«Η Εκκλησία, με τη λατρευτική και λειτουργική ζωή της, τον κατηχητικό λόγο, το φιλανθρωπικό έργο, και κυρίως με την ίδια την ύπαρξή της, ως ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας, χριστοποιεί, αγιάζει, διδάσκει, φωτίζει, ενισχύει, εμπνέει, παρηγορεί. Το έργο όμως αυτό ο Θεός ηθέλησε να υπηρετείται από ανθρώπους. Μέριμνα του Επισκόπου, έμπονη και συνεχής, είναι η αναζήτηση υποψηφίων ευλαβών κληρικών και τιμίων εργατών του εκκλησιαστικού έργου, προκειμένου να διακονήσουν στον Αμπελώνα του Κυρίου». Αυτά ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, ο οποίος μίησε στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» για τα σημερινά πρότυπα των νέων και τη θέση της Εκκλησίας εν γένει στον περιβάλλοντα κόσμο.
Ο κ. Θεολόγος αναφέρθηκε στις ποιμαντικές δυσκολίες κυρίως των ακριτικών μητροπόλεων, τονίζοντας την ελπίδα και την πίστη που πρέπει να διακατέχει τους πιστούς στον καθημερινό τους αγώνα, καθώς, όπως σημειώνει, «η αγάπη, στο τέλος, θα νικήσει».
-«Κ.τ.Ο.»: Πείτε μας δύο λόγια για τις μεγαλύτερες δυσκολίες που συναντάτε ποιμαντικά στην περιοχή σας.
-κ. Θεολόγος: Η ευθύνη ενός Επισκόπου, ο οποίος διαποιμαίνει με την χάρη του Θεού το λαό Του σε μία ακριτική μάλιστα περιοχή της Ελλάδος, ως η Επαρχία των Σερρών και Νιγρίτης, είναι υψηλή και πολυδιάστατη. Η πεμπτουσία της ιεράς διακονίας και αποστολής του είναι πρωτίστως η κατά Χριστόν οικοδομή και ο αγιασμός των πιστών, ώστε να φθάσουν, της θείας χάριτος συνεργούσης, «εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. δ΄ 13). Η Εκκλησία, με τη λατρευτική και λειτουργική ζωή της, τον κατηχητικό λόγο, το φιλανθρωπικό έργο, και κυρίως με την ίδια την ύπαρξή της, ως ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας, χριστοποιεί, αγιάζει, διδάσκει, φωτίζει, ενισχύει, εμπνέει, παρηγορεί. Το έργο όμως αυτό ο Θεός ηθέλησε να υπηρετείται από ανθρώπους. Μέριμνα του Επισκόπου, έμπονη και συνεχής, είναι η αναζήτηση υποψηφίων ευλαβών κληρικών και τιμίων εργατών του εκκλησιαστικού έργου, προκειμένου να διακονήσουν στον Αμπελώνα του Κυρίου, διότι πάντοτε ισχύει ο λόγος του Κυρίου μας: «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι». (Λουκ. ι΄, 2). Με φόβο Θεού και συναίσθηση ευθύνης απευθύνει κλήση στους ανθρώπους που έχουν τις ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις, φόβο Θεού, αγάπη για την Εκκλησία, ιεραποστολικό ήθος και φρόνημα, στοργή για τον άνθρωπο, διάθεση προσφοράς και θυσίας προκειμένου να προσφέρουν τα χαρίσματά τους στην Εκκλησία του Χριστού. Η πολυφωνική και πολυπράγμων εποχή μας που προβάλει ιδέες, αξίες και πρότυπα ζωής, χωρίς Θεό, δελεάζει τους ανθρώπους. Το πνεύμα του Ευαγγελίου από πολλούς θεωρείται σήμερα παρωχημένο. Οι νέοι άνθρωποι κυρίως, αναζητούν πρότυπα, αλλά επηρεάζονται από το πνεύμα του κόσμου που προσφέρει ελκυστικώς τρόπους ζωής χωρίς ποιότητα και βάθος. Η Εκκλησία διά της συνολικής μαρτυρίας της είναι εκείνη που διαβεβαιώνει εμπειρικώς ότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. Διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε» (Εβρ.ιγ΄, 8-9) και το «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία» (Πραξ.δ΄, 12).
-«Κ.τ.Ο.»: Σήμερα, γίνεται κουβέντα για την «παγκοσμιοποίηση». Θεωρείτε πως ένας τέτοιος κίνδυνος είναι υπαρκτός, μέσα από την άσκηση του ιεραποστολικού έργου;
-κ. Θεολόγος: Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα πολύπτυχο φαινόμενο με βάθος όχι πάντοτε ορατόν, ασφαλέστατα όχι μόνο οικονομικό, το οποίο, σε ένα βαθμό επηρεάζει και το Σώμα της Εκκλησίας, ως ζωντανού οργανισμού, που δραστηριοποιείται μέσα στην εγκόσμια πραγματικότητα, χωρίς να είναι εκ του κόσμου. Τα πιστά μέλη της πολιτεύονται και μέσα στον κόσμο. Συνεπώς σκέπτονται, επηρεάζονται, κατευθύνονται από τα μηνύματα του πολυδιάστατου και πολυδαίδαλου αυτού φαινομένου με τις δυσδιάκριτες επιδιώξεις. Το ζητούμενο είναι ο σύγχρονος άνθρωπος να γνωρίζει, να θέλει και να αγωνίζεται να αντιστέκεται στον σύγχρονο τρόπο σκέψης και ζωής, από τον οποίο ο Χριστός απουσιάζει. Η Εκκλησία καταγγέλει οδόν σωτηρίας. Αυτή όμως η οδός είναι πρωτίστως οδός ελευθερίας, και καθίσταται βατή, όταν ο καθένας, διά της θελήσεως και του προσωπικού αγώνος, θέτει τον Θεό ως πρωταρχική αξία και ως πηγή εμπνεύσεως για την ζωή του.
-«Κ.τ.Ο.»: Τι περιλαμβάνει η ποιμαντική φροντίδα της Μητροπόλεώς σας για τους νέους;
-κ. Θεολόγος: Η Εκκλησία των Σερρών εργάζεται «άχρις ου μορφωθή Χριστός» (Γαλ.δ΄ 19) στις ψυχές των νέων της. Με το λειτουργικό και διδακτικό έργο, την κατηχητική διακονία, τις εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις, με ευκαιρίες τακτικές η περιστασιακές, συναντήσεις, συνεστιάσεις, εκδρομές, προσφέρει με έναν άμεσο τρόπο το μήνυμα του Ευαγγελίου. Προτρέπει τους νέους στη βίωση της μυστηριακής ζωής, που είναι ο αδαπάνητος πλούτος της Εκκλησίας, η αστείρευτη πηγή αγιασμού και δυνάμεως. Καλλιεργεί τις εκκλησιαστικές τέχνες, τη βυζαντινή μουσική και την αγιογραφία. Συνέστησε χορωδίες για κάθε ηλικία προκειμένου να διατηρείται άσβεστη η βυζαντινή, η ελληνική παραδοσιακή και η έντεχνη μουσική. Επιδιώκει να υπενθυμίζει στους νέους ότι ο Χριστός δεν είναι παρελθόν. Το Ευαγγέλιο δεν είναι μουσειακό έκθεμα. Η πίστη στον Ιησού Χριστό χαρίζει στον νέο άνθρωπο όραμα, ελπίδα, δύναμη, προοπτική, άρωμα και ποιότητα ζωής και μάλιστα στην πληρότητά της.
-«Κ.τ.Ο.»: Σε έναν κόσμο που φλέγεται σήμερα από πολέμους και αιματοχυσίες, η Εκκλησία έχει ουσιαστικό λόγο και ποιος είναι αυτός;
-κ. Θεολόγος: Το μήνυμα της Εκκλησίας απέναντι στο φαινόμενο του πολέμου και της αιματοχυσίας, είναι ο λόγος περί της ειρήνης. Η ειρήνη δεν είναι κάτι αφηρημένο. Δεν είναι απλά ένα ιδανικό. «Χριστός εστίν η ειρήνη ημών» (Εφ. β΄ 14) ομολογεί ο Απόστολος Παύλος. Όσο περισσότερο ο άνθρωπος αγωνίζεται να ζει τη ζωή του Χριστού, να βιώνει το θέλημά Του στη ζωή του και με την ζωή του, τόσο ειρηνεύει εσωτερικά. Και αυτή την εσωτερική ειρήνη και καταλλαγή, την προβάλει όχι με λόγους και συμφωνίες, αλλά ως βίωμα από την καρδιά του, που απλώνεται ευεργετικά στον διπλανό, στην κοινωνία, στον κόσμο ολόκληρο. Η Εκκλησία δέεται σε κάθε ιερά ακολουθία υπέρ της άνωθεν ειρήνης, υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Προσπαθεί να μεταφέρει την ειρήνη του Θεού στον ταραγμένο και σπαρασσόμενο από εγωισμούς, συμφέροντα, επιδιώξεις, σχεδιασμούς κόσμο. Η ρίζα όλων των κακών είναι η αμαρτία, η αποστασία από το θέλημα του Θεού, το ανθρώπινο σκοτεινό και εγωιστικό θέλημα. Θεραπεία μόνη η διά της μετανοίας επιστροφή στον Θεό. Ο πόλεμος ως αντίθεο θέλημα είναι αναιρετικός της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρεπείας.
-«Κ.τ.Ο.»: Πώς είναι το καθημερινό πρόγραμμα ενός Επισκόπου; Υπάρχουν στιγμές δυσκολίας, μοναξιάς η και απογοήτευσης;
-κ. Θεολόγος: Ο Επίσκοπος, ως τύπος και έμψυχος εικόνα Ιησού Χριστού, ως υπηρέτης Θεού και οικονόμος των θείων μυστηρίων, φανερώνει και διακονεί το αγιώτατο μυστήριο του Χριστού στον λαό του Θεού, στην πόλη και στον κόσμο. Το έργο του αποτελεί συνέχεια του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου μας. Προσεύχεται, τελεί ως Πρόεδρος της ευχαριστιακής Συνάξεως τα μυστήρια της Εκκλησίας, διδάσκει, φωτίζει, αγιάζει, καθοδηγεί, εμπνέει, διακονεί, υπηρετεί, θυσιάζεται, δείχνει το δρόμο, έργω και λόγω, για τον μοναδικό Σωτήρα του κόσμου Ιησούν Χριστόν. Η ζωή του οφείλει να είναι ένα ανοιχτό Ευαγγέλιο, επιστολή Ιησού Χριστού, που θα διαβάζεται από τους πιστούς και τους καλής θελήσεως ανθρώπους κάθε στιγμή. Η αγωνία της Γεθσημανή, ο Σταυρός και η Ανάστασις, είναι η κληρουχία του.
-«Κ.τ.Ο.»: Ποιο είναι το μήνυμά σας σε όσους διαβάζουν αυτή την ώρα τη συνέντευξή μας;
-κ. Θεολόγος: Όσο κι αν ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται σήμερα βαθιά απογοητευμένος, τραγικά ανασφαλής και μόνος, αυτοκαταδικασμένος να ζει ένα βίο αβίωτο, ας μην χάνει ποτέ του την ελπίδα και την πίστη του στον Σωτήρα Χριστό. «Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Ο Χριστός κατήλθε εξ άκρας αγάπης στον κόσμο μας, αγκάλιασε την δική μας ατέλεια, περπάτησε στα βήματα της ζωής μας, νίκησε το θάνατο και άνοιξε τον Παράδεισο. Ο Σταυρός του Κυρίου είναι η αφετηρία και της ιδικής μας πνευματικής νίκης. Μιάς νίκης που ανήκει στον Χριστό και διά Αυτού σε όλους μας όσοι τον αγαπούμε, παρά τις ατέλειές μας, και τον πιστεύουμε ως Θεό και Σωτήρα μας. Και στις πιο σκοτεινές και δύσκολες στιγμές της ζωής μας ας γνωρίζουμε καλώς ότι υπάρχει πάντοτε εκεί ο φιλόστοργος Πατέρας όλων μας, ο Θεός, που μας περιμένει πάντοτε στο παντοτινό σπίτι μας και μία Μητέρα, η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία μας, που έχει ανοιχτή αγκαλιά για να μας παρηγορήσει, να σκουπίσει τα δάκρυα, να καθαρίσει τους ρύπους μας και να μας ντύσει την καθαρή, την ολόφωτη φορεσιά της πρώτης αγγελικής λαμπρότητας και ομορφιάς μας. Πίστη στον Θεό, ελπίδα στη ζωή, αγώνας καθημερινός για να μην νικήσει το σκοτάδι και τέλος και αρχή πάντων αγάπη, ως μαρτυρία και ομολογία ποίου Θεού παιδιά είμεθα. Η αγάπη στο τέλος θα νικήσει, και μάλιστα η σαρκωμένη αυτοαγάπη, ο Ιησούς Χριστός!
Δυο λόγια για τον Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγο
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος (κατά κόσμον Ιωάννης Αποστολίδης) γεννήθηκε στο Βόλο την 27ην Μαρτίου 1967. Απεφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1988. Παρηκολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. (1989-1991) και στο Πανεπιστήμιο «Νεάπολις» Πάφου (2017-2020), απ’ όπου έλαβε και το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα (Master) στον τομέα της Εκκλησιαστικής ιστορίας. Χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος υπό του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, ως Μητροπολίτου Δημητριάδος. Διηκόνησε ως ιερατικώς Προιστάμενος στον Ιερό Ναό Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου και σε διαφόρους τομείς διοικητικού και ποιμαντικού έργου παρά τη Ιερά Μητροπόλει Δημητριάδος και Αλμυρού. Το 1999 μετετέθη στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και διωρίσθηκε Γραμματεύς (1999) και ακολούθως Αρχιγραμματεύς (2000) της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Παραλλήλως και έως της εκλογής του υπό της σεπτής Ιεραρχίας, ως βοηθού Επισκόπου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών υπό τον τίτλον της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Σαλώνων (12 Οκτωβρίου 2001), διηκόνησε στον Ιερό Ναόν Αγ. Σοφίας Ν. Ψυχικού ως ιερατικώς Προιστάμενος. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Σαλώνων υπό του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και πλειάδος Αρχιερέων στον Καθεδρικό και Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αθηνών, την Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2001. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης εξελέγη την 16ην Μαίου 2003.
