Ἡ ἑορτή πρός τιμήν καί λατρείαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) διά θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Νεκταρίου καί π. Χριστοδούλου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς MISSIA Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ καί τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ Ἀρχιμανδρίτου π. Ρωμανοῦ, τοῦ π. Θεοφίλου καί ἄλλων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ καί μετεχόντων πολλῶν Ρωσοφώνων Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί προσκυνητῶν.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό ἐκκλησίασμα ἑλληνιστί καί ρωσσιστί ὡς ἕπεται:
«Ἐπαγγειλάμενος ὁ Σωτήρ πρό τοῦ πάθους τήν τοῦ Παρακλήτου ἔλευσιν εἰπών: «συμφέρει ὑμῖν, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω, ἐάν ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς», (Ἰωαν. 16, 7). Καί πάλιν: «ὅταν δέ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν», (Ἰωάν. 16,13). Καί αὖθις, «ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον πέμψει ὑμῖν», (Ἰωάν. 14, 16). «Τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται», (Ἰω. 15,26) Καί μετά τό πάθος δέ πάλιν ὅτε ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν εἶπεν: «ὑμεῖς δέ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους», (Λουκ. 24,49).
Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα Πάτερ Βασσιανέ, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου ἐν τῇ ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσσικῇ Πνευματικῇ Ἀποστολῇ,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί,
Σήμερον, Δευτέρα ἡμέρα τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς συνήχθημεν ἐν τῷ περικαλλεῖ τούτῳ Ναῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἵνα ἑορτάσωμεν τό Πανάγιον καί Ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα, Τόν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν τό ὁμότιμον, καί ὁμοούσιον, καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ.
«Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24) λέγει Κύριος. Αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν ᾗ μετά τό ἀναληφθῆναι τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν εἰς τούς οὐρανούς, καί καθεσθῆναι ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, κατέπεμψε ἐπί τούς Ἁγίους αὐτοῦ Μαθητάς καί Ἀποστόλους, Ὅ καί ἐκάθισεν ἐφ’ ἔνα ἕκαστον αὐτῶν καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες τῆς ἀκενώτου χάριτος αὐτοῦ καί ἐλάλησαν ἑτέραις γλώσσαις τά μεγαλεία αὐτοῦ, καί προεφήτευσαν», λέγει ὁ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
Κατά δε τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας· «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι».
Ὁ θεσμός οὗτος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κατά τόν θεῖον Παῦλον, «ἐποικοδομημένος ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν Ἀποστόλων καί Προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 2,20). Ἡ μέν Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ (Ἐφ. 1,23). «Καί Αὐτός (ὁ Χριστός) ἐστίν ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας» (Κολ. 1,18). «Ἡμεῖς δέ, κατά Παῦλον καί πάλιν, ἐσμέν σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», (Α΄ Κορ. 12,27). «Καθάπερ γάρ τό σῶμα, οὕτω καί ὁ Χριστός καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἕν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἶτε Ἰουδαῖοι εἶτε Ἕλληνες, εἶτε δοῦλοι εἶτε ἐλεύθεροι καί πάντες εἰς ἕν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν», (Α’ Κορ. 12, 12-13).
Μέ ἄλλα λόγια, εἰς τό ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος ἐνυπῆρχε τό ἕν Πνεῦμα. Διό καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει: «Τό ἀναγεννῆσαν ἡμᾶς (Πνεῦμα) ἕν ἐστιν. Οὐ γάρ ἐν ἄλλῳ μέν αὐτός, ἐν ἑτέρῳ δέ ἐκεῖνος ἐβαπτίσθη Πνεύματι». Κατά δέ τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον: «Ὡς ἄν εἰ ἐπί φυτῶν καί παραδείσου ἔλεγεν (ὁ Παῦλος) ὅτι τῆς αὐτῆς πηγῆς πάντα τά δένδρα ἄρδεται… τό αὐτό Πνεῦμα ἐπίομεν ἅπαντες, τῆς αὐτῆς ἀπηλαύσαμεν χάριτος». Τοῦτο σημαίνει ὅτι πᾶσα φυλετική διαφορά ἤρθη διά τοῦ βαπτίσματος. Ὡσαύτως καί πᾶσα κοινωνική διάκρισις.
Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ Κύριος ἐφανέρωσεν τήν ἐπιδημίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῷ κόσμῳ διά τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν καί Ἀποστόλων ,ἀλλά καί διά τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν Κιβωτόν τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ὡς λέγει Δίδυμος ὁ Ἀλεξανδρεύς: «Καί ἡ Κιβωτός αὐτή σώσασα τούς ἐν αὐτῇ εἰσφρήσαντας εἰκών τῆς σεπτῆς ἐτύγχανεν Ἐκκλησίας». Τοῦτο μαρτυρεῖται καί ἐν τῷ «Βιβλίῳ τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων», ἔνθα διαδηλοῦται ἡ ἐν τῇ ἀγάπῃ καί ὁμονοίᾳ ἑνότης τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ: «καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου», (Πράξ. 2,2-4).
Ἐν τῇ ἀρχιερατικῇ αὐτοῦ προσευχῇ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πρό τοῦ σταυρικοῦ πάθους Αὐτοῦ, ἐρωτᾷ τόν Θεόν Πατέρα ὑπέρ Ἑαυτοῦ, διά τούς Ἀποστόλους καί δι’ ὅσους θά πιστεύουν εἰς Αὐτόν λέγων: «Πάτερ οὐ περί τούτων δέ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθώς σύ, Πάτερ. Ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοι, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν», (Ἰωάν 17, 20-21).
Τήν ἑνότητα ταύτην ἐπεσφράγισεν ὁ Παράκλητος, τοὐτέστιν ἡ ἐπί τούς Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, ἔνθα «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό», (Πράξ. 2,1).
Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποιμενάρχαι καί ποιμαινόμενοι, Ποιμένες καί ποίμνιον, κλῆρος καί λαός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Εκλησίας, ἵνα ἅπαντες ὁμοθυμαδόν μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ λέγομεν: «ἐκληρονόμησα τά μαρτύριά σου εἰς τόν αἰῶνα ὅτι ἀγαλλίαμα τῆς καρδίας μου ἐστιν», (Ψαλμ. 118,111). Τά μαρτύρια ταῦτα δέν εἶναι ἄλλο τι, ἀπό τό παράγγελμα τοῦ θεσπεσίου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον λέγοντος: «Τήν καλήν παρακαταθήκην φύλαξον διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν», (Β΄ Τιμ. 1,14). Καί πρός τούς Ἐφεσίους: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ μετά πάσης ταπεινοφροσύνης ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», (Πρβλ. Ἐφ. 4, 1-3).
Ὁ δεσμός τῆς εἰρήνης ἀλλά καί τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ δύναμις πάσης κοινωνίας, πολλῷ δέ μᾶλλον τῆς Χριστιανικῆς κοινωνίας καί ἐν προκειμένῳ τῶν ταλανιζομένων Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. «Διά τοῦτο γάρ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐδόθη, ἵνα τούς γένει καί τρόποις διαφόρους διεστηκότας ἑνώσῃ», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.
Ἡμεῖς δε πάντες οἱ εορτίως καί εὐχαριστιακῶς προσκυνοῦντες τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας καί τοῦ ἀνεσπέρου φωτός μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Γλῶσσαι ποτὲ συνεχύθησαν, διὰ τὴν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας, γλῶσσαι δὲ νῦν ἐσοφίσθησαν, διὰ τὴν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστὸς τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρὸς τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.». Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».
Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις καί τράπεζα, ἐν ᾗ ἀντηλλάγησαν τά ἀναγκαῖα τῇ περιστάσει δῶρα, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Ρώσου Πρέσβεως εἰς Ἰσραήλ κ. Ἀνατολίου Βικτωρόφ.
