Κατά το διήμερο 25 και 26 Οκτωβρίου πανηγύρισε ο ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Ναούσης. Την κυριώνυμο ημερα το πρωί τελέστηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονα αρχιερατική θεία Λειτουργία.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου είχε ως εξής:
«Δημήτριον τιμήσωμεν τόν σοφώτατον ἐν διδαχαῖς καί στεφανίτην ἐν μάρτυσιν».
Αὐτή τήν προτροπή ἀπευθύνει πρός ὅλους μας σήμερα, ἑορτή τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης στό δοξαστικό τῶν αἴνων τῆς ἑορτῆς.
Μᾶς καλεῖ νά τιμήσουμε ὄχι μόνο τόν γενναῖο μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀγωνίσθηκε τόν καλόν ἀγώνα καί ἀξιώθηκε νά λάβει τόν στέφανο τῆς δικαιοσύνης ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί τόν σοφό διδάσκαλο καί κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου. Διότι ὁ μεγαλομάρτυς καί ἀθληφόρος Δημήτριος συνδυάζει, ἀδελφοί μου, καί τίς δύο ἰδιότητες, καί αὐτή τοῦ διδασκάλου τῆς ἀληθοῦς πίστεως στόν Χριστό καί αὐτή τοῦ μάρτυρος, καί ἑπομένως εἶναι δίκαιο καί πρέπον νά τιμᾶται καί γιά τίς δύο.
Μάλιστα ἡ διπλή αὐτή ἰδιότητά του εἶναι πού τόν κάνει ἀκόμη περισσότερο ἀξιέπαινο καί ἀπό τούς ἀνθρώπους ἀλλά καί ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἄλλωστε διαβεβαίωσε τούς μαθητές του ὅτι «ὁ ποιήσας καί διδάξας οὗτος μέγας κληθήσεται». Μέγας, δηλαδή, θά ἀναγνωρισθεῖ ἀπό τόν Θεό ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος καί θά διδάξει τόν Εὐαγγέλιο καί τήν πίστη στόν Χριστό ἀλλά καί θά ζήσει σύμφωνα μέ αὐτά, διότι τό ἕνα συμπληρώνει τό ἄλλο, καί διότι τό ἕνα ἀποδεικνύει τήν ἀλήθεια τοῦ ἄλλου.
Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Χριστοῦ δίνει συγχρόνως, ἀδελφοί μου, καί τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα γιατί ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος τιμήθηκε τόσο πολύ ἀπό τόν Θεό καί ἔλαβε τόση πολλή χάρη, ὥστε νά εἶναι ἀναρίθμητα τά θαύματά του καί ἀκένωτο τό μύρο τό ὁποῖο ἀναβλύζει ἀπό τά τίμια λείψανά του, ὥστε νά ἔχει παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά μεσιτεύει ὑπέρ ὅλων ὅσων τόν ἐπικαλοῦνται μέ πίστη καί εὐλάβεια.
Ὁ τιμώμενος σήμερα ἀθλοφόρος τοῦ Χριστοῦ Δημήτριος δέν διέθετε μία πίστη θεωρητική ἀλλά μία πίστη βιωματική. Ζοῦσε τήν πίστη του στόν Χριστό. Ζοῦσε τήν ἀγάπη του στόν Χριστό, καί μάλιστα σέ μία ἐποχή πού ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ἦταν μία δύσκολη ὑπόθεση λόγω τῶν διωγμῶν ἀλλά καί λόγω τῶν πειρασμῶν καί τῶν προκλήσεων καί τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀνηθικότητος πού κυριαρχοῦσαν στόν κόσμο.
Καί ὁ ἅγιος Δημήτριος δέν ἔζησε μακριά ἀπό τόν κόσμο καί τούς πειρασμούς του. Ἔζησε μέσα σέ μία μεγαλούπολη, ὅπου ἐπλεόναζε ἡ ἁμαρτία, καί ὅμως διατήρησε τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του· διατήρησε τή σωφροσύνη καί τήν παρθενία του, καί ἔζησε μέ ἀπόλυτη ἀφοσίωση στόν Χριστό.
Ζώντας ἐν Χριστῷ δέν ἦταν δυνατόν νά μήν κηρύσσει τόν Χριστό καί νά μήν ἑλκύει τούς ἀνθρώπους στήν πίστη του. Ζώντας μέ τόν Χριστό καί ἀπολαμβάνοντας καθημερινά τήν κοινωνία μαζί του δέν ἦταν δυνατόν νά μή θέλει νά γνωρίσει τόν Χριστό στούς Θεσσαλονικεῖς καί ἰδίως στούς νέους πού συγκεντρωνόταν στίς στοές τῆς Καταφυγῆς γιά νά ἀκούσουν τόν νεαρό ἀξιωματοῦχο τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ πού δίδασκε γιά τόν ἀληθινό Θεό, τόν Χριστό.
Δέν ἦταν ὅμως μόνο ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Δημητρίου πού ἔκανε ὅσους τόν ἄκουαν νά πιστεύουν, ἀλλά ἦταν καί ἡ ἴδια ἡ ζωή του πού ἀποδείκνυε στήν πράξη ποιά εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζήσει. Ἀποδείκνυε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού πλημμύριζε τήν ψυχή τοῦ ἁγίου Δημητρίου καί τόν ἔκανε νά ζεῖ μόνο γιά τόν Χριστό καί νά ἐπιθυμεῖ μόνο τήν κοινωνία μαζί του.
Ἡ ἐπιθυμία του αὐτή τόν ἔκανε νά βαδίσει μέ χαρά καί στό μαρτύριο. Δέν χρειάσθηκε νά σκεφθεῖ ὁ ἅγιος Δημήτριος τί θά κάνει, τί θά πεῖ, πῶς θά ἀντιμετωπίσει αὐτή τή νέα καί πρωτόγνωρη κατάσταση στή ζωή του. Φλεγόμενος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἔχοντας νεκρώσει τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ὅ,τι τόν συνέδεε μέ αὐτόν, προχώρησε χωρίς δισταγμό στό μαρτύριο, γιατί ἦταν πεπεισμένος ὅτι αὐτό δέν μπορεῖ νά τόν χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μπορεῖ μόνο νά τόν ἑνώσει ὁριστικά καί αἰώνια μαζί του.
Προχώρησε στό μαρτύριο, πού δέν ἦταν γιά τόν ἅγιο Δημήτριο τίποτε ἄλλο παρά ἡ σφραγίδα τῆς γνησιότητος τῆς ἀποστολῆς του, ἡ σφραγίδα τῆς γνησιότητος τῆς διδασκαλίας του καί ἔτσι ἔλαβε τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου ἀπό τόν Θεό, τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου πού ἦταν συγχρόνως καί τό βραβεῖο του γιά τήν πίστη του, γιά τήν ἀγάπη του καί γιά τήν ἀπόλυτη ἀφοσίωσή του στόν Χριστό καί τή διδασκαλία του.
Ἔτσι ἀνεδείχθη μέγας ὁ μεγαλομάρτυς καί ἀθλοφόρος Δημήτριος καί τιμᾶται καί ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὡς «σοφώτατος ἐν διδαχαῖς καί στεφανίτης ἐν μάρτυσι», ὑπενθυμίζοντας καί σέ μᾶς πού τόν τιμοῦμε καί τόν ἐγκωμιάζουμε σήμερα ὅτι δέν ἀρκεῖ μία πίστη πού δέν ἀντιστοιχεῖ στή ζωή μας, δέν ἀρκεῖ ἕνα κήρυγμα πού δέν γίνεται πράξη, δέν ἀρκεῖ μία ἀγάπη πρός τόν Θεό πού παραμένει μόνο συναίσθημα. Χρειάζεται νά ζοῦμε τόν Χριστό κάθε ἡμέρα καί κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, ὅπως τόν ζοῦσε καί ὁ ἅγιος Δημήτριος, γιά νά ἔχουμε καί ἐμεῖς διά πρεσβειῶν του τή χάρη τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς αἰωνίου μακαριότητος τήν ὁποία καί ὁ ἅγιός μας ἀπολαμβάνει.
