Εἰς νυκτερινήν θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, 5ης / 18ης Μαΐου 2025, εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ἐχειροτονήθη εἰς Πρεσβύτερον ὁ Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί Ἱεροψάλτης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἱερομόναχος π. Συμεών ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, εὐλογίᾳ τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.
Μετά τοῦ χειροτονοῦντος Ἀρχιερέως συνελειτούργησεν ὁ παρεπιδημῶν Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Λήδρας κ. Ἐπιφάνιος Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μαχαιρᾶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος, τιμῶντες τόν χειροτονούμενον Ἱεροδιάκονον, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου π. Εὐσταθίου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί προσευχομένου πυκνοῦ εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος.
Πρό τῆς χειροτονίας προσεφώνησε τόν χειροτονούμενον ὁ χειροτονῶν Ἀρχιερεύς ὡς ἕπεται:
«Ἀγαπητέ μοι Διάκονε Συμεών,
Μεγάλη καί εὔσημος ὄντως ἡ σήμερον ἡμέρα διά σέ, κατὰ σεπτήν ἀπόφασιν τοῦ φιλοστόργου ἡμῶν Πατρὸς καὶ Πατριάρχου,κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, καὶ Συνοδικῇ διαγνώμῃ, καταξιούμενος νῦν τῆς ὑψίστης τιμῆς τῆς εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίας.
Μέ περισσείαν ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριον καὶ Σωτῆρα ἡμῶν Χριστὸν καὶ ὁλοθύμου ἀφοσιώσεως εἰς τὴν Ἁγιωτάτην Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐγκατέλιπες γονεῖς, συγγενεῖς καὶ φίλους, καὶ ἦλθες εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους, προκειμένου νὰ ὑπηρετήσῃς μὲ πάσας σου τὰς δυνάμεις καὶ νὰ ἀφιερώσῃς ὁλόκληρον σεαυτόν εἰς τὰ Πανάγια Σκηνώματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν, τὰ ὁποῖα, ὡς συνδεόμενα μὲ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσίαν τοῦ Λυτρωτοῦ, ἀναβλύζουν ἅμα τὴν χάριν, καὶ θείαν δωρεὰν παρέχουσιν ποταμοὺς εὐλογίας εἰς τοὺς προσερχομένους ἐν πίστει πρὸς προσκύνησιν.
Ἐντὸς βραχέος χρονικοῦ διαστήματος τῆς παρουσίας σου ὡς Ἱεροδιακόνου καὶ Πρωτοψάλτου εἰς τὸ παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, διηκόνησας πλειστάκις: ὡς Γραμματεὺς τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς Ἐπιστάτης εἰς τὴν ἐν Καταμόνας Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Θεοδόχου, ὡς Καθηγητὴς τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς καὶ πάλαι ὡς Διευθυντὴς τοῦ Οἰκοτροφείου αὐτῆς. Ἐπέδειξας ὑπακοὴν ἀρίστην, προθυμίαν ὑποδειγματικὴν εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τοῦ καθήκοντός σου, σεβασμὸν πρὸς τοὺς Πρεσβυτέρους, ἀγάπην πρὸς τοὺς μικροτέρους.
Διὰ τοῦτο, καὶ ὡς ὄντως μικροῦ διαστήματος πληρώσαντος χρόνους μακρούς, ἀξιοῖσαι σήμερον, τῇ χάριτι τοῦ Παναγίου Τάφου, τῆς εἰσδοχῆς σου εἰς τὸν δεύτερον βαθμὸν τῆς Ἱερωσύνης.
Γινώσκω καλῶς τὰ πολλὰ καὶ ποικίλα συναισθήματα, τὰ ὁποῖα διακατέχουν τὴν εὐγενῆ ψυχήν σου, τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀγαλλίασιν διαδέχονται ὁ φόβος καὶ τὸ δέος, καθότι ἀσφαλῶς συναισθάνῃ τὸ μέγεθος τῆς εὐθύνης, ἣν ἀναλαμβάνεις.
Μή δειλιᾷς ὅμως, ἀλλὰ θάρσει τῷ εὐεργέτῃ Χριστῷ, Ὅν ἀπὸ τῆς σήμερον λειτουργικῶς θὰ διακονῇς. Μέ ταπεινὸν φρόνημα ἀντίκρυσον τὸν ἐπὶ Σταυροῦ τὰς χεῖρας τείναντα ἐξ ἀρρήτου φιλανθρωπίας πρὸς τὸ ἀνθρώπινον γένος. Οὗτος ἐστὶν ἡ παρηγορία καὶ ἡ δύναμις ἡμῶν· εἰς Αὐτὸν μόνον ἐλπίζομεν· διὰ τοῦτο καὶ πρὸσπάθησον δι’ ὅλης σου τῆς βιοτῆς νὰ ἀκολουθῇς τῷ παραδείγματί Του, ὡς ἀσφαλεῖ τύπῳ καὶ ὑπογραμμῷ τῆς σωτηρίας.
Αἱ ἀσθενεῖς σου δυνάμεις σέ ἐπηρεάζουν, ὥστε νὰ θεωρῇς δυσβάστακτον τὸ τόλμημα· ἔχε ὅμως πρὸ ὀφθαλμῶν σου καὶ ἄκουε τὰ ἀλάνθαστα λόγια τοῦ Κυρίου, φιλανθρώπως λέγοντος: «ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι», (Ματθ. 11, 30).
Διὰ τοῦτο πρόσελθε ἐν νηφούσῃ διανοίᾳ, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ συντετριμμένῃ καρδίᾳ, ἵνα λάβῃς ὑπὸ τὰς ἀναξίας μου χεῖρας τὴν χάριν τοῦ Πανσθενουργοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ διέποντος καὶ διαφυλάσσοντος τὴν στρατευομένην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν.
Αἱ εὐχαὶ τοῦ Μακαριωτάτου ἡμῶν Πατρὸς καὶ Πατριάρχου, τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, καὶ πάντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν σου, σε συνοδεύουσιν πάντοτε· ἰδίᾳ δὲ κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην καὶ ἱερὰν στιγμήν τῆς ζωῆς σου.
Εὔχομαι ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, σε διαφυλάττῃ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου».
Ὁ δέ χειροτονούμενος π. Συμεών ἀπήντησεν ὡς ἕπεται:
«Πανιερώτατε Ἅγιε Καπιτωλιάδος,
Δοξολογῶ, τόν Τρισάγιο Θεό, τόν ἐπιβλέψαντα ἐπί τήν ἀσθένειά μου καί ὁδηγήσαντα, πρό ἑπτά ἐτῶν, τά διαβήματά μου εἰς τάς αὐλάς Αὐτοῦ, τήν Πόλιν τήν Ἁγίαν τήν τῶν Πατέρων ἡμῶν Ἱερουσαλήμ, καί μέ ἐλέησε νά διακονῶ τήν Μητέρα ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Μεγίστη δέ δωρεά καί τιμή τοῦ Θεοῦ πρός τό πρόσωπό μου θεωρῶ τό γεγονός ὅτι μέ ἀξίωσε νά καταταγῶ εἰς τήν τετιμημένη φάλαγγα τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων μοναχῶν καί νά φέρω -ἀναξίως- τήν προσωνυμία τοῦ «Ἁγιοταφίτου», νά εἶμαι μέλος δηλαδή τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ἡ ὁποία ἐδώ καί σχεδόν δύο χιλιετίας φέρει ἐπ’ ὤμων, ὡς ἄλλον τριμερῆ Σταυρόν, τήν τριμερῆ ἀποστολή της, τήν ἐπαγρύπνηση διά τά Πανάγια Σκηνώματα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, τήν διακονία καί ἐξυπηρέτηση τῶν ἀπ’ ἄκρων τῆς οἰκουμένης προσερχομένων προσκυνητῶν καί τήν ποιμαντική διακονία τοῦ ἐντοπίου γηγενοῦς πληρώματος τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας.
Αὐτή τήν τριμερῆ ἀποστολή τῆς Ἀδελφότητός μας, βλέπω σήμερα νά μέ προσλαμβάνῃ, προκειμένου νά εἰσέλθω στά ἄδυτα τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας καί νά λάβω, τῇ προτάσει τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ΄ καί τῇ ἐγκρίσει τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπό τῶν σεπτῶν χειρῶν σας τόν δεύτερον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, καθιστάμενος λειτουργός τῆς «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας» λογικῆς καί ἀναιμάκτου λατρείας. «Τί εἴπω καί τί λαλήσω;», «οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν, πίστῃ μόνῃ». Φόβῳ καί τρόμῳ συνεχόμενος ἵσταμαι ἐνώπιον τῆς Πηγῆς τῆς ἡμῶν Ἀναστάσεως, τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου. Ὁμολογῶ ὅτι, ἄν καί παιδιόθεν ἐπόθησα τήν Ἱερωσύνην, αὐτήν τήν ὕστατην στιγμήν τρέμω καί δειλιῶ, διότι, ὡς λέγει τό στόμα τῆς χάριτος, Παῦλος ὁ Ἀπόστολος: «τίς ἱκανός πρός ταῦτα;» «Ἡ ἱκανότης ἡμῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστίν». Ἄλλωστε, «ἐάν γάρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τόν νυμφῶνα, ὁ χιτών μέ ἐλέγχει ὅτι οὐκ ἐστι τοῦ γάμου καί δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπό τῶν ἀγγέλων». Μόνον ἄπειρες δοξολογίες μπορεῖ τό χοϊκό μου στόμα νά ψελλίσει πρός τόν Ἅγιο Θεό γιά ὅλες τίς πρός ἐμέ εὐεργεσίες Του, ἐξαιρέτως δέ τήν μετ’ ὀλίγον εἰσαγωγή μου στήν τάξη τῶν Πρεσβυτέρων.
Ἅμα τῇ ὑπό τῶν χειρῶν σας χειροτονίᾳ μου, Πανιερώτατε, καλοῦμαι νά ἀφήσω τήν Ἁγία Πόλη καί νά πορευθῶ στήν Ἰορδανία, πρός ἐκμάθηση τῆς γλώσσης καί τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν ἀραβοφώνων Ρωμηῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀπ’ αἰώνων ἐγκαταβιοῦν ἐκεῖ, «ἵνα γένωμαι λειτουργός Χριστοῦ Ἰησοῦ εἰς τά ἔθνη, λειτουργῶν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Θεοῦ». Μέ ἰδιαιτέραν χαράν καί προθυμίαν ἀποδέχομαι τήν ἀνατεθεῖσαν εἰς ἐμέ διακονίαν, παραδειγματιζόμενος ἀπό ἐσᾶς Πανιερώτατε, ἐνθυμούμενος τάς ἀφηγήσεις σας, για τήν ἀπάντηση πού δώσατε στόν Μακαριστό Πατριάρχη κυρό Βενέδικτο, ὅταν σᾶς ρώτησε ἄν ἐπιθυμῆτε τόν διορισμό σας στήν Ἰορδανία, «Εἶμαι στρατιώτης τῆς Ἐκκλησίας καί πηγαίνω ὅπου μέ προστάζει ὁ Πατριάρχης».
Μέ αὐτές τίς σκέψεις, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά ἐκφράσω τίς βαθύτατες εὐχαριστίες μου πρός τόν Μακαριώτατο Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον Γ΄ καί τήν περί Αὐτόν Ἁγία νκαί Ἱεράν Σύνοδον, γιά τίς ὡς σήμερα εὐεργεσίες πρός τό πρόσωπό μου, μέ σημαντικότερη τήν ἐπιδειχθεῖσαν πρός ἐμέ ἐμπιστοσύνην καί τιμήν, ὥστε νά διακονήσω πέντε ἔτη ὡς Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου.
Ἐκ βάθους καρδίας θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω ὅλους τούς Πατέρες καί Ἀδελφούς καί Ἀδελφάς, οἱ ὁποῖοι μέ ἐστήριξαν καί μέ ἐβοήθησαν στήν ἕως σήμερα πορεία μου, στίς διακονίες πού μου ἀνετέθησαν, περιβάλλοντάς με μέ ἰδιαίτερη ἀγάπη. Ἐπίσης θέλω νά εὐχαριστήσω ὅλους, ὅσοι μού ἔδειξαν τήν πολύτιμη ἀγάπη τους κατά τίς τελευταῖες ἡμέρες, ὅταν κοινοποιήθηκε ἡ ἀναχώρησή μου γιά τήν Ἰορδανία. Τούς εὐχαριστῶ καί ταπεινῶς θά προσεύχομαι γι’ αὐτούς. Παρακαλῶ θερμᾶ, ὅλους τούς παρισταμένους καί μετέχοντας αὐτήν τήν ὥρα τοῦ Κυριακοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, νά προσευχηθοῦν δι’ ἐμέ, ὥστε ἡ πανσθενουργός θεία Χάρις, ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα και τά ἐλείποντα ἀναπληροῦσα, νά μέ ἐπισκιάσει, νά με στηρίξει στό φρικτό τοῦτο λειτούργημα τῆς Ἱερατικῆς διακονίας καί νά μέ καταστήσει κοινωνόν τῆς χαρᾶς τοῦ γλυκυτάτου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Προσεύχομαι, ἱκετεύω καί παρακαλῶ τόν Ἅγιο Θεό, ὥστε, διά πρεσβειῶν τῆς Πανακηράτου Ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας, τοῦ ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου καί τῆς ἁγίας ἰσαποστόλου Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος νά παραβλέψει τά ἁμαρτήματά μου καί νά χορηγήσῃ στήν ἀναξιότητά μου τό ὕδωρ τό ζῶν τό εἰς ζωήν αἰώνιον ἁλλόμενον, προάγοντάς με εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
Ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς μου πρόκειται ἡ ὅρασις τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου, ὅτε εἶδε «τόν Κύριον ἐπί Θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης Αὐτοῦ, καί Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, … καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ… καὶ ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον; καὶ εἶπα· ἰδοὺ ἐγώ εἰμι· ἀπόστειλόν με».
Τόν χειροτονηθέντα ἐπευφήμησαν διά τοῦ «ἄξιος» ἐνθέρμως τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα μοναχῶν, μοναζουσῶν καί πιστῶν καί ἡ εὐσεβής μήτηρ αὐτοῦ.
Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ χειροτονηθείς Πρεσβύτερος π. Συμεών ἐτίμησε τούς τιμήσαντας αὐτόν διά κεράσματος εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου.
Συμφώνως πρός ἀπόφασιν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὁ χειροτονοηθείς θά διακονήσῃ εἰς Ἰορδανίαν μετεκπαιδευόμενος εἰς τήν Ἀραβικήν γλῶσσαν.
