεν τόν ἐξαναστάντα τριήμερον ἐκ τάφου, Χριστόν τόν ζωοδότην καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ μαγαλύνωμεν τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ θεοῦ λέγοντες: «Σε τήν φαεινήν λαμπάδα καί μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν ἀρίζηλον δόξαν καί ἀνωτέραν πάντων τῶν ποιημάτων ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν».
Χριστός Ἀνέστη. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ βασιλεύσῃ εἰς τάς καρδίας πάντων ἡμῶν. Ἀμήν Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος”.
Εἰς τήν παρατεθεῖσαν τράπεζαν ὑπό τῆς Κοινότητος καί τοῦ Ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου, ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ ἁγνή, τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου».
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ναζαρέτ κ. Κυριακέ,
“Ἐξοχωτάτη Πρέσβυ τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Μαρία Σολωμοῦ,
Ἐξοχώτατε Πρέσβυ τῆς Ρωσσικῆς Δημοκρατίας κ. Βικτόρ Ἀνατόλι,
Ἐντιμότατε Πρόεδρε τοῦ τοπικοῦ Συμβουλίου τῆς Κανᾶ,
Ἀξιότιμε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,
Ἅγιοι Πατέρες και ἀδελφοί,
Ἀγαπητοί Χριστιανοί καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, τόν καταξιώσαντα τήν ἡμετέραν Μετριότητα καί τήν τιμίαν Συνοδείαν ἡμῶν, ἵνα καί ἐφέτος συνεορτάσωμεν μετά τῶν λίαν ἡμῖν ἀγαπητῶν κατοίκων τῆς Κανᾶ τό ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ μνημονευόμενον γεγονός τοῦ Γάμου καί τοῦ γνωστοῦ ἀνά πᾶσαν τήν οἰκουμένην θαύματος, τῆς μεταβολῆς δηλονότι τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον.
Ἡ Χριστιανική παρουσία ὡς καί ἡ ὡργανωμένη Χριστιανική Κοινότης, ἡ διαχρονικῶς τελοῦσα ὑπό τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Παλαιφάτου Ρωμαιορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἀνάγεται εἰς τούς πρώτους Χριστιανικούς αἰῶνας.
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι χάρις εἰς τήν Χριστιανικήν παρουσίαν, ἡ ἱστορική πόλις τῆς Κανᾶ διετήρησε καί διεφύλαξε τόν πολύ-πολιτισμικόν, πολύ-θρησκευτικόν καί πολύ-ἐθνικόν χαρακτῆρα αὐτῆς ἕως τῆς σήμερον. Ἡ ἁρμονική συνύπαρξις Μουσουλμάνων, Ἑβραίων καί Χριστιανῶν ἀποτελεῖ παράδειγμα προς μίμησιν.
Ἡ ἰδιαιτέρα μνεία τῆς Κανᾶ ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ κατέστησεν αὐτήν πόλον ἕλξεως ἀναριθμήτων προσκυνητῶν καί ἐπισκεπτῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Τό Ἱερόν Προσκύνημα τῆς Κανᾶ κηρύττει καί διαπρυσίως καταγγέλλει τήν ἱερότητα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, τοῦ θεμελίου τῆς οἰκογενείας καί τῶν ἠθικῶν δομῶν τῆς ἀνθρωπίνης Κοινωνίας.
Ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, τοὐτέστιν τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καυχᾶται ἐν Κυρίῳ διά τήν συμβολήν αὐτοῦ, τόσον εἰς τήν ἀνάδειξιν τοῦ προσκυνήματος διά τῆς ἱδρύσεως Ναοῦ καί Μοναστηρίου, ὅσον καί εἰς τήν ποιμαντικήν μέριμναν διά τῆς προστασίας τοῦ χριστεπωνύμου αὐτῆς ποιμνίου καί γενικώτερον τῶν κατοίκων τῆς Κανᾶ.
Ἡ Ταπεινότης ἡμῶν ἠξιώθη τῆς διακονίας τοῦ ἱεροῦ τούτου προσκυνήματος ὡς καί τῆς διαποιμάνσεως τοῦ ἐνταῦθα καί ab antiquo διαβιοῦντος εὐλαβοῦς ἡμῶν ποιμνίου, τοῦ μαρτυροῦντος τήν Σταυροαναστάσιμον ἀγάπην ἀλλά καί δικαιοσύνην τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ζῆλος τῶν πιστῶν διά τήν Ἐκκλησίαν αὐτῶν, ἡ ἀγαστή συμβίωσις Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων, ὁ ἀλληλοσεβασμός πρός τάς θρησκευτικάς ἑορτάς καί κοινωνικάς παραδόσεις, ἀλλά καί ἡ φιλοξενία πρός τούς προσκυνητάς, κατά τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «φιλόξενοι ἐστέ εἰς ἀλλήλους ἄνευ γογγυσμῶν», (Α’ Πέτρ. 4,9), ἀπεικονίζουν τήν ἰδιοσύστατον ὀντότητα τῶν Κανανιτῶν. Αὐτῆς τῆς ἐξαιρετικῆς ἐμπειρίας ἐγενόμεθα καί ἡμεῖς μέτοχοι καί κοινωνοί.
Ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ πασχαλίῳ ἡμέρᾳ, χαιρόμεθα ὅτι Χριστός Ἀνέστη καί θάνατος ἐθανατώθη. Καί πάλιν χαιρόμεθα ,ὅτι ὁ καρπός τοῦ δένδρου τῆς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας φανερωθείσης δόξης τοῦ Θεοῦ διατηρεῖται λίαν καλῶς , κατά τόν Κυριακόν λόγον: «Ποιήσατε τό δένδρον καλόν καί τόν καρπόν αὐτοῦ καλόν· ἐκ γάρ τοῦ καρποῦ τό δένδρον γινώσκεται», (Ματθ. 12,33).
Προσέτι δέ χαιρόμεθα διά τήν ἐν Χριστῷ συνεργασίαν τοῦ ἡγουμένου Πατρός Λεοντίου καί τῶν ἐνεργῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς.
Τέλος, εὐχαριστοῦμεν πάντας τούς τιμήσαντας τήν ἑορτήν ταύτην, ἰδιαιτέρως δέ τόν ἀγαπητόν ἡμῖν Πρόεδρον τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τῆς Κανᾶ.
Χριστός Ἀνέστη! Ἔτη πολλά εὐλογημένα καί εἰρηνικά”.
Τούτων τελειωθέντων ὁ Μακαριώτατος ἐπραγματοποίησε ποιμαντικάς ἐπισκέψεις εἰς Κανᾶ καί εὐθύς ἀμέσως ἀνεχώρησε δι’ Ἱερουσαλήμ.
