Τήν Κυριακήν, 28ην Ἀπριλίου /11ην Μαΐου 2025, Κυριακήν τοῦ Παραλύτου συμφώνως τῷ βιβλίῳ τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπραγματοποίησε ποιμαντικήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν κωμόπολιν Ρένε (Reineh) πλησιόχωρον τῆς πόλεως Ναζαρέτ.
Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ Σώματος τῶν Ὀρθοδόξων Προσκόπων, ἀκολούθως δέ ἐτέλεσε τό Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας εἰς τόν περικαλλῆ Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου εἰς Reineh, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἱερέως Προϊσταμένου τῆς ἐνορίας ταύτης τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ρένε π. Συμεών, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλόντων τῶν ἱεροψαλτῶν τῆς ἐνορίας ταύτης ἀραβιστί καί προσερχομένων ἐνοριτῶν τῆς ἐνορίας ταύτης. Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον πρό τοῦ Κοινωνικοῦ ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Ἐπέστη ὁ φιλάνθρωπος, καὶ πανοικτίρμων Κύριος, Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, τοῦ θεραπεῦσαι τὰς νόσους, εὗρε δὲ κατακείμενον, ἄνθρωπον πλείστοις ἔτεσι, καὶ πρός αὐτὸν ἐβόησεν· Ἆρον τὸν κράββατον, ἴθι, πρὸς τὰς ὁδοὺς τὰς εὐθείας», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύων τό εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τούτῳ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ἐν τῇ εὐλογημένῃ ὑμῶν πόλει Reineh, ἵνα πανηγυρίσωμεν τήν τριήμερον ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί ἑορτάσωμεν τό ὑπερφυές θαυμαστόν γενόμενον εἰς τόν Παράλυτον ἄνθρωπον ἐν τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ εἰς Ἱεροσόλυμα, τῆς ὁποίας τά ἐρείπια σῴζονται ἄχρι σήμερον.
«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Τοῦτον ἰδών ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον καί γνούς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει», (Ἰωάν. 5,5) κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.
Τό ὑπερφυές τοῦτο θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου διακρίνεται ἀπό τά λοιπά καί ἄπειρα θαύματα, τά ὁποῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὡς εὐστόχως ἐπισημαίνει ὁ πολύς Ὠριγένης λέγων: «Πάντως μέν, ἐννοεῖ τό πολύ πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τήν τοῦ ὕδατος κίνησιν (Ἰωάν. 5,3)- οὐκ ἐθεράπευσε (ὁ Κύριος) δεικνύς δέ τήν οἰκείαν δύναμιν, ἕνα ἐπελέξατο τόν βαρυτέρῳ μάλιστα κατεχόμενον πάθει (ἀσθενείᾳ) καί τῷ μήκει (τό μάκρος) τοῦ χρόνου τήν σωτηρίαν ἀνέλπιστον ἔχοντα».
Μέ ἄλλα λόγια ὁ Χριστός ἐπέλεξε μεταξύ τῶν ἀσθενούντων τόν ἔχοντα βαρυτάτην ἀσθένειαν ἀφ’ ἑνός καί ἄνευ ἐλπίδος τήν θεραπείαν, δηλαδή τήν σωτηρίαν τοῦ ἕνεκεν τῆς μακροχρονίου καρτερίας του ἀφ’ ἑτέρου. Διά δέ τοῦ ἐπιτακτικοῦ λόγου Του «ἔγειραι ἆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει», ὁ Ἰησοῦς ἀπέδειξεν ὅτι εἶναι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων ἔχων θείαν ἐξουσίαν, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «οὐ γάρ ἐπεύχεται (ὁ Κύριος) τῷ κειμένῳ τῆς ἀρρωστίας τήν λύσιν, ἵνα μή κατά τινας φαίνοιτο καί Αὐτός ὡς εἶς τῶν Ἁγίων Προφητῶν, ἀλλ’ ὡς τῶν δυνάμεων Κύριος ἐξουσιαστικῶς ἐπιτάττει γενέσθαι».
Ἐπί πλέον δέ ὁ Κύριος ἤθελε νά φανερώσῃ τήν ἄπειρον Αὐτοῦ φιλανθρωπίαν καί τό μέγα Αὐτοῦ ἔλεος. Ὅπου φανῇ ὁ Σωτήρ, ἐκεῖ καί ἡ σωτηρία. Κἄν τε γάρ ἴδῃ τελώνην καθήμενον ἐπί τοῦ τελωνίου, τοῦτον ἀπόστολον ποιεῖ καί εὐαγγελιστήν· κἄν τε μετά νεκρῶν ταφῇ, νεκρούς ἐγείρει. Καί τυφλοῖς μέν τό βλέπειν χαρίζεται, κωφοῖς δε τό ἀκούειν· καί τάς κολυμβήθρας περιέρχεται οὐ τας οἰκοδομάς ζητῶν, ἀλλά τούς νοσοῦντας ἰατρεύων».
Ἡ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἱστορία τοῦ παραλυτικοῦ προβάλλεται ὡς ἁπτό παράδειγμα τῆς δυνάμεως τῆς ὑπομονῆς, ὅταν μάλιστα δοκιμαζώμεθα ὑπό ἀσθενειῶν καί ποικίλων δεινῶν καταστάσεων. Ἄς ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου παραγγέλλοντος: «Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν· ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι», (Ἰακ. 1,2-4). Τοῦτο ἐξ ἄλλου παραγγέλλει καί ὁ Κύριος λέγων: «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν», (Λουκ. 21,19).
Εἰς τούς δυσκόλους καιρούς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τούς ὁποίους οὐδέν ἄλλο εἶναι εὔκολον νά διατηρήσωμεν, ἄς φυλάξωμεν καί ἄς κρατήσωμεν ὑπό τήν κατοχήν μας τό πολυτιμότερον πάντων τῶν πραγμάτων, τοὐτέστιν τήν ψυχήν μας. Διά τῆς ὑπομονῆς ἡ ψυχή θά διατηρηθῇ εἰς καλήν διάθεσιν καί εἰς εἰρηνικήν κατάστασιν.
Διότι, ὡς λέγει ὁ Κύριος, «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ. 16,26). Κατά δέ τόν πολύν Ὠριγένην, «ἄνθρωπος μέν οὖν οὐκ ἄν δώῃ τι ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, Θεός δέ τῆς πάντων ἡμῶν ψυχῆς ἀντάλλαγμα ἔδωκε τό τίμιον αἷμα τοῦ Ἰησοῦ».
Ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν κατακείμενον παράλυτον: «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» ἀποκαλύπτει δύο τινά· πρῶτον ὅτι ὁ Κύριος ἐγγύς, ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τούς Φιλιππησίους (Φιλιπ. 4,5), δηλαδή ὁ Κύριος εὑρίσκεται κοντά μας εἰς κάθε στιγμήν καί δεύτερον, ὅτι ὁ Κύριος σέβεται τήν ἐλευθέραν βούλησιν τοῦ ἀνθρώπου. «Αὐτεξούσιος γάρ ὤν καί αὐτοκράτωρ («ἐλέγχων τάς πράξεις του) ὁ ἄνθρωπος καί αὐτοδέσποτον (=ἀνεξάρτητον ) βούλησιν καί αὐτόπροαίρετον πρός τήν αἵρεσιν (=προτίμησιν) ἐκλογήν τοῦ καλοῦ λαβών», λέγει ὁ Ἅγιος Μεθόδιος Ὀλύμπου.
Ὁ παραλυτικός ἄνθρωπος τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα ὄχι μόνον ὑπομονῆς ἀλλά καί ἐλπίδος. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἐν προκειμένῳ λέγει ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἤθελε μεταξύ ἄλλων νά φανερώσῃ πῶς ὁ παράλυτος μέ τήν ἀσθένειάν του εἶχε γίνει ἐνάρετος καί ἦτο ἄξιος τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐεργεσίας. «Τόν ὄντα ἄξιον ἐλέους καί εὐεργεσίας, τοῦτον πρό τῶν ἄλλων εἶδεν ὁ κηδεμών καί φιλανθρωπος».
Ὁ θεόπνευστος Παῦλος ποιεῖται μνείαν τῆς δυνάμεως καί τοῦ ἀποτελέσματος τῆς ἐλπίδος, ἐπικαλούμενος τάς Ἁγίας Γραφάς, διό καί λέγει: «ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν», (Ρωμ. 15,4). Ὁ δέ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος συνδυάζει τήν ἐλπίδα μέ τήν ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ λέγων: «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Α’ Πέτρ. 1,3).
Ὁ Θεός Πατήρ μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνίαν μᾶς ἀνεγέννησε χαρίζοντάς μας ἐλπίδα αἰωνίων ἀγαθῶν. Ἔκαμε δέ τήν ἐλπίδα μας ζωντανήν διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Διό καί ἡμεῖς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Κύριε, τὸν Παράλυτον οὐχ ἡ κολυμβήθρα ἐθεράπευσεν, ἀλλ’ ὁ σὸς λόγος ἀνεκαίνισε, καὶ οὐδὲ ἡ πολυχρόνιος αὐτῷ ἐνεπόδισε νόσος, ὅτι τῆς φωνῆς σου ὀξυτέρα ἡ ἐνέργεια ἐδείχθη, καὶ τὸ δυσβάστακτον βάρος ἀπέρριψε, καὶ τὸ φορτίον τῆς κλίνης ἐβάστασεν, εἰς μαρτύριον τοῦ πλήθους τῶν οἰκτιρμῶν σου, δόξα σοι». Ἀμήν. Ἔτη πολλά, εὐλογημένα καί εἰρηνικά. Χριστός Ἀνέστη».
Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε κέρασμα καί ἐν συνεχείᾳ τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου εἰς τήν ὁποίαν καί πάλιν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος.
