Αγαπητοί μου αδελφοί,
Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος και κάποιος άλλος φτωχός που τον έλεγαν Λάζαρο. Αυτοί και οι δύο πέθαναν. Αυτή είναι η κοινή και σκληρή μοίρα και πορεία όλων των ανθρώπων. Όλοι τελικά πεθαίνουμε.
Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Θεού, ώστε το κακό και η αδικία σε όλες τις μορφές να μην διαιωνίζεται. Αντιλαμβάνεσθε αδελφοί μου, να υπήρχαν πλούσιοι σαν αυτόν της παραβολής, ανάλγητοι και σκληροί και να μένουν αθάνατοι; Επίσης πτωχοί δυστυχισμένοι σαν τον Λάζαρο και να ζουν αιώνια; Πως θα ήταν ο κόσμος μας; Να γιατί ο Θεός επέτρεψε τον θάνατο μετά την πτώση του ανθρώπου. Τίποτε δεν άφησε ο Θεός απρονόητο.
Στο κείμενο της παραβολής δεν αναφέρεται το όνομα του πλουσίου, αντίθετα ο Λάζαρος είναι επώνυμος. Ο Κύριός μας θέλει να τονίσει την αξία των προσώπων. Εδώ στην γη ο πλούσιος τα είχε όλα, όσα ήταν πρόσκαιρα, εφήμερα, φθηνά. Να γιατί δεν είχε όνομα. Το όνομα υποδηλώνει την αξία.
Ο Λάζαρος κέρδισε το αιώνιο και άφθαρτο. Γιατί; διότι αν προσέξουμε το κείμενο της παραβολής, με καρτερία, με υπομονή, χωρίς να γογγύζει, προπάντων χωρίς να διαμαρτύρεται και να επαναστατεί, δέχεται την κατάσταση ελπίζοντας ότι κάτι και αυτός θα φάει από τα ψίχουλα που θα ρίξουν στα σκυλιά, τα οποία ήταν φίλοι και συνδαιτυμόνες του.
Τελικά βλέπουμε ότι ο πλούσιος οδυνάται μετά θάνατον, αντίθετα ο Λάζαρος απολαμβάνει τους κόλπους του Αβραάμ. Όχι βέβαια διότι είναι πλούσιος, αλλά διότι ο πλούτος τον τύφλωσε να μην βλέπει τον πτωχό πεινασμένο και δυστυχώς συνάνθρωπό του Λάζαρο.
Ο πλούτος είναι μια σχετική κατάσταση. Πάντα κάποιος είναι πλουσιότερος από κάποιον και κάποιος φτωχότερος από κάποιον άλλον. Το πρόβλημα και η λύση είναι στην διαχείριση των αγαθών που προσφέρει ο Θεός στον καθένα. Ο πλούτος αυτός καθ’ αυτός δεν είναι κάτι το κακό ή κάτι που το απαγορεύει ο Θεός. Να θυμηθούμε τον Αβραάμ ή τον Ιώβ και άλλους της Π. Διαθήκης. Να θυμηθούμε τον Ζακχαίο. Πολλοί από τους πατέρες της Εκκλησίας κατάγονταν από επιφανείς οικογένειες. Το πρόβλημα υπάρχει στην διαχείριση του πλούτου.
Ο πλούτος και τα αγαθά της γης ανήκουν στον Θεό, δοσμένα στους ανθρώπους. Σε όλους τους ανθρώπους! Άρα όλοι οι άνθρωποι πρέπει να τα απολαμβάνουν και κανείς να μην στερείται. Άρα υπάρχει πρόβλημα διαχείρισης του πλούτου, γι’ αυτό και παρατηρείται αυτή η κοινωνική αδικία, να υπάρχουν πλούσιοι που να ζουν προκλητικά και πτωχοί που πεθαίνουν από την πείνα.
Αυτό συμβαίνει και σε λαούς δυστυχώς! Ο πλούτος μπορεί να γίνει το κλειδί για να μπει στον Παράδεισο ο άνθρωπος ή στην κόλαση ανάλογα με την χρήση των αγαθών. Η τίμια εργασία για την απόκτηση αγαθών δεν είναι κακό ή αμαρτία, ούτε ο Θεός το απαγορεύει. Αντίθετα ο Απόστολος Παύλος λέγει «Εἴ τις οὐ θέλει ἔργάζεσθαι μηδὲ ἐσθιέτω». Καταδικάζουμε ευκόλως τους πλουσίους για τα πλούτοι τους. Πόσοι όμως από τους πτωχούς επιθυμούν αυτά τα πλούτοι να ήταν δικά τους, και τότε ίσως να γινόταν περισσότερο ανάλγητοι από τον πλούσιο της παραβολής;
Αυτό που θα παίξει ρόλο στην άλλη ζωή είναι η στάση ζωής του Χριστιανού απέναντι στην πρόκληση του πλούτου και σε κάθε πρόκληση της παρούσης ζωής. Πως μπορεί ο Χριστιανός να βλέπει τον συνάνθρωπό του ως αδελφό, ως φίλο; Ως το πρόσωπο εκείνο που μπορεί να τον βάλει στον Παράδεισο με την φιλανθρωπία; «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Ο πλούσιος δεν ήταν ελεήμων ενώ θα μπορούσε να είναι. Τα πλούτη δεν τον βοήθησαν, διότι η καρδιά του είχε υποταχθεί σ’ αυτά.
Ας είναι η καρδιά μας αδελφοί ελεήμων και φιλάνθρωπη. Τότε ο Θεός θα βρίσκει τρόπους να μπορούμε να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας χωρίς ποτέ να λείψει τίποτε από την ζωή μας και να γίνουμε πολίτες του Ουρανού. Αμήν.
