Γράφει ο π.Αντώνιος χρήστου
Κατά καιρούς σάς κάνουμε κοινωνούς διαφόρων περιστατικών που συναντάμε και βιώνουμε στην ιερατική μας πορεία, είτε δυσάρεστα είτε ευχάριστα, και με αφορμή αυτά (από το ειδικό) σχολιάζουμε τα διάφορα θέματα που προκύπτουν (τα γενικά). Αυτό επιλέξαμε να κάνουμε και στο σημερινό άρθρο μας, με αφορμή ένα περιστατικό που θα σας διηγηθούμε στη συνέχεια και αφορά ένα πρόσωπο από την Ενορία μας.
Πριν πούμε για το συγκεκριμένο περιστατικό, επιτρέψτε μας να σας δώσουμε μία γενική εικόνα για το ποια είναι η κυρά Στέλλα μέσα από τα μάτια μας, όπως την ξέρουμε εμείς μέσα από τη συναναστροφή μας στην Ενορία (τα τελευταία 2,5 περίπου χρόνια), χωρίς να ξέρουμε πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή της πριν πάμε στη νέα μας Ενορία. Η κυρά Στέλλα είναι μία απλή γυναίκα που διάγει πλέον την τρίτη ηλικία, με μια απλότητα, ζωντάνια και μια παιδικότητα που σπανίζει δυστυχώς στα παιδιά και τους εφήβους μας της σημερινής εποχής. Ανθρωπος του μόχθου (μαζί με τον συγχωρεμένο τον άντρα της που τον έχει χάσει χρόνια) πάλεψε με ποικίλες δυσκολίες στη ζωή και με εργατικότητα και υπομονή δημιούργησε πράγματα που τους εξασφάλισαν μία αξιοπρεπή ζωή, ενώ ανέθρεψε και μεγάλωσε τα παιδιά της και χαίρεται πλέον να βλέπει και να αναθρέφει τα εγγόνια της.
Εκτός από το νοικοκυριό της, η κύρια ασχολία της κυρά Στέλλας είναι στην κυριολεξία η λατρεία Του Θεού. Η Θεία Κοινωνία είναι η πρώτη «τροφή» της ημέρας, σπάνια να μην προσέλθει σ’ αυτήν. Και πρωί-βράδυ στο Ναό συμμετέχει σε κάθε Θ. Λειτουργία, Ορθρο, Εσπερινό και Παράκληση και αν απουσιάζει, αυτό συμβαίνει μόνο για πολύ σοβαρό λόγο. Μάλιστα όταν δεν υπάρχει Ψάλτης ή υπάρχει αλλά είναι ένας ή δύο μόνο, η κυρά Στέλλα ανεβαίνει στο ψαλτήρι και βοηθά ψέλνοντας πρακτικά μεν αλλά από την άλλη καρδιακά, κατανυκτικά και συνειδητά. Σε μεγάλη ηλικία έμαθε το τυπικό της Εκκλησίας μας και μας έβγαλε πρόπερσι και πέρσι (όσο ήταν ανοιχτοί οι Ναοί) ολόκληρη Σαρακοστή στις καθημερινές. Εκτός από το Ψαλτήρι μάς βοηθά με την ζύμωση πρόσφορων. Υπάρχουν μέρες και λειτουργίες που έχουμε μόνο το δικό της πρόσφορο γιατί δεν έφτιαξε κάποιος άλλος. Τέλος η κυρά Στέλλα είναι παρούσα σε κάθε ποιμαντική δράση της Ενορίας μας, σε εκδρομές, στα κηρύγματα και στις δράσεις του Φιλοπτώχου. Οταν μάλιστα έχει ρεπό ο Νεωκόρος (μία μέρα την εβδομάδα) η κυρά Στέλλα είναι πάλι αυτή που αναλαμβάνει -είτε μόνη της είτε με άλλες κυρίες- το άναμμα των Καντηλιών και μένει και στο Ναό να τον προσέχει όσες φορές χρειάστηκε και της το ζητήσαμε, διότι εμείς έπρεπε να μεταβούμε για σοβαρό λόγο εκτός Ναού.
Με βάση αυτή την εικόνα που σας μεταφέρω, αντιληφθείτε την κυρά Στέλλα τι σοκ ήταν γι αυτή, πόσο στεναχωρήθηκε και ήταν σαν να έχανε τη γη κάτω από τα πόδια της, όταν έκλεισαν από την Κυβέρνηση οι Ναοί μας λόγω των μέτρων για τον κορωνοϊό. Ελάτε και στη δική μας θέση και στη δυσκολία μας, όταν άνοιξαν μεν οι Ναοί, γίνονταν οι Ακολουθίες, αλλά έπρεπε να της πούμε ότι δεν μπορεί να έρχεται γιατί επιτρέπονται μόνο 6! Συνέπειες στις κοινωνικές της σχέσεις και βαρύ τίμημα «πλήρωσε» η κυρά Στέλλα ακόμη και πριν κλείσουν οι Ναοί μας: Οταν τα Μ.Μ.Ε. διαμόρφωναν το κλίμα κατά της Εκκλησίας και ήδη οι πιστοί των μεγάλων ηλικιών άρχισαν να φοβούνται και να αραιώνουν, όταν γύρναγε η κυρά Στέλλα προς το σπίτι της, διάφορες φίλες της όταν την έβλεπαν της έλεγαν να πάει να πιει καφέ. Οταν η ίδια όμως έλεγε ότι γυρνάει από την Εκκλησία, την αντιμετώπιζαν λες και ήταν ακάθαρτη και σαν να ήταν φορέας ήδη του ιού. Οι περισσότερες δεν την δέχονταν ή την συμβούλευαν να μην πηγαίνει στην Εκκλησία και πως πρέπει να προσέχει μην κολλήσει η ίδια και τους άλλους, με αποτέλεσμα φυσικά αυτή να απομακρύνεται για το σπίτι της με σιωπή αλλά και με απογοήτευση. Ομολογία πίστεως έδωσε η κυρά Στέλλα και μέσα από το σπίτι της, όταν κάποιοι από το οικείο της περιβάλλον προσπάθησαν να την περιορίσουν και να την απομακρύνουν από το να εκκλησιάζεται, επειδή είναι ηλικιωμένη και ανήκει στις ευπαθείς ομάδες.
Στο σημείο αυτό εισερχόμαστε σιγά-σιγά στο θέμα μας. Η κυρία Στέλλα ανήκει στις ευπαθείς ομάδες γιατί είναι καρκινοπαθής. Χρόνια τώρα παλεύει με την ασθένεια σε διάφορα μέρη του σώματός της με υπομονή, καρτερία, πίστη και αισιοδοξία. Είχε καταφέρει με τη βοήθεια του Θεού, των γιατρών αλλά και του εαυτού της να «κοιμίσει» την ασθένεια και να την κάνει σαν να μην υπάρχει στη ζωή της! Οποιος την βλέπει και την συναναστρέφεται και δεν τη γνωρίζει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτή η γυναίκα έχει υποφέρει τόσο πολύ στη ζωή της και ότι παλεύει με τον καρκίνο. Η στάση της και η όψη του προσώπου της αλλά κυρίως το μειλίχιο χαμόγελό της κρύβει καλά τον Σταυρό που κουβαλά.
Πριν πέντε μέρες λοιπόν από τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020), μετά το τέλος της Ακολουθίας του Εσπερινού και της Παράκλησης, μας πλησιάζει η κυρά Στέλλα και με ύφος θα λέγαμε ικετευτικό μας λέει: «Πάτερ μου, θέλω να σας παρακαλέσω κάτι, επειδή βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έκανα την προηγούμενη εβδομάδα και έδειξαν ότι έχω καρκίνο πλέον και στη σπονδυλική στήλη! Θα ήθελα να κάνετε προσευχή για εμένα, όχι για να γίνω καλά ή να μην πονάω, απλά μόνο για να μπορώ να έρχομαι και να μην κόψω από την Εκκλησία‧ μόνο αυτό σας παρακαλώ θα ήθελα!». Εμείς γνέψαμε απλά καταφατικά και αποσυρθήκαμε στο Ιερό αποσβολωμένοι και διδασκόμενοι ταυτόχρονα από το αίτημα αυτής της γυναίκας, που συνοψίζει συνειδητά ή ασυνείδητα όλη τη Θεολογία της Εκκλησίας για την έννοια του Σταυρού στη ζωή των ανθρώπων, αλλά και το θέμα της αντιμετωπίσεως της ασθένειας από τη μεριά των Χριστιανών!
Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι ζητούμε την πλήρη ίαση είτε από μικρές είτε από τις μεγάλες μας ασθένειες για να κάνουμε τη ζωή μας χωρίς δυσκολίες. Οι περισσότεροι ίσως γκρινιάζουμε και ίσως τα βάζουμε και με τον Θεό και θέλουμε να μην πονάμε και υποφέρουμε για να χαρούμε τη ζωή, λίγοι όμως μόνο καταλαβαίνουμε ότι όταν συμβαίνει αυτό και το αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο, με υπομονή και καρτερία, τότε βρίσκουμε την όντως χαρά, αφού ταπεινωνόμαστε και καταλαβαίνουμε τα ανθρώπινα όριά μας αλλά και τη φιλανθρωπία του Θεού όταν μας ενισχύει να το αντιμετωπίζουμε.
Κλείνοντας το άρθρο μας αγαπητοί μας Αναγνώστες, οφείλουμε να διευκρινίσουμε πως ξέρουμε ότι η κυρά Στέλλα δεν είναι ο μόνος άνθρωπος που δοκιμάζεται και αντιμετωπίζει με τέτοιο «λεβέντικο» τρόπο την ασθένειά της. Σίγουρα υπάρχουν, εννοείται, και πολλοί άλλοι. Οφείλουμε επίσης να πούμε ότι δεν είχαμε καμία διάθεση «αγιοποιήσεώς» της, όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας και τα τρωτά μας σημεία (αυτή είναι και η τραγικότητά μας, ότι «κανείς προφήτης στον τόπο του»…). Οσοι τη γνωρίζουν και θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές, είμαστε σίγουροι ότι θα πουν ή θα σκεφτούν: ναι, εντάξει, ωραία όλα αυτά, αλλά όμως η συγκεκριμένη έχει πει ή έχει κάνει και αυτά…). Ομως μέσα από το άρθρο μας ελπίζω να γίνει κατανοητό το ανυπέρβλητο μεγαλείο του αιτήματός της, που συνήθως στα Συναξάρια ή στα Γεροντικά μας το συναντάς.
Τέλος θα παρακαλέσουμε και εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, να έχετε στην προσευχή σας την κυρά Στέλλα ώστε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της και να μην σταματήσει να έρχεται στην Ενορία μας, για όσο διάστημα θέλει και επιτρέψει ο Θεός μας. Σας ευχαριστώ!
