Του Δημητρίου Π. Λυκούδη
Τις τελευταίες ημέρες στην Πατρίδα μας, άπαντες, γίναμε θεατές, όπως άλλωστε, δυστυχώς, κάθε χρόνο, αυτής της ίδιας καταστροφικής επέλασης της πύρινης λαίλαπας, που καταστρέφει στο πέρασμά της τα πάντα και, ενίοτε, φαντάζει και εκ του αποτελέσματος, φαίνεται αδύνατον να την τιθασεύσει κανείς και να την αποτρἐψει.
Ανθρώπινες περιουσίες και κόποι μιας ζωής έγιναν στάχτη, μαζί και όνειρα και αναμνήσεις τόσων χρόνων! Χιλιάδες στρέμματα δάσους και δασικής γης αποτεφρώθηκαν, αφήνοντας πίσω ένα απέραντο και αχανές βουνό από αποκαΐδια. Τόσος πόνος, τόση δυστυχία! Ένα βομβαρδισμένο τοπίο, αν δεν είναι και χειρότερα, είναι η επόμενη ημέρα στις πληγείσες, από τον πύρινο εφιάλτη, περιοχές.
Και η Εκκλησία, όπως πάντα, ήταν και παραμένει στην πρώτη γραμμή! Από την πρώτη στιγμή της καταστροφής, συντεταγμένα η Εκκλησία της Ελλάδος δια της παρότρυνσής της προς τις Μητροπόλεις της Ελληνικής Επικράτειας και δικαιοδοσίας της, αλλά και κάθε Μητρόπολη ξεχωριστά, ανέλαβαν πρωτοβουλίες για την ενίσχυση των ανθρώπων που επλήγησαν από τη φωτιά, συγκεντρώνοντας χρήματα, είδη πρώτης ανάγκης, φαρμάκα κ.ά. και, ταυτόχρονα, μεριμνώντας άμεσα και αποτελεσματικά για τη σίτιση και φιλοξενία αυτών των ανθρώπων, τουλάχιστον τις πρώτες δύσκολες ώρες και ημέρες.
Οι Έλληνες Ομογενείς, Αρχιεπισκοπές, Μητροπόλεις του Οικουμενικού Θρόνου, όλοι έσπευσαν άμεσα, να ευαισθητοποιήσουν τους πιστούς ανθρώπους της περιφερείας τους, με απώτερο στόχο να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα και να ενισχύσουν των αγώνα των πυρόπληκτων Ελλήνων αδελφών τους.
Θαρρώ, όμως, πως όλα αυτά μετριάζονται “χαριτωμένα” μπροστά στο άλλο, στο μεγαλύτερο θαύμα, που δεν είναι άλλο παρά η ευαισθητοποίηση των απλών ανθρώπων. Αναφέρομαι σε όλες και όλους εκείνους που προσέτρεξαν την ώρα της πύρινης μάχης να βοηθήσουν από κοντά στην κατάσβεση, τις περισσότερες δε φορές, από πολύ μακριά ορμώμενοι και μη έχοντες καμία απολύτως σχέση με την πληγείσα περιοχή.
Αναφέρομαι σε όλες και όλους εκείνους που έσφιγγε το στομάχι τους και σφίγγει ακόμη, κάθε που έβλεπαν τις εικόνες καταστροφής και ενημερώνονταν από τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως και, για πολλές ημέρες νήστευσαν, έκλαψαν, ξενύχτισαν, κάνοντας το πρόβλημα των άλλων δικό τους πρόβλημα. Αυτοί, αυτοί, είναι αλήθεια, με συγκινούν, πάντα με συγκινούσαν περισσότερο!
Αναφέρομαι, ακόμη, σε όσες και όσους έσπευασν να προσφέρουν το υστέρημά τους, μια τσάντα τρόφιμα, μερικά φάρμακα, ό,τι είχε και έχει ο καθένας. Τις περισσότερες φορές, το τονίζω, αν όχι και όλες, αυτοί οι απλοί αάνθρωποι δεν έχουν ακόμη εξασφαλίσει τι θα φάγουν αύριο και μεθαύριο! Και όμως! Έσπευαν να δώσουν, να προσφέρουν, να “σπουγγίσουν” με την απλόχερη αγάπη τους τα δάκρυα και τον πόνο των πυρόπληκτων αδελφών τους.
Αναφέρομαι, τέλος, σε όσες και όσους, ετούτη την ώρα, πονούν, δυσκολεύονται να “ησυχάσουν”, αγωνιούν! Ο νους, η καρδιά τους εκεί τρέχει, ανάμεσα στα αποκαΐδια, στα καμένα και αναμοχλεύει στις στάχτες τα όνειρα μιας ολόκληρης ζωής, τις αναμνήσεις μιας ζωής που πέρασε, κάηκε και εχάθη.
Και αυτό, θεωρώ ταπεινά, το μεγαλύτερο θαύμα που συνετέλεσε και συντελεί αθόρυβα ο Ουρανός σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, βαθειά σε αυτήν, εκεί που, κατά τον λογοτέχνη «εβρίσκεται το Ιερό Βήμα κάθε ανθρώπου. Εκεί που κανείς δεν εισέρχεται και μόνο ο Θεός χωρεί!». Το μεγαλύτερο θαύμα προς τους πυρόπληκτους αδελφούς μας: η προσμονή, η αδημονία, η ελπίδα, το πείσμα, η υπόσχεση πως, ναι, όλοι μαζί, γνωστοί και άγνωστοι, πιστοί και άπιστοι, όλοι μαζί θα ξαναβρεθούμε και θα αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας.
Αυτές τις σκέψεις κάμνω και μονολογώ: Το μεγαλύτερο θαύμα για τους πυρόπληκτους, η ευαισθητοποίηση του κόσμου.
