Θά ψάλουμε κατά τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου στήν Πέμπτη (ε’) ᾠδή τήν Καταβασία:
«Θεός ὤν εἰρήνης,
Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τόν Ἄγγελον
εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν˙
ὅθεν θεογνωσίας πρός φῶς ὁδηγηθέντες,
ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντες δοξολογοῦμεν σε, Φιλάνθρωπε.»
(Καταβασία ε’ ᾠδῆς Χριστουγέννων).
Ἀστείρευτη πηγή ἐμπνεύσεως τῶν ἱερῶν ὑμνωδῶν εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή. Καί ἡ ἔμπνευση αὐτή δέν περιορίζεται στό περιεχόμενο τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας μόνο ἀλλά καί στή γλώσσα, τίς διατυπώσεις μέ τίς ὁποῖες ἡ Γραφή τίς ἐκφράζει. Γι’ αὐτό πρωταρχικό μέλημα ὅλων μας εἶναι ἡ μελέτη καί ἡ γνώση τῶν ἱερῶν γεγονότων πού καταγράφονται στά θεόπνευστα βιβλία τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Ὁ «Ἄγγελος τῆς μεγάλης Βουλῆς» τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Μεσσία, πού ἀποστέλλει ὁ Θεός Πατέρας στόν κόσμο γιά νά ἀναγγείλει τήν ἀπόφαση Του γιά τήν ἀπολύτρωση τῶν ἀνθρώπων.
«Μεγάλη βουλή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἐστί», διδάσκει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «σεσιγημένον καί ἄγνωστον τῆς οἰκονομίας μυστήριον˙ ὅπερ πληρώσας διά τῆς σαρκώσεως ὁ Μονογενής Υἱός ἀπεκάλυψεν, Ἄγγελος γενόμενος τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός προαιωνίου βουλῆς» (Κεφάλαια περί Θεολογίας 2, 23, Φιλοκαλία Β’, σ.73).
Τό κορυφαῖο λοιπόν δῶρο πού μᾶς παρέσχε ὁ Κύριος μέ τήν γέννησή Του, τήν ἔνσαρκη παρουσία Του στόν κόσμο καί τό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο εἶναι ἡ εἰρήνη. Καθώς γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Χριστός «διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὑτοῦ» εἰρηνοποίησε τά πάντα «εἴτε τά ἐπί τῆς γῆς», δηλαδή τούς ἀνθρώπους μέ τόν Θεό καί μεταξύ τους, «εἴτε τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς», δηλαδή τούς ἀγγέλους, τούς ὁποίους συμφιλίωσε μέ ὅλους μας (Κολ.1,20). Τήν μέγιστη αὐτή δωρεά εἶχε ὁ ἴδιος προαναγγείλει στούς μαθητές Του, λίγο πρίν ἀπό τό σταυρικό πάθος Του : «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν (Ἰωά. 14,27)».
Μέ τήν σάρκωσή του ὁ Κύριος καί τή φανέρωση στόν κόσμο τῆς μεγάλης βουλῆς τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι πού βρισκόμασταν στά σκοτάδια τῆς πλάνης καί τῆς εἰδωλολατρίας, ὁδηγηθήκαμε στό φῶς τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Καί μέτοχοι πλέον τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας, μποροῦμε νά λατρεύουμε «εὐαρέστως τῷ Θεῷ» ( Ἑβρ. 12, 28) καί νά τόν δοξολογοῦμε γιά τήν ἀνέκφραστη φιλανθρωπία Του.
Ὅμως ἀδελφοί μου ἀγαπημένοι,
Ἄν καί ὁ Πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν μᾶς ἔστειλε τόν Ἄγγελο τῆς μεγάλης Βουλῆς γιά νά μᾶς προσφέρει τήν εἰρήνη Του, ἐμεῖς εὑρισκόμαστε σέ καιρό μεγάλου πολέμου καί στόν ἑαυτό μας καί μέ τούς γύρω μας καί μέ τούς μακράν ἀπό ἐμᾶς.
Εἶναι δύσκολες οἱ καταστάσεις πού περνάμε ἐξαιτίας τῆς γειτονικῆς μας Τουρκίας καί τῶν διαθέσεων τῶν κυβερνητῶν της καί τῶν ἐπιδιώξεων των∙ καί θά πρέπει νά μήν μᾶς διαφεύγει ὅτι καί οἱ διαθέσεις τῶν ἰσχυρῶν εὐρωπαϊκῶν καί μή κρατῶν ἔναντι ἡμῶν δέν εἶναι καί οἱ καλύτερες.
Γι’ αὐτό πρέπει ὅλοι μας νά προσευχόμαστε ὁ Θεός τῆς εἰρήνης νά ἐνσταλάξει στίς σκέψεις ὅλων μας τήν πραγματική εἰρήνη, ὁμοίως καί στούς διαχειριστές τῶν κρατῶν τήν εἰρήνη στήν καρδιά τους, γιά νά ἔχουμε πραγματική εἰρήνη.
Ἐπίσης σέ καιρό μεγάλου πολέμου εὑρισκόμαστε καί ἐξαιτίας τῆς ἐπιδημίας τοῦ κορωναϊοῦ, αὐτοῦ τοῦ μικροῦ ἰοῦ πού ὅμως εἶναι τόσο μεγάλος σέ καταστροφική δύναμη, ὁ ὁποῖος παρασέρνει στό διάβα του στόν βιολογικό θάνατο μεγάλο ἀριθμό συνανθρώπων μας.
Καί δυστυχῶς δέν ἔχει σκορπίσει μόνο τόν φόβο ἀλλά καί την διχόνοια, τήν ἀμφισβήτηση, τήν ἀπιστία, τήν ἀποστασία πρός τήν πραγματική μας σχέση πρός τόν Θεόν καί πρός τόν συνάνθρωπό μας.
Ἡ πεμπτουσία, τό Εἶναι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ τό Σῶμα Του δηλαδή καί τό Αἷμα Του, τά ὁποῖα εὑρίσκονται μέσα στήν Ἑκκλησία λοιδοροῦνται· καί ἀπιστία μεγάλη κατακλύζει τίς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων. Ἀμφισβητίες καί ἄπιστοι ἐπιβάλλουν τίς θέσεις τους στούς πιστούς Χριστιανούς καί τούς δημιουργοῦν προσκόμματα στήν ἐν Χριστῷ ζωή τους, πού εἶναι ὁ ἐκκλησιασμός καί ἡ θεία Κοινωνία τοῦ Χριστοῦ. Λησμονοῦμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἰατρός καί Σωτῆρας μας.
Οἱ ἀδελφοί μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀσθενήσει ἀπό τόν κορωναϊό, ζοῦν μόνοι τους μέχρι νά ἀποθεραπευτοῦν καί οἱ κεκοιμημένοι θάπτονται ὡς μίασμα γιά ὅσους ἀφήνουν πίσω τους.
Πολλές σκέψεις κατακλύζουν τήν ψυχή μας γύρω ἀπό τά δύσκολα αὐτά θέματα γι’ αὐτό σᾶς παρακαλῶ ὅλους σας νά εἴμαστε σταθεροί στήν πίστη μας, στό Γεννημένο Σωτῆρα μας, νά τόν δοξολογοῦμε μέ τήν ζωή μας καί τά ἔργα μας, νά τόν εὐχαριστοῦμε γι’ αὐτά πού μᾶς χαρίζει «ἕκαστον κατά τήν χρείαν αὐτοῦ» καί νά τόν παρακαλοῦμε νά δυναμώνει ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται στήν πρώτη γραμμή τῶν δομῶν ὑγείας τῆς πατρίδας μας καί τοῦ κόσμου, γιά νά εἶναι ἄτρωτοι, στό ἔργο τῆς διακονίας τοῦ πάσχοντος ἀδελφοῦ.
Ἄς πάψουμε νά ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τό δαιμονικό πνεῦμα τοῦ αἰῶνος τούτου, πού δαιμονοποιεῖ τή ζωή μας καί ἄς ἀκολουθήσουμε τό ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ, ὥστε νά ἀνεύρουμε μέσα στή φάτνη ἐσπαργανωμένο τόν Σωτῆρα Κύριο καί νά Τόν προσλάβουμε καί νά Τόν τοποθετήσουμε στή φάτνη τῆς καρδιᾶς μας καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του πραγματικά!
Κ
