Εμπιστοσύνη στο λογισμό (;)

Η εμ­πι­στο­σύ­νη στον λο­γι­σμό, μας δη­μιουρ­γεί ψυ­χο­λο­γι­κά προ­βλή­μα­τα. Εάν κά­ποιος λ.χ. έχει τον λο­γι­σμό, ότι όλοι ασχο­λούν­ται μ’ αυ­τόν, αυ­τός ο λο­γι­σμός εί­ναι του πει­ρα­σμού, που πάει να τον αρ­ρω­στή­σει. Να αδια­φο­ρή­σει, να μην πι­στεύ­ει κα­θό­λου σ’ αυ­τόν τον λο­γι­σμό. Ένας λ.χ. που έχει κα­χυ­πο­ψία, αν δει έναν γνω­στό του να μι­λά­ει σιγά σε έναν άλ­λον, σκέ­φτε­ται: για μένα λέει δεν το πε­ρί­με­να απ’ αυ­τόν, ενώ εκεί­νοι για άλλο θέμα συ­ζη­τούν. Και αν δέν προ­σέ­ξει, εξε­λίσ­σε­ται σιγά-σιγά και που φθά­νει! Νο­μί­ζει ότι τον πα­ρα­κο­λου­θούν, ότι τον κα­τα­διώ­κουν. Ακό­μη και αν έχει συγ­κε­κρι­μέ­να στοι­χεία, ότι οι άλ­λοι ασχο­λούν­ται μ’ αυ­τόν, να ξέ­ρει ότι και αυτά ο ίδιος ο εχθρός τα έχει ται­ριά­ξει έτσι, για να τον πεί­σει. Και πως τα συν­δυά­ζει ο διά­βο­λος! Γνω­ρί­ζω έναν νέο, που ενώ εί­ναι εξυ­πνό­τα­τος, πι­στεύ­ει στον λο­γι­σμό του που του λέει, ότι δεν εί­ναι ισορ­ρο­πη­μέ­νος. Με το να δέ­χε­ται τους λο­γι­σμούς που του φέρ­νει το ταγ­κα­λά­κι, του έχουν δη­μιουρ­γη­θεί ένα σωρό κόμ­πλεξ.

Έκα­νε από­πει­ρα αυ­το­κτο­νί­ας, έχει λειώ­σει τους γο­νείς του. Ο Θεός του έδω­σε δυ­νά­μεις και χα­ρί­σμα­τα, αλλά όλα του τα αχρη­στεύ­ει ο εχθρός και έτσι βα­σα­νί­ζε­ται και αυ­τός και οι άλ­λοι. Δεν μπο­ρώ να κα­τα­λά­βω, για­τί τους δέ­χον­ται αυ­τούς τους ταγ­κα­λα­κί­στι­κους λο­γι­σμούς και κά­νουν την ζωή τους βα­σα­νι­σμέ­νη, τα βά­ζουν και με τον Θεό, που τόσο πολύ μας ευερ­γε­τεί και μας αγα­πά­ει. Όσα και εάν πεις σε έναν τέ­τοιον άν­θρω­πο, δεν ωφε­λεί. Εάν δεν πά­ψει να πι­στεύ­ει τους λο­γι­σμούς που του φέρ­νει ο εχθρός, μό­νον που θα κου­ρά­ζε­σαι…

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης