Μια παρέα παιδιών των πρώτων τάξεων του Δημοτικού επισκέφθηκε το Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου ένα αυγουστιάτικο πρωινό- ημέρες κορονοϊού, με όλα τα μέτρα προστασίας.
Ο Σίμος, η Μάρη, η Χριστίνα και η μικρότερη Δήμητρα βρίσκονται στο Δίστομο Βοιωτίας, στο χωριό της καταγωγής τους για διακοπές. Περνούν ξέγνοιαστες μέρες στο παλιό πέτρινο σπίτι στα ριζά του λοφου Κούκκου, πίσω από τον Άγιο Νικόλαο. Ήρθαν με τους γονείς τους στο Μουσείο για να γνωρίσουν την ιστορία του τόπου τους. Τη δύσκολη και τραυματική ιστορία του τόπου τους, που την προσέγγισαν μέσα από την ιστορία και τα βιώματα ενός άλλου κοριτσιού της ηλικίας τους, που κι αυτό τα καλοκαίρια του Μεσοπολέμου ερχόταν από την Αθήνα στο Δίστομο. Μέχρι το καλοκαίρι του 1940. Πριν τους χειμώνες της Κατοχής και των ναζιστικών εγκλημάτων.
Τα παιδιά θέλησαν να αποδώσουν στην Κάτω Πλατεία- τον τόπο που τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής επέλεξαν να φωτογραφηθούν στις 10 Ιουνίου 1944 για λόγους προπαγάνδας- τα χαμένα της χρώματα. Να αποδώσουν στην Πλατεία την ειρήνη και το ουράνιο τόξο. Να χαρίσουν την Πλατεία, χωρίς στρατιώτες, στα παιδιά. Να ξαναδώσουν στον αιωνόβιο πλάτανο το πράσινο φύλλωμά του. Να ξαναφέρουν το καλοκαίρι πίσω. Κι ο στρατιώτης; Ήθελε να γίνει φίλος;
Τα χαρτιά Α4 στο πάτωμα,οι μπογιές τα μολύβια, η αφήγηση, η φαντασία…Τα παιδιά ταξίδεψαν μέσα από την βιωματική προσέγγιση της Ιστορίας και αποτύπωσαν αυτό το «ταξίδι» με εικόνες και λέξεις.
Αυτή ήταν μια διαφορετική ξενάγηση των μικρών επισκεπτών σε ένα Μουσείο που θέλει και προσπαθεί μέσα από βιωματικές δράσεις να προσεγγίσει αυτό που λέει ο τίτλος του: Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου.Και τα καταφέρνει.
Πηγή: πρωτο Θέμα
