Πλησιάζοντας ο π. Ιάκωβος το Ασκητήριο (του Οσίου Δαβίδ) είχε πολύ φόβο. Πώς θα μπει και πώς θα μείνει τη νύχτα στην έρημη σπηλιά μόνος; Γι᾿ αυτό, πριν μπει, ζήτησε κι άλλη χάρη από τον όσιο Δαβίδ:
-Άγιέ Δαβίδ, αν θες, να έρθεις και εσύ να προσευχηθείς μαζί μου, αλλά να έρθεις με γνωστό πρόσωπο, για να μη φοβηθώ!
Και μπαίνοντας νίωθει δίπλα του τον ηγούμενο Νικόδημο. “Άναψε δυό κεράκια. Γονατίσανε. Διαβάσανε Παρακλήσεις. Διαβάσανε όλο το Ψαλτήρι, κάνανε κομποσχοίνι και ξημερώνοντας σηκωθήκανε. Τότε κατάλαβε να φεύγει πρώτος ο Νικόδημος και να χάνεται. Ήταν ο όσιος Δαβίδ, που τον συντρόφεψε με τη μορφή του Νικόδημου, για να μη φοβηθεί.
Πριν έρθει η ώρα για την πρωινή Ακολουθία, ο Ιάκωβος είχε γυρίσει στη Μονή. Έριχνε λίγο νερό στο πρόσωπο και χτύπαγε την καμπάνα. Έκανε Ακολουθία μέχρι το πρωί και τις περισσότερες ημέρες, τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα λειτουργούσε…».
(Από το βιβλίο του Στυλ. Παπαδόπουλου, Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης, Ηγούμενος της Ι. Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος, Αθήνα 1995, σελ. 79).
Επιμέλεια: Αναστάσιος Μαρίνης, θεολόγος
