Η αναισθησία

Η αναι­σθη­σία, αγα­πη­τοί μου, έχει δύο φά­σεις: Η δεύ­τε­ρη φάση λέ­γε­ται πώ­ρω­ση. Σ’ αυ­τήν δεν υπάρ­χει ου­δε­μία δυ­να­τό­τη­τα πλέ­ον δια­κρί­σε­ως του κα­λού από το κακό. Εκεί­νος που έχει πά­θει πώ­ρω­ση δεν ξε­χω­ρί­ζει τι εί­ναι καλό και τι κακό· δη­λα­δή έχει παν­τε­λή έλ­λει­ψη αυ­το­γνω­σί­ας. Μπο­ρεί να κά­νει το κακό, να κά­νει έγ­κλη­μα, και να γελά! Να μην αι­σθά­νε­ται απο­λύ­τως τί­πο­τε. Απο­λύ­τως! Έχου­με το φαι­νό­με­νο της πω­ρώ­σε­ως· εί­ναι η αναι­σθη­σία στο τε­λευ­ταίο της στά­διο. Ο άν­θρω­πος αυ­τός πια, δεν έχει ελ­πί­δα να σω­θεί· εί­ναι νε­κρός, πνευ­μα­τι­κά νε­κρός. Αλλά η πρώ­τη φάση, η πιο συ­νη­θι­σμέ­νη, εί­ναι αυτή που την συ­ναν­τά­με στους Χρι­στια­νούς μας και εμ­φα­νί­ζε­ται σε αυτή η αναι­σθη­σία είτε ως πρα­κτι­κή αμε­τα­νο­η­σία είτε ως μη πρό­ο­δος στην πνευ­μα­τι­κή ζωή.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος