Ἡ Κυριακή, 21η Ἀπριλίου/ 4η Μαΐου 2025, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Κυριακή τῶν Μυροφόρων, κατά τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τήν μνήμην Ἰωσήφ, τοῦ κηδευτοῦ τοῦ Κυρίου, καταγομένου ἐξ Ἀριμαθαίας -σημερινῆς Ρέμλης -εὐσχήμονος βουλευτοῦ, τοῦ ζητήσαντος παρά τοῦ Πιλάτου (Μάρκ. 15, 43-46) καί ἐνταφιάσαντος μετά Νικοδήμου καί τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν τό ἄχραντον Σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
Τό γεγονός αὐτό ἑωρτάσθη:
Α΄ Εἰς Ρέμλην, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν καί Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας τοῦ Πατριαρχείου, μετά ἀπό ἔνθερμον ὑποδοχήν τῶν Σωμάτων τῶν Προσκόπων – μαθητῶν τοῦ Σχολείου τοῦ Πατριαρχείου, διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερώνυμος, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῶν ὁμόρων περιοχῶν ἐν συμμετοχῇ πυκνοῦ λαοῦ Ὀρθοδόξων τῆς πόλεως.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:
«Τῷ καιρῶ ἐκείνῳ…, ἐλθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ», (Μάρκ. 15, 43), καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν…”, (Μάρκ. 16,1).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ πόλει ὑμῶν Ἀριμαθείᾳ, ἵνα ἑορτάσωμεν τό λαμπροφόρον γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τιμῶντες ἐν ταὐτῷ τούς κεκρυμμένους μαθητάς Αὐτοῦ, Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικόδημον τόν ἐλθόντα πρός τόν Ἰησοῦν νυκτός τό πρῶτον, φέροντα μεῖγμα Σμύρνης καί ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν», (Πρβλ. Ἰωάν. 19,38-39).
Κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγει ὅτι οὐχί μόνον εἷς μαθητής εἶχε σώφρονα διάθεσιν διά τόν ἐνταφιασμόν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, διό καί ἐπισυνάπτει (προσθέτει) τῷ πρώτῳ Ἰωσήφ καί δεύτερον τόν Νικόδημον. Καί τοῦτο διά νά συγκεντρώσῃ τήν μαρτυρίαν, συμφώνως τῷ Μωσαϊκῷ Νόμῳ λέγοντι: «ἐπί στόματος δύο μαρτύρων ἤ τριῶν σταθήσεται πᾶν ρῆμα», (Ματθ. 18, 16/ Δευτ. 19,15).
Ὅσον δ΄ ἀφορᾷ εἰς τάς Μυροφόρους γυναῖκας καί δή Μαρίαν τήν Μαγδαληνήν, ὁ Πατήρ ἡμῶν Κύριλλος λέγει: «Ἐπειδή ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή διετήρει γνήσιον τό φρόνημα τῆς ἀγάπης αὐτῆς διά τόν Χριστόν, διά φωνῆς ἀγγέλων ἁγίων τοῦ καθ’ ἑαυτόν μυστηρίου τήν γνῶσιν ὁ Σωτήρ ἐχαρίζετο. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἀναστάς Ἰησοῦς ἐχάρισε τήν γνῶσιν, δηλαδή τήν πληροφορίαν τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐκ νεκρῶν τριημέρου ἐγέρσεως Αὐτοῦ εἰς τάς ψυχάς τῶν ἀγαπώντων Αὐτόν, τῶν μαθητῶν δηλονότι καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν κατά διαφόρους τρόπους. Οἱ μέν μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ἐγνώριζον περί τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀναστάσεως καί ἐκ τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ἐν ᾧ αἱ γυναῖκες δέν ἐγνώριζον τάς Γραφάς, οὔτε καί τό βάθος τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀναστάσεως. Ἀκούσωμεν καί τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντος: «Μετὰ φόβου ἦλθον αἱ Γυναῖκες, ἐπὶ τὸ μνῆμα, ἀρώμασι τὸ σῶμά σου μυρίσαι σπουδάζουσαι, καὶ τοῦτο μὴ εὑροῦσαι, διηπόρουν πρὸς ἀλλήλας, ἀγνοοῦσαι τὴν Ἀνάστασιν· ἀλλ΄ ἐπέστη αὐταῖς Ἄγγελος, καὶ εἶπεν· Ἀνέστη Χριστός, δωρούμενος ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος».
Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τῶν κεκρυμένων μαθητῶν Ἰωσήφ καί Νικοδήμου ὡς καί τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν. Καί τοῦτο, διότι αἱ γυναῖκες ἐγένοντο μάρτυρες ἀψευδεῖς καί πρῶται τῆς Ἀναστάσεως. Αὗται πρῶται εἶδον τήν Ἀνάστασιν, τοὐτέστιν τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί ταύτην τήν Ἀνάστασιν εὐηγγελίσαντο εἰς τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ. «Ἔρχεται Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἀπαγγέλλουσα τοῖς μαθηταῖς ὅτι ἑώρακε τόν Κύριον καί ταῦτα εἶπεν αὐτῇ· μή μου ἅπτου· οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου· πορεύου δέ πρός τούς ἀδελφούς μου καί εἰπέ αὐτοῖς· ἀναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν», (Ἰωάν. 20, 17-18).
Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν λόγον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «εἰ γάρ καί ἐγήγερτο Χριστός ἐκ νεκρῶν, ἀλλ΄ οὔπω τό Πνεῦμα τό Ἅγιον δέδοτο τῇ ἀνθρωπότητι παρά Πατρός δι’ Αὐτοῦ (Χριστοῦ)· ἀνελθών γάρ πρός τόν Θεόν καί Πατέρα, κατέπεμψεν ἡμῖν Αὐτό, διό καί ἔλεγε: «Συμφέρει ὑμῖν, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω, ἐάν γάρ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐ μή ἔλθῃ πρός ὑμᾶς· ἐάν δε ἀπέλθω, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς», (Ἰωάν. 16,7) … ὡς οὔπω (ἐπειδή ἀκόμη) τό Πνεῦμα λαβοῦσαν ἀπείργει (=ἐμπόδιζε) τήν Μαριάμ, λέγων μή μου ἅπτου, οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα, τοὐτέστιν, οὔπω τό Ἅγιον Πνεῦμα κατέπεμψα πρός ὑμᾶς».
Ὅσον δ’ ἀφορᾷ εἰς τούς κεκρυμμένους μαθητάς, τόν Ἰωσήφ καί Νικόδημον, οὗτοι ἐπίσης ἐγένοντο ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς Ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατά τήν μαρτυρίαν καί πάλιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Θεολόγου λέγοντος: «… ἠρώτησε τὸν Πιλᾶτον ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας, …, ἵνα ἄρῃ τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ· καὶ ἐπέτρεψεν ὁ Πιλᾶτος. ἦλθεν οὖν καὶ ῇρε τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον, φέρων μῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν… καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς ᾿Ιουδαίοις ἐνταφιάζειν», (Ἰωάν. 19, 38-40).
Ἀξιοσημείωτον ὅτι, οἱ μέν κεκρυμμένοι φίλοι τοῦ Χριστοῦ ἐμφανίζονται κατά τήν στιγμήν τῆς ἐσχάτης καταφρονήσεως Αὐτοῦ. Αἱ δέ Μυροφόροι γυναῖκες εἶναι ἐκεῖναι, αἱ ὁποῖαι παρέμειναν πισταί καί ἀφωσιωμέναι εἰς τόν διδάσκαλον αὐτῶν Ἰησοῦν, ὡς μαρτυρεῖται τοῦτο ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκά λέγοντος: «εἱστήκεισαν δὲ πάντες οἱ γνωστοὶ αὐτοῦ ἀπὸ μακρόθεν, καὶ γυναῖκες αἱ συνακολουθήσασαι αὐτῷ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας, ὁρῶσαι ταῦτα», (Λουκ. 23, 49) τοὐτέστιν τά περιστατικά τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου καί τά λοιπά σημεῖα καί τέρατα, τά προκαλέσαντα τρόμον καί φόβον.
Τόσον εἰς τούς κεκρυμμένους μαθητάς τοῦ Χριστοῦ, ὅσον καί εἰς τάς Μυροφόρους γυναῖκας διακρίνεται ἡ δύναμις τῆς τοῦ Κυρίου ἀγάπης, περί τῆς ὁποίας ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς, κρίναντας τοῦτο, ὅτι εἰ εἷς ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἄρα οἱ πάντες ἀπέθανον· καὶ ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι», (Β’ Κορ. 5,14-15).
Κατά τόν ἑρμηνευτήν Ζιγαβηνόν, οἱ Χριστιανοί ὀφείλομεν νά ζῶμεν κατά τήν ἀρέσκειαν καί τούς νόμους τοῦ ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ καινήν πολιτείαν νομοθετοῦντος. «Ὅπου γάρ πᾶν ἔργον ἀγαθόν, ἐκεῖ πᾶσα ἀρέσκεια Θεοῦ», λέγει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος, σχολιάζων τόν λόγον τοῦ θείου Παύλου: «περιπατῆσαι ὑμᾶς ἀξίως τοῦ Κυρίου εἰς πᾶσαν ἀρέσκειαν», (Κολ. 1-10).
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν τοῦ Κυρίου ἀρέσκειαν ἐπέδειξαν διά τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης αὐτῶν οἱ κεκρυμμένοι μαθηταί καί αἱ Μυροφόροι γυναῖκες· καί οἱ μέν διά τῆς τόλμης αὐτῶν, «ἐλθών Ἰωσήφ τολμήσας ᾐτήσατο τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μάρκ. 15,43), αἱ δε διά τῆς ἀνδρείας τῆς ἀσθενοῦς αὐτῶν (γυναικείας) φύσεως: «καί διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν», (Μάρκ. 16,1). Ἀμφοτέρων ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη εἰς τόν Χριστόν ἐνίκησε τόν φόβον καί τήν δειλίαν, διό καί ἠξιώθησαν ὄχι μόνον νά τιμήσουν τόν νεκρόν Διδάσκαλον, ἀλλά καί νά προσκυνήσουν τόν Ἀναστημένον Κύριον καί Θεόν αὐτῶν.
Ἡμεῖς δε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Εὐφραίνου, ἀγάλλου, (Θεοτόκε Παρθένε Μαρία), ἡ θεία πύλη τοῦ φωτός· Καί ὁ εὐσχήμων Βουλευτής ἀνυμνείσθω Ἰωσήφ, συνάμα Νικοδήμῳ, μετά τῶν Μυροφόρων καί τῶν θείων μαθητῶν ὡς κηρύκων ὄντων καί τούτων, τῆς ἐγέρσεως Χριστοῦ, Ἀμήν».
Χριστός Ἀνέστη καί ἔτη πολλά, ἀναστάσιμα καί εἰρηνικά».
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε Ἱερά Λιτανεία πέριξ τῆς Μονῆς, κέρασμα καί τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ Ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος καί ὑπό τῆς Κοινότητος, εἰς τήν ὁποίαν τράπεζαν καί πάλιν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες τόν τάφον σου καταλαβοῦσαι καί μή εὑροῦσαι τό ἄχραντον Σῶμα Σου ὀδυρόμεναι μετά σπουδῆς ἦλθον λέγουσαι· τις ἔκλεψεν ἡμῶν τήν ἐλπίδα»;
Ἐξοχωτάτη Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος κ. Μαρία Σολωμοῦ,
Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ἀξιότιμε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται σήμερον ἡ ἀρχαία καί ἁγιογραφική ὑμῶν πόλις Ἀριμαθαία, διότι τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί πάλιν ἐφέτος ἐπέλαμψεν εἰς τάς καρδίας πάντων ὑμῶν. Καυχᾶται ἐν Χριστῷ ἡ πόλις ὑμῶν, διότι ἐγένετο μάρτυς ἀψευδής τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διά τοῦ κεκρυμμένου μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ τοῦ εὐσχήμονος βουλευτοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Οὗτος «τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ», (Μάρκ. 15,43).
Αἱ δέ Μυροφόροι Γυναῖκες, καταλαβοῦσαι τόν Τάφον καί μή εὑροῦσαι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὀδυρόμεναι ἔλεγον· τίς ἔκλεψεν ἡμῶν τήν ἐλπίδα; Εἰς τό ἐρώτημα τοῦτο τῶν Μυροφόρων γυναικῶν διατυποῦται ἡ ἄνευ ἐλπίδος τραγική κατάστασις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐλπίδα ἐν προκειμένῳ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ σοφός Ἀπόστολος Παῦλος ἀπολογεῖται πρός τόν Ἀγρίππαν διά τήν περί Μεσσίου Χριστοῦ ἐλπίδα λέγων: «περὶ ἧς ἐλπίδος ἐγκαλοῦμαι, βασιλεῦ Ἀγρίππα, ὑπὸ τῶν ᾿Ιουδαίων», (Πράξ. 26,7) ·ἀπευθυνόμενος πρός τούς ὁμογενεῖς αὐτοῦ λέγει: «τί ἄπιστον κρίνεται παρ’ ὑμῖν εἰ ὁ Θεός νεκρούς ἐγείρει;», (Πράξ. 26,8)
Τήν ἐλπίδα εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν ταυτίζει ὁ θεῖος Παῦλος μέ τό Μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλαδή με τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, διό καί παραγγέλλει εἰς τούς Θεσσαλονικεῖς λέγων: «ὑμεῖς δὲ (οἱ Χριστιανοί) ἡμέρας ὄντες (τέκνα) νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καὶ ἀγάπης καὶ περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίας· (Α΄ Θεσ. 5,8). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου, ὁ Ζιγαβηνός λέγει: «Ὥσπερ ἡ περικεφαλαία τό καίριον μέρος τοῦ σώματος φυλάττει, οὕτω καί τό ἐλπίζειν, τήν σωτηρίαν προσδοκᾶν, τήν ἀπόλαυσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τό καιριώτατον νοῦν φυλάττει ἄτρωτον»· καί τόν λογισμόν ἡ ἐλπίς οὐκ ἀφίησιν διαπεσεῖν, ἀλλ’ ὀρθόν ἵστησιν ὥσπερ κεφαλήν, οὐδέν τῶν ἔξωθεν εἰς αὐτόν πεσεῖν ἐῶσα», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.
Αὐτή αὕτη ἡ ἐλπίδα εἰς τόν Ἀναστάντα Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, τόν ἀρχηγόν τῆς πίστεως ἡμῶν, (Πρβλ. Εβρ. 12,2) διεφύλαξεν ὡς περικεφαλαίαν τήν διά μέσου τῶν αἰώνων εὐλογημένην ὕπαρξιν ἡμῶν εἰς τούς τόπους, τούς ποτισμένους μέ τό ἀπολυτρωτικόν αἷμα τῆς δικαιοσύνης τοῦ σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Τήν ἐλπίδα ταύτην τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἐνσαρκώνει καί μαρτυρεῖ τό Παλαίφατον Ρωμαιο-Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τοὐτέστιν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων μετά τοῦ εὐλαβοῦς καί Χριστεπωνύμου γηγενοῦς ποιμνίου αὐτοῦ. Τήν μαρτυρίαν ταύτην τῆς ἐλπίδος τοῦ Ἀναστάντος ἡμῶν Χριστοῦ καταγγέλλομεν καί κηρύττομεν καί ἡμεῖς ἐν τῇ σημερινῇ Πασχαλίῳ Συνάξει ἡμῶν. Τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως ὁμολογοῦμεν ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως ἡμῶν εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τόν «καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης, κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος… Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Τήν παραγγελίαν ταύτην τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως ἀπευθύνει καί πρός ἡμᾶς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν μέσῳ συγχύσεως, ἀβεβαιότητος καί ταραχῶν ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν κόσμῳ γενικώτερον καί τῇ δοκιμαζομένῃ ἡμῶν περιοχῇ εἰδικώτερον, ὁ θεσπέσιος Παῦλος λέγων: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», (Α΄ Κορ. 16,13)· κατέχοντες τήν ὁμολογίαν τῆς ἐλπίδος ἀκλινῆ· πιστός γάρ ὁ ἐπαγγειλάμενος» (Ἑβρ. 10,23). Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά εὐλογημένα καί ἐν Χριστῷ τῷ Ἀναστάντι ἐλπιδοφόρα. Ἀμήν».
Β΄ Τό γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη καί εἰς τό παρεκκλήσιον τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν, προσκείμενον ἐσωτερικῶς εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου διά θείας Λειτουργίας, προεξάρχοντος ἐν χοροστασίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, συλλειτουργούντων τῶν ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως διακόνου π. Εὐσταθίου καί τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ ἐν συμμετοχῇ τῶν Ἱεροσολυμιτῶν ἐνοριτῶν τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τούτου καί τινων εὐλαβῶν προσκυνητῶν.
Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Σύλλογος τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν τῆς Κοινότητος του Ναοῦ τούτου καί οἱ Ἐπίτροποι ἔδωσαν ἀναψυχήν εἰς τό κέντρον Οὐζούντ.
