Μεσογαίας Νικόλαος: Χωρὶς πίστη ο ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων είναι ότι πιο ψεύτικο υπάρχει

 «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε τὰ ὄρη Χριστοῦ γεννηθέντος», ψάλλει πανηγυρικὰ ἡ Ἐκκλησία μας.

Μέτοχοι τῆς ἐπιγείου χαρᾶς καὶ τῆς ἐπουρανίου δόξης, γιορτάζουμε ὡς Ἐκκλησία καὶ φέτος τὴν ἑορτὴ τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως. Μὲ τὶς ἱστορικὲς ἀναφορὲς καὶ εὐαγγελικὲς περιγραφὲς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, μὲ θεολογικὲς ἀναλύσεις τῶν φωτισμένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὶς ὑπέροχες καὶ θεόπνευστες πραγματικὰ ἀκολουθίες, μὲ τὰ τόσο ὄμορφα ἔθιμα, μέσα σὲ μιὰ ἀτμόσφαιρα ὅπου συναντιοῦνται ἡ ἀλήθεια μὲ τὴ χαρά, ἡ ἱστορία μὲ τὴ θεολογία, ὁ Θεὸς μὲ τὸν ἄνθρωπο, ὁ οὐρανὸς μὲ τὴ γῆ, προσπαθοῦμε ὄχι νὰ κατανοήσουμε τὸ «ξένον καὶ παράδοξον μυστήριον», ἀλλὰ νὰ γιορτάσουμε τὸ δῶρο τῆς σωτηρίας καὶ λύτρωσής μας• «λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ», ψάλλουμε στὸ κοινωνικὸ τῆς ἑορτῆς.

Τί μεγαλύτερη εὐλογία, ποιά μεγαλύτερη εὐεργεσία, ποιό σημαντικότερο γεγονός στὴν ἱστορία!  Ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς ἔρχεται στὸν κόσμο μας, εἰσέρχεται στὴν ἱστορία, ἐνδύεται τὴν ἀνθρώπινη φύση, «ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαροὺχ γ΄ 38). Ἔρχεται ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος, ἡ Σοφία καὶ Δύναμις, ὁ Σωτήρας Ἰησοῦς (Φιλιπ. γ΄ 20), ὁ Μεσσίας Χριστός, ὁ «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. α΄ 23). Γιορτάζουμε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας, τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, τὸν φωτισμό μας: «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, Ἀνατολὴ ἀνατολῶν καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν, καὶ γὰρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος».

Ἔρχεται ἀνάμεσά μας ζῶντας ὡς ἄνθρωπος, «διδάσκων καὶ κηρύσσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν ἀσθένειαν» (Ματθ. δ΄ 23, θ΄ 35), πάσχων καὶ ἑκουσίως δι’ ἡμᾶς ὑπομένων σταυρὸν καὶ θάνατον, προσλαμβάνοντας τὴ φύση μας, προκειμένου νὰ μᾶς καταστήσει «κοινωνοὺς τῆς δικῆς Του θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρ. α΄ 4). Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ὅμως ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς ἀντανάκλαση τῆς θείας δόξης. Ὅταν οἱ ἄγγελοι ψάλλουν «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ», αὐτὸ ἀκριβῶς ὁμολογοῦν ὅτι, ἂν ἀπόδειξη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ ἡ πλάση τοῦ ἀνθρώπου, κορύφωσή της εἶναι ἡ ἐναθρώπηση τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου καὶ ἡ ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτὸ δὲ τὸ μοναδικὸ γεγονὸς τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ἐπιτελεῖται μὲ δύο ἐπίσης μοναδικὰ σημεῖα: πρῶτον «ἐκ Παρθένου», δηλαδὴ μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο καὶ ἀπόλυτη καθαρότητα καὶ δεύτερον «ἐν τῷ σπηλαίῳ», δηλαδὴ ἀφανῶς καὶ μὲ ἄκρα ταπείνωση. Αὐτὴ ἡ καθαρότητα καὶ ἡ ταπείνωση ἀποτελοῦν καὶ τὸν δρόμο τῆς δικῆς μας μετοχῆς στὴν εὐλογία τῶν Χριστουγέννων.

Καιρός, ἀγαπητοί μου, νὰ ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα μὲ ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, μὲ ἐλεύθερους τοὺς ὁρίζοντες τῆς διανοίας μας, μὲ προευτρεπισμένη τὴν καρδιά μας. Χωρὶς πίστη καὶ θεολογικὴ προσέγγιση ὁ ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων εἶναι ὅ,τι πιὸ κούφιο, ὅ,τι πιὸ ψεύτικο ὑπάρχει• εἶναι γιορτὴ ποὺ στὸ τέλος της ἀφήνει τὴν πικρὴ γεύση ἑνὸς ἐπαναλαμβανόμενου κενοῦ. Τὸ βλέπουμε γύρω μας• ἡ ἀσέβεια αὐξανόμενη ξεσκεπάζεται, τὸ κῦμα τῆς ἁμαρτίας διογκώνεται, ἡ παγκόσμια οἰκονομία ἔχει ἀποτύχει, τὰ πολιτικὰ συστήματα καταρρέουν τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, οἱ κοινωνίες ἐκφυλίζονται, οἱ δημοκρατίες αὐτοκαταργοῦνται, οἱ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Χριστὸ θρησκεῖες αὐτοδιαψεύδονται, οἱ ἄνθρωποι ἐντελῶς πλέον ἀπαξιωμένοι δυστυχοῦν.

Ἀντίθετα, τὰ Χριστούγεννα τῆς εὐλαβείας καὶ τῆς πνευματικῆς κατάνυξης χαρίζουν τὴν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, μᾶς καθιστοῦν ἀποδέκτες τῆς εἰρήνης τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου, προσφέρουν τὴ χαρὰ τῶν ἐξ ἀνατολῶν μάγων καὶ ὁδηγοῦν στὴ δοξολογία τῶν ἁπλοϊκῶν ποιμένων. Εἶναι κρῖμα νὰ χάσουμε τὰ φετινά μας Χριστούγεννα. Αὐτὴ τὴν ἀδικία δὲν πρέπει νὰ τὴν ἐπιτρέψουμε στὸν ἑαυτό μας.

Εὔχομαι ἐκ βάθους καρδίας, «ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθεὶς καὶ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθεὶς διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεός» νὰ χαρίζει σὲ ὅλους σας κάθε χαρά, εὐλογία καὶ εὐτυχία, προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή, ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ καὶ κυρίως νὰ ξυπνήσει μέσα μας τὴν ἀγάπη Του καὶ νὰ μᾶς προσφέρει τὸν φωτισμό Του.