Της Τζένης Κατσαρή-Βαφειάδη
Μια από τις ωραιότερες εκπλήξεις μας επεφύλασσε η επίσκεψή μας στη γυναικεία μονή της Παναγίας Φανερωμένης Βαθυρρύακος, ένα ολόκληρο σχεδόν χρόνο μετά την εγκατάσταση τριών μοναχών, που συναποτελούν την ολιγάριθμη αδελφότητά του, προκειμένου να γνωρίσουμε πώς έχουν τα πράγματα μετά την εκεί εγκατάστασή τους.
Οι μοναχές, που εγκαταβιούν στο μοναστήρι, είναι τρεις: οι Μαριάμ, Χριστοφόρα και Σεραφειμία, μαζί τους δε κατοικεί και η μη μοναχή Χριστίνα. Ηγουμένη του Μοναστηριού είναι η μοναχή Μαριάμ.
Διαμένουν στο κτίριο, δίπλα στον Ιερό Ναό και ήδη, τόσο λίγο καιρό μετά την εγκατάστασή τους, παρά τις δοκιμασίες με τις πλημμύρες που υπέστη το Μοναστήρι και οι ίδιες, οι μοναχές με τα γεμάτα καλοσύνη και φως πρόσωπά τους, έχουν αρχίσει να μετασχηματίζουν τον εγκαταλειμμένο από μόνιμη ανθρώπινη παρουσία άγιο, για τους πιστούς Ροδοπίτες, τόπο.
Oι παρεμβάσεις τους είναι πολλές και εμφανείς παντού, αφού οι μοναχές είναι πανταχού παρούσες κι ακοίμητες, «έχοντας την προστασία της Ροδοπίτισσας Παναγίας», όπως λένε, στην οποία είναι αφιερωμένες.
Και κατ’ αρχήν οι αλλαγές στον εξωτερικό χώρο, όπου εργαζόμενες οι ίδιες και πάντοτε υπό την επιμέλειά τους, έχουν καθαριστεί οι πρασιές και έχουν φυτευτεί λουλούδια με τη συνδρομή εθελοντών.
Οι μοναχές έχουν ακόμη φτιάξει μικρό θερμοκήπιο, όπου καλλιεργούν λαχανικά, και γενικά προσπαθούν να διαμορφώσουν τον χώρο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και για τον επισκέπτη. Κουβεντιάζοντας δε με την Ηγουμένη κάποιος κατανοεί απολύτως ότι έχουν ένα σχέδιο για κάθε γωνιά του.
Στο πλαίσιο του ευπρεπισμού του χώρου, τα πανύψηλα δέντρα έχουν κλαδευτεί και στο πλαίσιο της αυτονομίας της ζωής στο μοναστήρι, οι μοναχές έχουν κόψει και στοιβάσει τα ξύλα, και πάλι με τη βοήθεια εθελοντών που προστρέχουν για προσφορά στο Μοναστήρι.
εν είναι όμως μόνον αυτά. Οι μοναχές, εκτός από τα πνευματικά τους καθήκοντα και την τέλεση εσπερινών, παρακλήσεων, όρθρων, Θείων λειτουργιών κ.ά, κατά την εκκλησιαστική τάξη, έχουν και ένα «διακόνημα», μια ακόμη χειρωνακτική εργασία, μέσα από την άσκηση της οποίας διασφαλίζουν τη συντήρηση του Μοναστηριού.
Οι τρεις μοναχές της Μονής της Παναγίας Βαθυρρύακος, με την Ηγουμένη Μαριάμ, σπουδαία τεχνίτρια της χρυσοκεντητικής, έχουν εντάξει στον κατάλογο των διακονημάτων τους τη δημιουργία ιερατικών αμφίων μεταξύ των οποίων επιγονάτια, αρχιερατικές μήτρες, φελώνια, κ.ά, κουρτίνες για την ωραία πύλη, και όχι μόνον…
Αφού οι μοναχές, αεικίνητες, έχουν ήδη για την Ανάσταση κατασκευάσει λευκές, λεπτοδουλεμένες λαμπάδες, σε λιτή ωραία συσκευασία και ζωγραφισμένη τη φράση «Χριστός Ανέστη», κεραλοιφές με αλόη και άλλα βότανα, λικέρ και ο,τιδήποτε για να παραχθεί προϋποθέτει αγάπη προς το Θεό και συνομιλία με τη φύση και τα αγαθά που προσφέρει στον άνθρωπο όταν ζει σε αρμονία μαζί της.
Μια επίσκεψη, στο νέο Μοναστήρι -το δεύτερο, μετά από αυτό της Πανδρόσου, γυναικείο της περιοχής μας- το αφιερωμένο στη «δική μας» Ροδοπίτισσα Παναγία, συγκινεί οποιονδήποτε πιστό και τον ξανοίγει σε όνειρα για ένα χώρο ευωδίας πνευματικής που θα ταιριάζει στη μεγάλη Δέσποινα της Θράκης… Με τα κελιά των μοναχών, τα εργαστήριά τους -αυτά έγιναν μέσω Leader- τους χώρους φιλοξενίας και, κυρίως, τη λιτή αγιοσύνη των ελληνικών μοναστηριών, με τις κάτασπρες αυλές και τα μύρα των ρόδων και των βασιλικών, τα μύρα της πνευματικής ευωδίας…
Πηγή: www.paratiritis-news.gr
