Με αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στον Θεό αρχίζει το νέο Εκκλησιαστικό Ετος (1 Σεπτεμβρίου) για το οποίο ευχόμαστε να είναι έτος πνευματικής προόδου.
Από αυτή τη στιγμή ας αποφασίσουμε, ότι θα δεχόμαστε ό,τι κι αν μας στείλει ο Πανάγαθος Θεός, με όποια δοκιμασία θέλει να μας δοκιμάσει, λέγοντας «Γεννηθήτω το θέλημά σου…». Μια ας είναι η επιθυμία μας, να ζήσουμε στη χάρη Του και να εκτελούμε τα πάντα κατά τους νόμους, κατά το άγιο θέλημά Του.
Από αυτή τη στιγμή ας αφιερώνουμε στον Θεό όλες τις πράξεις μας, σύμφωνα με τη συμβουλή του αγίου Παύλου «είτε εσθίετε, είτε πίνετε, είτε άλλο τι καλό ποιείτε πάντα προς δόξαν Θεού ποιείτε» (Προς Κορινθίους Α΄, ι΄, 31). Η πρόθεσή μας ας είναι όλες οι πράξεις μας να έχουν τελικό σκοπό τον Θεό, γιατί όπως λέγει η Γραφή «εν αυτώ κινούμεθα και εσμέν» (Πράξεων ιζ΄, 28). Η καλή αυτή πρόθεσή μας ας περιβάλλει κάθε πράξη μας κι από τιποτένια και μηδαμινή ή αδιάφορη, ας την κάνει επαινετή και βραβεύσιμη, άξια να γραφεί στο βιβλίο της ζωής και να αποτελέσει διαμάντι στο στέφανο δόξης που μας περιμένει.
Με αυτές τις αρχές ο εκκλησιαστικός χρόνος θα είναι ευλογημένος, γεμάτος από την χάρη και τους πλούσιες δωρεές Του.
Ο χρόνος της Εκκλησίας είναι μία προνομιούχος εποχή. Είναι ο χρόνος του Πνεύματος (Ιωάννου ιστ΄, 5-15· Προς Ρωμαίους η΄, 15 και εξής), ο χρόνος όπου το Ευαγγέλιο αναγγέλλεται σ’ όλους τους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουν όλοι να επωφεληθούν από τη σωτηρία. Η μεταστροφή στο Ευαγγέλιο του Χριστού αποτελεί για κάθε άνθρωπο μία αλλαγή εποχής: είναι ένα πέρασμα από τον «παρόντα κόσμο» στο «μέλλοντα κόσμο». Η σπουδαιότητα του χρόνου της Εκκλησίας προέρχεται από το γεγονός ότι καθιστά δυνατό αυτό το πέρασμα. Είναι ο «δεκτός» καιρός «εν ημέρα σωτηρίας», που τίθεται στο εξής στη διάθεση όλων (Β΄ Προς Κορινθίους στ΄, 1 και εξής). Είναι το «σήμερα» του Θεού, στη διάρκεια του οποίου κάθε άνθρωπος προσκαλείται στη μεταστροφή κι έχει τεράστια σημασία να ακούσει κανείς με προσοχή τη θεία φωνή (Προς Εβραίους γ΄, 7-δ΄,11).
Στην Παλαιά Διαθήκη, το σχέδιο της σωτηρίας εκτυλισσόταν σύμφωνα με τις μυστηριώδεις βουλές του Θεού, έτσι και ο χρόνος της Εκκλησίας υπακούει κι αυτός σε ορισμένο σχέδιο, διακρίνοντας έτσι την οικονομία Του. Θα υπάρξουν στην αρχή «καιροί εθνών» που θα περιλαμβάνουν δύο όψεις: από τη μία, η «Ιερουσαλήμ (σύμβολο του παλαιού Ισραήλ) έσται πατουμένη υπό εθνών» (Λουκά κα΄, 24), από την άλλη, αυτά τα ίδια «έθνη» θα μεταστραφούν προοδευτικά στο Ευαγγέλιο (Προς Ρωμαίους ια΄, 25). Έπειτα θα έρθει ο καιρός του Ισραήλ: τότε με τη σειρά του «πας Ισραήλ σωθήσεται» (Προς Ρωμαίους ια΄, 26), και «έσται το τέλος». Αυτό είναι, σ’ όλη του την ανέλιξη, το μυστήριο του χρόνου που καλύπτει ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Ο Ιησούς, που τον εξουσιάζει, είναι ο μόνος ικανός ν’ ανοίξει το βιβλίο με τις επτά σφραγίδες, στο οποίο είναι γραμμένα τα πεπρωμένα του κόσμου (Αποκαλύψως ε΄).
Ο χρόνος της Εκκλησίας είναι αυτός ο ίδιος ιερός, και μόνο από το γεγονός ότι ανήκει στο «μέλλοντα κόσμο». Για να είναι αποτελεσματική η ιεροποίηση του χρόνου από τους ανθρώπους πρέπει να φανερώνεται με ορατά σημεία: τις άγιες μέρες και τις θρησκευτικές γιορτές, που η ετήσια επανάληψή τους συμβαδίζει με τους ρυθμούς του κοσμικού χρόνου. Από τον καιρό της ελεύσεως του Ιησού στη γη, τα γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης δεν έχουν πιά παρά μόνο τυπική αξία, αφού το γεγονός της σωτηρίας εισχώρησε στον ιστορικό χρόνο. Αυτό το μοναδικό γεγονός η Εκκλησία το καθιστά τώρα επίκαιρο μέσα στους κόλπους του λειτουργικού της ημερολογίου, προκειμένου να αγιάσει τον ανθρώπινο χρόνο. Κάθε Κυριακή, Ημέρα του Κυρίου (Αποκαλύψεως α΄, 10· Πράξεων κ, 7· Α΄ Προς Κορινθίους ιστ΄, 2), αποβαίνει, στο πλαίσιο της εβδομάδας, ένας εορτασμός της αναστάσεως του Ιησού. Ο εορτασμός παίρνει πιο επίσημο χαρακτήρα, όταν κάθε χρόνο επανέρχεται η ημέρα του Πάσχα, η κατ’ εξοχήν γιορτή (Α΄ Προς Κορινθίους ε΄, 8), επέτειος του θανάτου και της αναστάσεως του Κυρίου (Α΄ Προς Κορινθίους ε΄, 7). Στην Καινή Διαθήκη βρίσκουμε τα πρώτα στοιχεία των χριστιανικών λειτουργικών κύκλων, που θα αναπτυχθούν μέσα στην Εκκλησία. Όλη η ανθρώπινη ζωή θα συσχετιστεί έτσι με το μυστήριο της σωτηρίας που συνέβη στη διάρκεια της ιστορίας και που αποτελεί τον πραγματικό παραδειγματικό χρόνο, που αντικατέστησε επιτέλους τον «αρχέγονο χρόνο» των μυθολογιών της ειδωλολατρίας.
