Η πιο όμορφη και ουσιαστική αγάπη στον κόσμο είναι η αγάπη για την ζωή. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι η δημιουργία όλου του ορατού και αοράτου κόσμου και πρωτίστως η ανθρώπινη ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έχει προσφέρει η άπειρη και απέραντη αγάπη του Θεού.
Η δημιουργία του ανθρώπου, και δη της πρώτης πλάσεως, των Πρωτοπλάστων προγόνων μας, αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο δώρο Αυτού που μας αγάπησε πριν καν μας δημιουργήσει.
Κι όμως ο Θεός της Αγάπης δεν περιορίστηκε σε αυτήν την πρώτη ευεργεσία.
Ούτε η κακή και αυτοκαταστροφική χρήση του αυτεξουσίου και της ελευθερίας από τους Πρωτοπλάστους γονείς μας, μπόρεσε να μεταβάλλει την «προαιώνιον βουλήν» της αμεταμέλητης αγάπης του Θεού για μας.
Ούτε και οι επιλογές και η στάση ζωής της μεταπτωτικής ανθρωπότητας επηρέασαν την αμετάκλητη απόφαση του Θεού να μας αγαπά απεριόριστα και απροϋπόθετα.
Ούτε καν οι αποτυχίες μας και οι αναρίθμητες αμαρτίες μας, του χθες, του σήμερα, του τώρα, αυτής της στιγμής, του αύριο, του μέλλοντος μπορούν να σταθούν εμπόδιο στον Θεό μας να μας αγαπά χωρίς τέλος.
Πολλά λοιπόν τα δώρα Του στην πορεία του σχεδίου της αγάπης Του για μας, στην πορεία δηλαδή της Θείας Οικονομίας. Κορύφωση αυτής της Θείας Αγάπης η Ανάσταση!!
Η ανάπλαση μας δηλαδή, που είναι πολύ ανώτερη από την πρώτη μας πλάση μέσα στον Παράδεισο:
«Η ανάστασις ανάπλασίς εστι της φύσεως, πλεονεκτούσα την της φύσεως εν τω παραδείσω διάπλασιν»[1] αποφαίνεται πολύ περιεκτικά ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής.
Και φυσικά το δώρο αυτό της Αναστάσεως, όπως και όλα τα δώρα του Θεού για μας, προσφέρεται σε όλη την ανθρώπινη φύση, προσφέρεται σε όλους μας ανεξαιρέτως.
Ανάσταση των πάντων. Ανάσταση όλων.
Όλοι θα αναστηθούμε, αδελφοί. Πτωχοί και πλούσιοι. Δίκαιοι και αμαρτωλοί. Ένθεοι και άθεοι. Οι πάντες!! Και αυτοί ακόμη που υβρίζουν η λοιδορούν τον Θεό της αγάπης και της συγχώρεσης, και αυτοί θα αναστηθούν.
Ανάσταση κοινή για όλους!!
Μας το βεβαιώνει αυτό η αποκεκαλυμμένη εμπειρία της Εκκλησίας:
«Πάντες αναστησόμεθα άφθαρτοι, αλλ᾽ ου πάντες εις δόξαν»[2] μας διδάσκει ο Ιερός Χρυσόστομος. Όλοι λοιπόν θα αναστηθούμε, όχι όμως όλοι με τιμή και δόξα.
Ποιοί θα αναστηθούν «μετά δόξης»;
Περιεκτική απάντηση μας δίδει και πάλι ο Ιερός Χρυσόστομος:
«Η μεν ανάστασις κοινή πάντων έσται, η δε μετά δόξης ανάστασις των ορθώς βεβιωκότων»[3]
Αυτή είναι η πρόκληση και πρόσκληση της Αναστάσεως, αδελφοί!
Το Χριστός Ανέστη μας προσκαλεί να απαντήσουμε Αληθώς Ανέστη.
Μας προσκαλεί όμως αυτήν την απάντηση να την δώσουμε όχι σε θεωρητικό επίπεδο ούτε σε ένα πεδίο λογικών και δήθεν αντικειμενικών αποδείξεων η μιάς ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Η Ανάσταση είναι ζωή! Δεν είναι ιδεολόγημα!
Καλούμεθα λοιπόν με την ζωή μας, με τον ορθό, τον ορθόδοξο τρόπο της ζωής μας, να προσεγγίζουμε την Ανάσταση, να την γευόμαστε, να την χαιρόμαστε, να την αποδεικνύουμε, να την φανερώνουμε ακόμη και στους πιο δύσπιστους, να την διδάσκουμε ακόμη και στους πιο αδόκιμους, να την μοιραζόμαστε ακόμη και με τους πιο απρόθυμους, και να γινόμαστε φωτεινές της λαμπάδες, για να φωτίζονται τα σκοτάδια της ταλαιπωρίας του κόσμου.
Ο Αναστημένος Χριστός μας καλεί να επιλέξουμε ελεύθερα τον αναστάσιμο τρόπο ζωής.
Στην νέα κανονικότητα, που ξημερώνει στον μετακορωναϊκό κόσμο, τα παιδιά της Αναστάσεως καλούμεθα με την ζωή μας να αποδιώξουμε από τις καρδιές των ανθρώπων και από τις καρδιές των κάθε είδους συστημάτων αυτού του κόσμου τον φόβο του θανάτου και να τις γεμίσουμε με Ανάσταση.
Η Ανάσταση είναι η δική μας πρόταση. Η Ανάσταση είναι ο δικός μας δρόμος.
