Τὴν Παρασκευὴν, 8ην/21ην Νοεμβρίου 2025, ἑωρτάσθη ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτὴ τῆς Συνάξεως τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ καὶ πασῶν τῶν ἐπουρανίων θείων δυνάμεων Ἀσωμάτων εἰς τὴν Ἱερὰν αὐτῶν Μονὴν, τὴν κειμένην παραλιακῶς εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἰόππης.
Ἡ Ἱερὰ αὕτη Μονὴ εἶναι ἀφιερωμένη ἰδιαιτέρως εἰς τὸν Ἀρχάγγελον Μιχαήλ, τὸν ὁμώνυμον δέ Ναὸν αὐτῆς καέντα εἰς τὴν δεκαετίαν τοῦ 1950 ἤγειρεν ἐκ νέου ὁ νῦν Ἡγούμενος αὐτῆς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός.
Κατὰ τὴν ἑορτὴν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ποιεῖται μνείαν πασῶν τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων τῶν ἐννέα ταγμάτων ἤτοι Ἀγγέλων, Ἀρχαγγέλων, Θρόνων, Ἐξουσιῶν, Κυριοτήτων, Ἀρχῶν, Δυνάμεων, Χερουβεὶμ καὶ Σεραφίμ, ἰδιαιτέρως ὅμως τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ, ὁ ὁποῖος ἐσύναξεν, ἤτοι συνεκέντρωσε τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀνεφώνησεν εἰς αὐτοὺς «Πρόσχωμεν! Στῶμεν καλῶς, Στῶμεν μετὰ φόβου», ὅταν ἐπανεστάτησεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ὁ Ἑωσφόρος καὶ τὸ γεγονὸς τοῦτο ὀνομάζει ἡ Ἐκκλησία Σύναξιν, «ἡ σημασία τῆς ὁποίας εἶναι προσοχὴ ὁμόνοια καὶ ἑνότης».
Τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ ὡς διακόνου τοῦ Θεοῦ ἀναφέρεται εἰς πολλὰ χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἰς τὴν ὡς ἄνω Ἱερὰν Μονὴν καὶ πρὸς τιμὴν πασῶν τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων, ἰδίᾳ δε τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς ἡ ἑορτὴ αὕτη εἰς τὴν Ἰόππην.
Τὴν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐγένετο ἐνθέρμως δεκτὸς ὑπὸ τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων μετὰ μουσικῆς καὶ ἀκολούθως προεξῆρξε θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων μετ’ Αὐτοῦ τοῦ ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καὶ τῶν παρεπιδημούντων ἐξ Ἑλλάδος Ἀρχιερέων Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου, Φλωρίνης κ. Εἰρηναίου καὶ Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τῶν Ἡγουμένων Ὀρθοδόξων Μονῶν τῶν ὁμόρων περιοχῶν Νήφωνος, Μαρκέλλου καί Ἀρτεμίου, τοῦ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ραφαήλ, τοῦ παρεπιδημοῦντος π. Χαραλαμπους, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Πατρικίου, τῶν Ἱερέων τῶν ὑπηρετούντων ὡς ἐφημερίων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν καί πολλῶν Ἱερέων ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ψάλλοντος ἑλληνιστὶ τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως διακόνου π. Εὐσταθίου καὶ ἀραβιστὶ τῆς χορῳδίας τῆς Ἰόππης, ἐν προσευχῇ Ἑλληνοφώνου, Ρωσσοφώνου καὶ Ρουμανοφώνου ποιμνίου, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τῆς Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Τελ-Ἀβίβ κ. Μαρίας Σολωμοῦ, καί λοιποῦ προσωπικοῦ τῆς Πρεσβείας, τοῦ Πρέσβεως τῆς Κύπρου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Ρωσίας κ. Ἀνατόλι Βικτόρωφ, καί πολλῶν Στρατιωτικῶν ἀκολούθων διπλωματικῶν ἀντιπροσώπων τῆς Πρεσβείας.
Πρὸς τὸ εὐλαβὲς ποίμνιον τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡς ἕπεται ἑλληνιστὶ:
«Ἔθου τῶν κτισμάτων σου ἀρχὴν οὐσίαν ἀσωμάτων ποιητὰ τῶν ἀγγέλων τὸν ἄχραντόν σου θρόνον κυκλοῦσαν κραυγάζειν σοι Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιός εἰ Θεὲ Παντοκράτορ», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδὸς τῆς Ἐκκλησίας
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοὶ καὶ προσκυνηταὶ,
Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους Αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς Αὐτοῦ πυρὸς φλόγα Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ ταύτῃ ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ καὶ τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀσωμάτων καὶ οὐρανίων ταγμάτων, ἵνα ἑορτάσωμεν τὴν Σύναξιν αὐτῶν.
Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «εἶναι λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ διά τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν (Πρβλ. Εβρ. 1,14). Τὰ λειτουργικὰ ταῦτα πνεύματα ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἐννέα τάγματα, διακρινόμενα εἰς Ἀγγέλους τε καὶ Ἀρχαγγέλους, Θρόνους, Ἐξουσίας, Κυριότητας, Ἀρχὰς τε καὶ Δυνάμεις, Χερουβεὶμ καὶ Σεραφίμ.
Κατὰ τὸ ὅραμα τῆς κλήσεως τοῦ Ἡσαΐου εἰς τὸ προφητικὸν ἀξίωμα, τὰ Ἀγγελικὰ ταῦτα τάγματα καὶ ἰδίως τὰ Σεραφίμ εἰστήκεισαν κύκλῳ αὐτῷ καὶ κέκρακεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον: «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ», (Ἡσ. 6, 2-3). Διά τοῦ ὑπὸ τῶν ἀγγέλων ᾀδομένου Τρισαγίου τούτου ὕμνου ἐπισημαίνεται τὸ ὑπέρλογον καὶ ἀκατάληπτον τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ, ὡς καὶ τὸ Τριαδικὸν τῶν προσώπων Αὐτοῦ, τοὐτέστιν τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν φύσιν τῶν Ἀγγέλων, ἀκούσωμεν τοῦ ἐγκρίτου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ λέγοντος: «Αὐτὸς (ὁ Θεὸς) τῶν Ἀγγέλων ἐστὶ ποιητὴς καὶ δημιουργὸς ἐκ τοῦ μὴ ὄντως εἰς τὸ εἶναι παραγαγὼν αὐτούς, κατ’ οἰκείαν εἰκόνα κτίσας αὐτοὺς φύσιν ἀσώματον, οἷον τι (κάτι σάν) πνεῦμα ἢ πῦρ ἄϋλον, ὡς φησὶν ὁ θεῖος Δαυΐδ: «ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους Αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς Αὐτοῦ πυρὸς φλόγα» (Ἑβρ. 1,7). Ἑρμηνεύων τὸν Δαυϊτικόν τοῦτον λόγον ὁ μὲν Οἰκουμένιος λέγει: «Ἰδοὺ ἡ μεγίστη διαφορά· ὅτι οἱ μὲν [ἄγγελοι] κτιστοί, ὁ δέ Θεὸς ἄκτιστος· τό γάρ ποιῶν ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι παραγωγὴν δηλοῖ… Οὐκ εἶπε ποιήσας, ἀλλὰ ποιῶν, τοὐτέστι συντηρῶν». Κατὰ δε τὸν ἅγιον Ἰωάννην τὸν Δαμασκηνὸν «διά τοῦ Θεοῦ Λόγου τοίνυν ἐκτίσθησαν πάντες οἱ ἄγγελοι καὶ ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ ἁγιασμοῦ ἐτελειώθησαν κατ’ ἀναλογίαν τῆς τάξεως τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς χάριτος μετέχοντες».
Ἀξιοσημείωτος ἐν προκειμένῳ καὶ ἡ περὶ τῆς φύσεως τῶν ἀγγέλων διδασκαλία τοῦ ἁγίου Πατρὸς Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ λέγοντος: «ἐστί τοίνυν φύσις τῶν ἀγγέλων λογικὴ νοερὰ τε καὶ αὐτεξούσιος, τρεπτὴ κατὰ γνώμην ἤτοι ἐθελότρεπτος· πᾶν γὰρ κτιστὸν καὶ τρεπτὸν, μόνον δέ τὸ ἄκτιστον ἄτρεπτον, καὶ πᾶν λογικὸν αὐτεξούσιον. Ὡς μὲν οὖν λογικὴ καὶ νοερὰ αὐτεξούσιος ἐστιν, ὡς δέ κτιστὴ τρεπτὴ ἔχουσα ἐξουσίαν καὶ μένειν καὶ προκόπτειν ἐν τῷ ἀγαθῶ καὶ ἐπὶ τὸ χεῖρον τρέπεσθαι. Καὶ ἁπλούστερον: [Ὑπάρχει λοιπὸν φύσις λογικὴ καὶ νοερὰ καὶ αὐτεξούσιος τρεπτὴ κατὰ τὴν γνώμην δηλαδὴ τὴν θέλησιν· διότι κάθε τι τὸ κτιστὸν εἶναι καὶ τρεπτόν. Ἐν ᾧ μόνον τὸ ἄκτιστον εἶναι ἄτρεπτον καὶ κάθε λογικὸν ὂν εἶναι αὐτεξούσιον. Ὡς λογικὴ λοιπὸν καὶ νοερὰ εἶναι καὶ αὐτεξούσιος ἀλλ’ ὡς κτιστὴ εἶναι τρεπτὴ ἔχοντας ἐξουσίαν καὶ νά προκόπτῃ εἰς τὸ ἀγαθὸν καὶ νά τρέπεται πρὸς τὸ χειρότερον].
Ὄντως ἡ φύσις τῶν ἀγγέλων εἶναι κτιστὴ καὶ ἑπομένως τρεπτὴ, ἔχουσα ἐξουσίαν καὶ μένειν καὶ προκόπτειν ἐν τῷ ἀγαθῶ καὶ ἐπὶ τὸ χεῖρον τρέπεσθαι. Τοῦτο μαρτυρεῖται ἐναργέστατα ὑπ’ αὐτοῦ τούτου τοῦ Χριστοῦ λέγοντος τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ: «ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα», (Λουκ. 10,18).
Ἑρμηνεύων τὸν Κυριακὸν τοῦτον λόγον ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ σατανᾶς ἐρρίφθη κάτω ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὴν γῆν ἀπὸ ὑπερβάλλουσαν ἔπαρσιν / οἴησιν εἰς ταπείνωσιν, ἀπὸ δόξαν εἰς περιφρόνησιν, ἀπὸ μεγάλην δύναμιν εἰς πλήρη ἀδυναμίαν. Ὁ λόγος δὲ οὗτος εἶναι ἀληθὴς, διότι πρὸ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς τὸν κόσμον, οὗτος ὁ διάβολος ἐξουσίαζε τοῦ κόσμου». Κατὰ δε τὸν ἅγιον Θεοφύλακτον, ὁ ὁποῖος ἐπικαλεῖται τὰς «Διαταγὰς τῶν Απόστόλων», λέγει «ὁ ρήξας αὐτὸν (τὸν σατανᾶν) ἐξ οὐρανοῦ εἰς τὴν γῆν οὐ τοπικῷ ρήγματι, ἀλλ’ ἀπὸ τιμῆς εἰς ἀτιμίαν δι’ ἑκούσιον αὐτοῦ κακίαν».
Σήμερον, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ χορὸς τῶν Ἀγγέλων πανηγυρίζει καὶ τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος συνεορτάζει. Καὶ τοῦτο διότι τὰ τῶν Ἀγγέλων Τάγματα ἐξέστησαν καθορῶντα τὸν θεὸν Λόγον, τὸν Χριστὸν, μετὰ σαρκὸς ἐπὶ γῆς θνητοῖς ἀνθρώποις ἀναστρεφόμενον κατὰ τὴν ἁγίαν ὁδόν.
Συνεορτάζει σήμερον τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος μετὰ τῶν Ἀγγέλων, διότι ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς λειτουργίας αὐτῶν εἶναι «τὸ διακονεῖν τῷ Θεῷ εἰς σωτηρίαν ἡμετέραν. Οὗτοι δοῦλοί εἰσι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ πολλαχοῦ δι’ ἡμᾶς πέμπονται. Αὕτη ἐστὶν ἡ διακονία αὐτῶν, τὸ δι’ ἡμᾶς ἁπανταχοῦ πέμπεσθαι», λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος.
Κατὰ τὴν μαρτυρίαν τῶν Εὐαγγελιστῶν, οἱ Ἄγγελοι παραμένουν οἱ ἀγγελιαφόροι «τῆς μεγάλης Βουλῆς τοῦ Θεοῦ», ὡς λέγει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, τόσον εἰς τὴν Παλαιὰν ὅσον καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην. Ὁ ἄγγελος Γαβριήλ ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ πρὸς Παρθένον Μαριάμ εὐαγγελιζόμενος αὐτῇ τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος τοῦ Κόσμου, (Πρβλ. Λουκ. 1,26-38). Ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη εἰς τοὺς ἀγραυλοῦντας Ποιμένας καὶ σὺν αὐτῷ τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ἄγγελοι ἀναγγέλλουν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὰς Μυροφόρους γυναῖκας, εἰπόντες αὐταῖς: «Οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε· οὐκ ἐστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε, δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον, ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος», (Ματθ. 28,5-6). Ἀξιοσημείωτος ἐν προκειμένῳ καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς: «Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσιν τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», (Ματθ. 18,10).
Καταδείκνυται σαφῶς, ὅτι ὁ ἄϋλος χορὸς τῶν οὐρανίων δυνάμεων, ὁ περιβάλλων τὸν Θεὸν καὶ ἐκτελῶν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον μέρος τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ χορὸς δέ οὗτος, τῶν οὐρανίων δυνάμεων ἔχει τὴν ἀναφορὰν του εἰς τὸν Χριστὸν, τὸν Κύριον τοῦ κόσμου καὶ Σωτῆρα. «Καὶ ἰδοὺ ἄγγελοι προσῆλθον καὶ διηκόνουν Αὐτῷ (τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ)», λέγει ἡ Γραφὴ, (Ματθ. 4,11).
Ἐξ ἄλλου ἡ ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, μαρτυρουμένη ἐν οὐρανοῖς ἀκατάπαυστος λατρεία τῶν ἀγγέλων λεγόντων: «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Ἦν καὶ ὁ Ὤν καὶ ὁ Ἐρχόμενος», (Ἀποκ. 4,8), καταγγέλλει περιτράνως τὴν πρέκτασιν αὐτῆς (τῆς λατρείας) ἐν τῇ λειτουργικῇ εὐχαριστιακῇ πράξει τῆς Ἐκκλησίας, ἐδῶ εἰς τὸν ἐπίγειον κόσμον.
Διὸ καὶ ἡμεῖς, οἱ τιμώντες τὴν ἑόρτιον αὐτὴν Σύναξιν τῶν ἁγίων Ἀγγέλων μετὰ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ξενίας δεσποτικῆς δεήθητε, τοὺς ὑμᾶς μελῳδικῶς ἀνυμνοῦντας, ἐπιτυχεῖν, καὶ χαρᾶς ἀϊδίου, ἀξιωθῆναι καὶ θείας λαμπρότητος, Ἀρχάγγελοι θεοειδεῖς, Μιχαὴλ Γαβριήλ τε πανένδοξοι».
Μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἀνακαινιστὴς τῆς Μονῆς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνὸς παρέθεσε δεξίωσιν καὶ ἑόρτιον τράπεζαν.
Β. Εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων
Ὁμοίως ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πασῶν τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων Ἀσωμάτων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ τοῦ Πατριαρχείου, κειμένην πλησίον τοῦ Πατριαρχείου, κτισθεῖσαν ἔπειτα ἀπό θαυματουργικήν ἐμφάνειαν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.
Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί τῆς θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ Τυπικάρη τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου, τοῦ Ἱερέως π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Προδρόμου, ψαλλόντων τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου καί τοῦ ἐξ Ἑλλάδος κ. Ἀγγέλου, καί μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐξ ἐντοπίων Ἱεροσολυμιτῶν καί ἐξ εὐλαβῶν προσκυνητῶν.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἀνακαινίσας τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Μονῆς καθηγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος παρέθεσε κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον καί εἰς τό προαύλειον τοῦ Ναοῦ.
