Της Λητώς Μησιακούλη
Αν έχει κάτι «φωτεινό να πει», όπως υπαινίσσεται και στον τίτλο η εικαστικός Ελένη Πανουκλιά, στόχος της νέας έκθεσής της είναι να ανασυρθεί ο θεατής από τα σκοτάδια της δυτικής σκέψης και να σπάσει τα δεσμά από το ατομικιστικό και υλιστικό αδιέξοδο του σημερινού πολιτισμού, που δηλητηριάζουν καθημερινά το μέλλον της ανθρωπότητας, της Δημοκρατίας και του πλανήτη.
Το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας εγκαινιάστηκε η εγκατάστασή της με τίτλο «Ό,τι φωτεινό έχει να πει θα πρέπει να μείνει εικασία», σε επιμέλεια Καλλιόπης Μηνιουδάκη. Τα βιομηχανικά ερείπια από το ρημαγμένο εργοστάσιο γεννούν δύο χώρους που επικοινωνούν κυκλικά και απαιτούν ξεχωριστή -τόσο συλλογική όσο και ατομική- εξερεύνηση, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο και να ενεργοποιηθεί ο διάλογος μεταξύ φωτός και σκοταδιού, που αποτελεί και την κύρια βάση του.
Ο θεατής υποβάλλεται σε μια μοναχική, τελετουργική διαδρομή μέσα από τη σιωπή ενός μακρόστενου κτιρίου, όπου το διαδραστικό αυτό γεγονός μπορεί να συμβάλει σε μια συγκίνηση, σε υπαρξιακές συνειδητοποιήσεις ή ακόμα και σε «αποκαλύψεις» μέσα από τους διαφορετικούς σωματικούς και στοχαστικούς διαφωτισμούς.
«Το έργο έχει διαμορφωθεί διαλεκτικά, συνομιλώντας τόσο με την ερειπιώδη μορφολογία του Ελαιουργείου όσο και με την πολυσημία της ίδιας της Ελευσίνας. Ως ένας μάλλον ελπιδοφόρος εικαστικός στοχασμός πάνω στην κρυμμένη “παλίντροπο” αρμονία του κόσμου, ανταποκρίνεται επίσης στο εφιαλτικό σκοτάδι και στον άτακτο σπαραγμό που διέπουν τη ζωή στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά και στα ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά, περιβαλλοντικά, πολιτισμικά και ατομικά συμπτώματα της παρακμής του δυτικού πολιτισμού κατά το σημερινό στάδιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της υπερτροφίας της κοινωνίας του θεάματος. Επιπλέον, διευρύνει τους καλλιτεχνικούς και διεπιστημονικούς προβληματισμούς της Πανουκλιά, υπό το πρίσμα του Ηράκλειτου, και ιδιαίτερα της θεωρίας του περί αρμονίας των αντιθέτων και της διαλεκτικής προσέγγισης της κρυμμένης αλήθειας του συμπαντικού λόγου, που διακρίνει τη σκέψη του», εξηγούν οι συντελεστές της έκθεσης.
Who is who
Η Ελένη Πανουκλιά (γεν. Αγρίνιο, 1972) ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη γλυπτική με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (2007). Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Αθήνα, 2004), γλυπτική στην Accademia di Belle Arti di Roma (2003-04) και χημεία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας (1995).
Με φιλοσοφικό, πολιτικό και έντονα ψυχολογικό στοχασμό, δημιουργεί κυρίως εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, συχνά με χρήση πολυμέσων, για συγκεκριμένους χώρους, καθώς επίσης σχέδια μεγάλης αλλά και μικρότερης διάστασης. Κοινό χαρακτηριστικό των έργων της είναι οι δυσδιάκριτες δομές (διάμεσοι) που αναπτύσσονται στον κενό χώρο μεταξύ ορατών, άμεσα αντιληπτών στοιχείων. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργεί καινούργια περιβάλλοντα, όπου αφομοιώνονται νέα δεδομένα. Μέσα από τον εμπλουτισμό αυτό, θέτει επιπλέον ερωτήματα για την αντίληψη του αισθητού κόσμου. Έχει πραγματοποιήσει αρκετές ατομικές εκθέσεις και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ το ατελιέ της είναι στην Αθήνα.
