Αποχαιρετισμός στον Μακαριστό Αρχιμανδρίτη π. Βασίλειο Γοντικάκη, Προηγούμενο της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους
Οι Θεολόγοι και οι Φίλοι της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων, με βαθύτατη θλίψη αποχαιρετούμε σήμερα τον σεβαστό και αγαπητό μας Ιερομόναχο π. Βασίλειο Γοντικάκη.
Δεν θα λησμονήσουμε ποτέ τον ορθόδοξο πατερικό του Λόγο και όλες τις ψυχωφελείς διδασκαλίες του, για την πνευματική ζωή και πρόοδο των ορθοδόξων Χριστιανών -και όχι μόνον-.
Μάλιστα, όταν χρειάστηκε (το 2012 και 2013) να υπερασπιστεί τον Ορθόδοξο χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών, μπροστά στον κίνδυνο μετατροπής του σε ένα πολυθρησκειακό πολτό, από κάποιους δήθεν προοδευτικούς θεολόγους και κάποιους υποστηρικτές τους στον χώρο της πολιτικής και δημοσιογραφικής ιδεοληψίας, δεν δίστασε να εκφράσει τον Αγιορείτικο σοφό και ορθόδοξο λόγο του και να συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα του Ορθόδοξου Ελληνικού λαού για τη διατήρηση της ορθόδοξης χριστιανικής και εκκλησιαστικής διδασκαλίας στο Ελληνικό Σχολείο.
Με εν Χριστώ αγάπη και ευγνωμοσύνη, προσευχόμαστε στον Ουράνιο Πατέρα μας να τον αναπαύσει στους κόλπους Του «εν σκηναίς Δικαίων και Αγίων».
Τιμώντας τη μνήμη του Μακαριστού Αγιορείτη Ιερομονάχου, Θεολόγου και Διδασκάλου της Αγίας μας Εκκλησίας, παραθέτουμε κάποια σημεία από τον Πατερικό του λόγο, που δείχνουν τον σοφό, πράο και θεάρεστο τρόπο, με τον οποίον αντιμετώπιζε τις μεθοδεύσεις εκείνων που αίφνης, έπειτα από δύο αιώνες, περίπου, ορθόδοξης διδασκαλίας στα σχολεία μας, επεδίωκαν την αλλαγή του Μαθήματος των Θρησκευτικών, από Ορθόδοξο που ήταν, σε ένα ξένο, ανούσιο και ανώφελο για την ανάπτυξη της χριστιανικής συνειδήσεως των παιδιών, πολυθρησκειακό μείγμα:
«Δὲν διδάσκεσαι ἐγκυκλοπαιδικά τὸ φαινόμενο τῆς θρησκείας. Ζῆς τὴν πραγματικότητα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Καὶ πλάθεσαι ἀπ’ αὐτήν.
Δίδω ἀγωγὴ” σημαίνει ὅτι ξέρω τί εἶναι Θεός, κόσμος, ἄνθρωπος. Ξέρω τί εἶναι τὸ παιδί. Ἀπὸ ποὺ ξεκινᾶ. Ποιά εἶναι ἡ φιλοδοξία, ἡ προσδοκία καὶ οἱ δυνατότητές του. Ποιά ἐρωτήματα κυοφοροῦνται μέσα του καὶ ποιές ἀπαντήσεις δίδονται.
Ὅταν ἐγὼ ποὺ διδάσκω εἶμαι μισερὸς καὶ ἀνεπαρκὴς, μὲ μειωμένα ἐνδιαφέροντα καὶ ἐλλιπῆ γνῶσι τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀνθρώπου, εἶμαι ἀκατάλληλος γιὰ τὸ ἔργο τοῦ παιδαγωγοῦ.
Ὅταν τὸ παιδὶ εἶναι ἀετὸς τοῦ πνεύματος καὶ ἐγὼ τὸ βλέπω σὰν πουλερικό, γιὰ τὸ κοτέτσι τοῦ συστήματος, νὰ μοῦ δίδη αὐγὰ καὶ κρέας γιὰ πούλημα, τότε ἀγνοῶ καὶ πνίγω τὰ αἰτήματα τοῦ ἀετοῦ, ποὺ ἔχει ἄλλους ὁρίζοντες ζωῆς. Πετᾶ σὲ ἄλλα ὕψη. Καὶ φωλιάζει σὲ ἄλλες κορφές. Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει τί εἶναι ἄνθρωπος, ποιά ἡ φύσι καὶ ἡ ἀποστολή του.
Δὲν ἀσχολοῦμαι ἁπλῶς μὲ τὸ φαινόμενο θρησκεία. Δὲν ἔχω μπροστά μου σπουδαστὲς θρησκειολογικῶν ἀπασχολήσεων, ἀλλὰ ἔχω εὐαίσθητα πλάσματα ποὺ θέλουν νὰ ζήσουν.
Ὀφείλω νὰ τοὺς προσφέρω τὴν κατάλληλη τροφὴ γιὰ νὰ ἀναπτυχθοῦν καὶ τὰ παιχνίδια γιὰ νὰ παίξουν. Δὲν τοὺς ἐκθέτω, ὅ,τι κυκλοφορεῖ στὴ θρησκευτικὴ ἀγορὰ, γιὰ νὰ διαλέξουν μόνα τους. Ἀπομακρύνω ὅλα τὰ αἰχμηρὰ ἀντικείμενα, γιὰ νὰ μὴν κοποῦν παίζοντας καὶ ὅλα τὰ φάρμακα, γιὰ νὰ μὴν δηλητηριαστοῦν δοκιμάζοντας.
Τὰ παιδιὰ τῆς ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς παραδόσεως, ὅταν δοῦν καὶ ἀκούσουν τὸν δάσκαλό τους εὔκολα καὶ ἀπροβλημάτιστα νὰ ἐκθέτη μπροστά τους ὅλες τὶς θρησκευτικὲς δοξασίες καὶ τὰ σύμβολα, αὐθόρμητα θὰ περιοριστοῦν στὸν ἑαυτόν τους, θὰ κλειστοῦν στὴν πίστι τους, γιατὶ θὰ διακρίνουν τὸν κίνδυνο τῆς πνευματικῆς ἀδιαφορίας καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ ἀμοραλισμοῦ. Ὁ δάσκαλός τους δὲν εἶναι παιδαγωγὸς ἀλλὰ μεταπράτης πληροφοριῶν».
«Είναι αντιπαιδαγωγικό και απάνθρωπο να θέλουν να θρέψουν την ψυχή του μικρού παιδιού με πληροφορίες θρησκευτικών απόψεων και διαπληκτισμών, τη στιγμή που αυτό το τρυφερό πλάσμα ζητά το γάλα του ηρωισμού της αγάπης, που είναι η προϋπόθεση της ζωής και το διαθέτει πλούσια η Μητέρα Εκκλησία.
Αυτό για το οποίο διαμαρτύρονται οι συντάκτες του Προγράμματος Σπουδών είναι «ο δογματισμός» και «ο κατηχητισμός», που διακρίνουν στο μάθημα των θρησκευτικών.
Αυτό όμως στην ουσία είναι ψέμα και παραποίηση της αλήθειας. Γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν λατρεύομε κάποια δοξασία, αλλά αυτό που ζούμε είναι θεοφάνεια:
Η φανέρωση της Αλήθειας ότι ο Θεός είναι Αγάπη».
Αιωνία αυτού η μνήμη!
Το Δ.Σ της ΠΕΘ
