τό πρωί, Κυριακή Ι΄ Ματθαίου, 17η Αὐγούστου 2025, μεθέορτος Κυριακή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Χρυσόστομος χοροστάτησε εἰς τόν Ὄρθρο καί τέλεσε τήν Θεία Λειτουργία εἰς τόν ἐνοριακό Ἱ. Ναό Ἁγίου Νικολάου Σύμης, ἐπί τῇ Συνάξει τῆς ἐκεῖ ἀποτεθησαυρισμένης Ἱ. Εἰκόνος Παναγίας «τοῦ Χάρου». Συλλειτουργοί του ἦταν ὁ π. Γεώργιος Κακακιός καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Παῦλος Τερεζάκης, ἐνῶ τό ἱ. Ἀναλόγιον διακόνησαν σεμνοπρεπῶς οἱ Ἱεροψάλτες κ. Ἐλευθέριος Ξηράκης καί κ. Πανορμίτης Κακακιός.
Προσῆλθαν γιά νά ἐκκλησιασθοῦν ἀρκετοί πιστοί, πρός τούς ὁποίους ὁ Σεβασμιώτατος, δραττόμενος τῆς λατρευτικῆς εὐκαιρίας, ὁμίλησε μέ ἀφορμή τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀναφερόμενος στήν θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου νέου, ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅταν ὁ πατέρας πηγαίνει τό ἄρρωστο παιδί του στούς μαθητές, ὁ Κύριος ἀπουσιάζει, ἀφοῦ βρίσκεται στό ὄρος Θαβώρ συνοδευόμενος ἀπό τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Ὅταν κατέβηκαν ἀπό τό ὄρος μαζί μέ τόν Κύριο, βρῆκαν ἐκεῖ τό πλῆθος συγκεντρωμένο γύρω ἀπό τούς λοιπούς Ἀποστόλους, καθώς καί τό ἄρρωστο παιδί. Ἀφοῦ δέν βρῆκε τόν Χριστό, ὁ ἀπελπισμένος πατέρας, ἔφερε τό παιδί στούς μαθητές Του, ἐκεῖνοι ὅμως δέν κατάφεραν νά βοηθήσουν. Δέν εἶχαν τήν δύναμη νά τό κάνουν αὐτό γιά τρεῖς λόγους: πρῶτον, ἐπειδή οἱ ἴδιοι δέν διέθεταν ἀρκετή πίστη, δεύτερον, ἐπειδή κι ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ δέν εἶχε πίστη καί τρίτον, ἐπειδή ἡ πίστη ἔλειπε κι ἀπό τούς γραμματεῖς πού παρευρίσκονταν ἐκεῖ καί συζητοῦσαν μέ τούς μαθητές, ὅπως ἀναφέρει ὁ Μάρκος (θ’ 16).
Ὅταν ὁ Κύριος πληροφορεῖται ἀπό τόν πατέρα τήν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν νά ἐπιτελέσουν τό θαῦμα, ἀγανακτεῖ ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ἀπιστία τους: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»
Ὁ Κύριος ἀπευθύνθηκε ἐπιτιμητικά σ’ ὅλους γενικά: στούς ἀπίστους καί τούς ὀλιγοπίστους τοῦ Ἰσραήλ, καθώς καί σ’ ὅλους τούς παρόντες, στόν πατέρα τοῦ ἀρρώστου παιδιοῦ, στούς μαθητές Του καί κυρίως στούς γραμματεῖς. Ὦ, γενεά ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! Ἤθελε μ’ αὐτόν τόν τρόπο νά δείξει ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ ἀπιστία: ἀπό τήν διαστροφή, τήν διαφθορά ἤ ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἡ ἀπιστία ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς διαφθορᾶς, πού εἶναι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν κοινωνία μέ τόν διάβολο. Διαφθορά εἶναι ἡ κατάσταση ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό. Ἀπιστία εἶναι τό σκοτάδι, ἡ ἀδυναμία καί ὁ τρόμος, ὅπου βυθίζεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό.
Ἀφοῦ ὁ Κύριος ἐπιτίμησε ἐκείνους πού ἦταν μπροστά γιά τήν ἀπιστία τους, μετά ἔδωσε ἐντολή νά φέρουν τό ἄρρωστο παιδί ἐνώπιόν Του. Τότε ἐπετίμησε τό δαιμόνιο κι ἐκεῖνο ἐξῆλθε ἀμέσως ἀπό τό παιδί, χαρίζοντας ἔτσι τήν πολυπόθητη θεραπεία του.
Μόνο ὅποιος πιστεύει στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστημένο Χριστό, στὸ λυτρωτικὸ ἔργο Του καὶ τὴν συνέχειά Του, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, βλέπει καὶ βιώνει τὸ θαῦμα τῆς δύναμης τῆς ἀγάπης Του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐντάσσεται στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας γεύεται τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θεραπεύεται ἡ ἀρρώστια τῆς φύσης του καί ἔτσι, ὁ κόσμος ἀνακαινίζεται.
