Συγκινητική και βαθιά συγκλονιστική η περικοπή που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί από τον Ευαγγελιστή Λουκά.
Μια μάνα, που έχασε τον σύντροφο της ζωής της, δέχεται και πάλι στο σπιτικό της την απροσδόκητη επίσκεψη του θανάτου. Ένα και μονάκριβο παιδί, η μόνη παρηγοριά και ελπίδα της, το μοναδικό στήριγμα για τα γηρατειά της ζωής της, βρίσκεται πλέον πάνω στην επιθανάτια κλίνη.
Η θλιβερή είδηση διαδίδεται αστραπιαία σε ολόκληρη την πόλη. Πλήθη ανθρώπων περνούν από το σπίτι με ραγισμένες καρδιές για να συλλυπηθούν την πονεμένη μάνα. Μια τεράστια νεκρική πομπή κατευθύνεται πλέον στο κοιμητήριο της Ναΐν. Και ενώ όλοι σκυθρωποί, βουβοί και αμίλητοι προχωρούν, το κλάμα και τα αναφιλητά της μάνας διαταρράσουν την νεκρική πομπή.
Αλλά ξαφνικά η πομπή σταματά. Ένας άγνωστος προτρέπει την μάνα να μην κλαίει. Και ο μεγάλος αυτός άγνωστος αδελφοί μου είναι ο Αρχηγός και ο Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου, είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Μπροστά λοιπόν στο φέρετρο ο Χριστός μας παραγγέλλει τα αθάνατα εκείνα λόγια, «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι». Και ω του θαύματος! «ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν». Και η θλίψη και ο πόνος μεταβάλλεται σε αναστάσιμη χαρά.
Μεγάλο λοιπόν και θλιβερό αδελφοί μου το κεφάλαιο, το γεγονός, το μυστήριο του Θανάτου. Γεγονός που προβληματίζει κάθε άνθρωπο εφόσον κάποια στιγμή ο ανεπιθύμητος επισκέπτης θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα.
Με αφορμή λοιπόν την σημερινή ευαγγελική περικοπή ας επιχειρήσουμε κάποιες προεκτάσεις της στο σήμερα.
Ένας νέος πεθαίνει και μια ολόκληρη κοινωνία αναστατώνεται. Μια μάνα κλαίει απαρηγόρητα. Και έρχεται η απορία. Σήμερα αδελφοί μου τι γίνεται; Τόσα μα τόσα παιδιά μας νέοι και νέες πεθαίνουν χωρίς να το παίρνουμε είδηση και ούτε φωνή ούτε ακρόαση και από οικογένεια και από την κοινωνία μας αλλά δυστυχώς και απ’ όλο σώμα της εκκλησίας μας.
Μην μας παραξενεύει τούτος ο λόγος. Δεν αναφέρεται στον σωματικό θάνατο αλλά για ένα βαρύτερο, τον πνευματικό θάνατο των παιδιών μας και κατ’ επέκταση όλων εμάς.
Λυπηρή η διαπίστωση αλλά αληθινή. Τα παιδιά μας κάθε μα κάθε μέρα τα παραδίδουμε στον πνευματικό θάνατο.
Και οδηγούμαστε σε κρίση, κρίση πνευματική. Ζούμε δυστυχώς σε πνευματική αφασία. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει καταντήσει ένας τεράστιος υπνόσακος, διότι όλοι πλέον κοιμόμαστε –κυριολεκτικά- κοιμόμαστε και τα παιδιά μας πεθαίνουν.
Και ας έλθουμε γρήγορα στον ιερότατο θεσμό της οικογένειας και ακούγεται από τα παιδιά μας η έκκληση ζητείται επειγόντως πατέρας και μητέρα. Πατέρας και μάνα για να μυσταγωγήσουν τα νεκρά παιδιά μας στην ζωή, να τα δώσουν να καταλάβουν σωστά, τι είναι η ζωή.
Δυστυχώς όμως και εδώ άλλες οι προτεραιότητες. Το αίτημα φροντίδας των γονιών για τα παιδιά, στον σύγχρονο κόσμο μας, περιορίζεται στην διατροφή, στις σπουδές, στην υγεία και την επαγγελματική αποκατάσταση. Σίγουρα καλά και άγια όλα αυτά και αναγκαία. Παύσαμε όμως να εμπιστευόμαστε στα παιδιά μας ως πρώτο εφόδιο για την ζωή τους την πίστη στον Χριστό.
Αλλά το ίδιο οδυνηρή και η κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία αλλά και στην εκπαίδευση των παιδιών μας.
Γεμίζουμε τα κεφάλια των παιδιών μας μόνο με πληροφορίες. Με ιστορία που δεν είναι αληθινή και πάνω απ’ όλα με θρησκευτικά που δεν πείθουν. Δίνουμε στα παιδιά μας βαθμούς χωρίς αντίκρισμα χωρίς να γεμίζουμε τις καρδιές τους με αξίες.
Και βγαίνουν τα παιδιά μας στην κοινωνία, μια κοινωνία που διδάσκει ότι ο άνθρωπος έρχεται από το τίποτα και πηγαίνει στο πουθενά. Μια κοινωνία που δεν θέλει σύμβολα. Μια κοινωνία που δεν θέλει τον Θεό στα πόδια της ή αν τον κρατάει το κάνει για να έχει κάτι να αμφισβητεί, να ειρωνεύεται και να υβρίζει. Ζουν τα παιδιά μας σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι της αγαπούν δυστυχώς μόνο τα συμφέροντά τους.
Και έρχομαι τέλος και στο δικό μας σπίτι, στη πονεμένη μας Εκκλησία. Έχουμε και εμείς μεγάλο μερίδιο στην κατάσταση των παιδιών μας κλήρος και λαός, ποιμένες και ποιμενόμενοι. Και φέρνω τούτη τη στιγμή λόγια σοφών ιεραρχών της εκκλησίας μας. Σκουριά πολύ κάθισε στις εκκλησιές μας. Καταντήσαμε τις εκκλησίες μας κτήρια άχαρα για τα παιδιά μας διότι δεν ακούγεται πλέον σ’ αυτές πονεμένος προφητικός λόγος, δεν βιώνεται αυθεντική πίστη με θυσιαστική μαρτυρία και άγια ζωή. Φέρουμε όλοι μας το όνομα Χριστιανός και όμως δεν γινόμαστε μέτοχοι στην αποστολή και την θυσία του Χριστού. Κοιτάζουμε μόνο τον εαυτό μας και δεν έχουμε καμία μα καμία διάθεση θυσίας για χάρη των αδελφών μας και κυρίως για χάρη των παιδιών μας. Με τις καταστάσεις αυτές λοιπόν πως θα πείσουμε τα παιδιά μας;
Και όμως τα παιδιά μας αργοπεθαίνουν.
Οι κραυγές των παιδιών μας, που καίνε και σπάνε, πρέπει να διαβάζονται από εμάς, όχι σαν απειλή αλλά σαν ικεσία. Οι αταξίες τους είναι κραυγές που λένε: Ασχοληθείτε επιτέλους μαζί μας σωστά. Το έχουμε ανάγκη. Παραδώστε μας κάτι. Μιλήστε μας επιτέλους για κάτι πιο πάνω από την κοιλιά.
Δυστυχώς όμως αδελφοί μου όλοι μας βρισκόμαστε φοβερά αποπροσανατολισμένοι. Είμαστε σε λάθος θέση και στάση. Στραβά αρμενίζουμε όπως λέει ο απλός λαός.
Πάψαμε να είμαστε το φως, πάψαμε να είμαστε το αλάτι όπως μας το ζητάει ο Χριστός στην ζωή των ανθρώπων και αντί για παρηγοριά και ελπίδα, γινόμαστε θλίψη και απογοήτευση.
Αδελφοί μου,
Η συνειδητοποίηση του προβλήματος είναι δείγμα γνησιότητας. Η θέληση όμως για αγώνα, για ορθοπόδηση είναι ζήλος και φρόνημα αποστολικό.
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι έστω ας προσευχηθούμε για το πρόβλημα αλλά και αυτό πάλι δεν το κάνουμε διότι δεν πιστεύουμε στην δύναμη της προσευχής.
Να προσευχηθούμε θερμά και με δάκρυα και να ‘μαστε σίγουροι αδελφοί μου ότι και πάλι θα εμφανιστεί μπροστά μας ο Χριστός και θα πιάσει από το χέρι τα νεκρά παιδιά μας και θα φωνάξει δυνατά «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι».
