Έχουμε τα φυσικά μας ιδιώματα, την δική μας αντίληψη και ας μην ξεχνούμε, ότι ο Θεός έδωσε σε άλλο πέντε τάλαντα, σε άλλο δύο και σε άλλο ένα. Αν εσύ έχης πέντε να ξέρης ότι δεν είναι από την δύναμή σου και έτσι, με αυτό τον λογισμό, είσαι ασφαλισμένος να μην κρίνης τους άλλους.
Και εξάλλου, κάθε φορά που κρίνουμε τους αδελφούς μας, δεν τους βοηθούμε με τον τρόπο μας και, επομένως, βαδίζουμε αντίθετα από την γραμμή του Ευαγγελίου.
Δεν μας αναφέρει η Γραφή, «αδελφός υπ’ αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά»; Τι βοήθεια λοιπόν, προσφέρουμε στον αδελφό μας, όταν τον κρίνουμε;
Ενώ, αν κάνουμε προσευχή, τον βοηθούμε· και ο Θεός βλέπει την διάθεσή μας, την αγάπη μας και τον βοηθά περισσότερο.
Και από αυτή την κατάσταση βέβαια ωφελούμαστε και εμείς.
Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε τα τάλαντα που πήραμε από τον Θεό και έχουμε ευθύνη για την αξιοποίηση τους. Με την κρίση και την κατάκρισή μας στα καθημερινά γεγονότα, έστω και αν φαινομενικά έχουμε δίκαιο, ο εχθρός χαίρεται.
Να μην αφήνετε τον εχθρό να χαίρεται με τις πτώσεις σας. Είμαστε άνθρωποι και θα πέφτουμε σε λάθη και αμαρτίες. Όμως να προτιμήσης να πεθάνης, παρά να αμαρτήσης.
Και όταν αμαρτήσης, όταν πέσης, να βάζης αμέσως μετάνοια, «ίνα μη χαρίσηται ο εχθρός σου επί τη πτώσει σου».
Τι λέει το ψαλτήρι; «Οι εχθροί μου αγαλλιάσονται, εάν σαλευθώ».
Απόσπασμα από το βιβλίο η “Μακαριστή Γερόντισσα Χαριθέα”, έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίου Ηρακλειδίου, Λευκωσία, Κύπρος.
