Μαθητής που επέζησε από το δυστύχημα των Τεμπών έγινε Αρχιμανδρίτης

Οἱ ἐπευφημίες τῶν Ἰουδαίων πού συνωστίζονται στήν εἴσοδο τῆς Ἁ­γίας Πόλεως γιά νά δοῦν τόν Χρι­στό, καθώς εἶχαν ἀκούσει ὅτι ἀνέ­στησε ἐκ νεκρῶν τόν τετρα­ήμερο Λά­ζαρο, δονοῦν τήν ἀτμόσφαιρα.

«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος …». Αἰῶνες ἀνέμεναν οἱ Ἰουδαῖοι τόν Μεσσία, καί τώρα πίστευσαν ὅτι τόν βρῆκαν στό πρόσωπο τοῦ Χρι­στοῦ πού ἐπευφημοῦσαν. Ἀλλά εἶ­χαν λανθασμένη ἐντύπωση γιά τόν Μεσσία. Αὐτοί τόν περίμεναν ὡς κοσμικό βασιλέα πού θά τούς ἐ­λευ­θέρωνε ἀπό τούς Ρωμαίους καί θά τούς χάριζε καί πάλι τή δό­ξα πού εἶχαν στερηθεῖ. Γι᾽ αὐτό καί τόν ὑποδέχονται θριαμβευτικά. Γι᾽ αὐτό καί τόν ὀνομάζουν εὐλο­γη­μένο καί βασιλέα τους. 

Δέν θά ἀρ­γήσουν ὅμως νά ἀλ­λάξουν γνώ­μη. Δέν θά ἀργήσουν νά μετατρέψουν τό ὠσαννά σέ οὐά. Δέν θά ἀργή­σουν ἀντί νά τόν ἐπευφημοῦν νά ζητοῦν τή σταύ­ρω­σή του. Δέν θά ἀργήσουν ἀντί νά θυμοῦνται τίς εὐ­εργεσίες καί τά θαύματά του, νά ἀδιαφοροῦν γι᾽ αὐτά καί νά θέλουν τήν τιμω­ρία του.

Πολλοί ἀποδίδουν τήν ἀλλαγή τῆς στάσεως τῶν Ἰουδαίων ἔναντι τοῦ Χριστοῦ στήν ψυχολογία τοῦ ὄχλου, πού πι­στεύει  εὔκολα, πού παρασύρεται καί στή συνέχεια ἀπο­­γοητεύεται. 

Ἀσφαλῶς ὀφεί­λε­ται καί σέ αὐ­τήν. Ὀφείλεται ὅμως καί στό γε­γονός ὅτι οἱ Ἰου­δαῖοι δέν εἶχαν κα­ταλάβει ποιός ἦταν ὁ Χριστός καί ποιά ἦταν ἡ ἀποστολή του στόν κόσμο ὡς Μεσ­σίου. Ἤθε­λαν ἕνα Μεσσία μέ τίς δι­κές τους προ­διαγραφές, καί εἶχαν ξεχάσει ὅτι ὁ Μεσσίας πού ἀνέ­με­ναν θά ἦταν ὁ λυτρωτής τοῦ ἀν­θρωπίνου γένους ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν πτώση. Θά ἦταν αὐτός πού θά ἀποκαθι­στοῦ­σε τή σχέση τους μέ τόν Θεό καί θά ἀπάλλασσε τούς ἀνθρώ­πους ἀπό τό βάρος τῆς πα­ρα­κοῆς καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Δημιουργό Θεό πού τούς συνέ­τρι­βε καί τούς συνέθλιβε.

Γι᾽ αὐτό καί ὅταν διαπίστωσαν ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦταν αὐτός πού ἐσφαλμένα νόμιζαν, ἄλλαξαν στά­ση, καί ὁ ἐνθουσιασμός τους ἔγινε ἀπογοήτευση καί ὀργή.

Ἡ ἀλλαγή αὐτή δέν εἶναι τόσο πε­ρίεργη ὅσο μᾶς φαίνεται. Γιατί οἱ Ἰουδαῖοι πού ὑποδέχονται σή­με­ρα τόν Χριστό, δέν εἶναι οἱ μό­νοι πού μετέβαλαν τή στάση τους ἀπέ­να­ντί του. Πρίν ἀπό αὐτούς εἶχαν ἀλλάξει καί ἄλλοι τή στάση τους πρός αὐτόν. 

Ἦταν ὁ πλούσιος νεανίας, πού τόν ρώτησε πῶς θά κερδίσει τήν αἰώνιο ζωή· καί ὅταν ὁ Χριστός τοῦ εἶπε πώς θά πρέπει νά πωλή­σει τά ὑπάρ­χο­ντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει «ἀπῆλθεν λυ­πούμε­νος». 

Ἦταν οἱ Γαδαρηνοί οἱ ὁποῖοι με­τά τή θεραπεία τῶν δαιμονι­ζομένων καί τήν κα­ταστροφή τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων, τόν παρα­κά­λεσαν νά φύγει ἀπό τά ὅρια τῆς πό­λεώς του. Ἦταν ἐκεῖ­νοι, πού ὅταν τόν ἄκουσαν νά τούς μιλᾶ γιά τό μυστήριο τῆς θεί­ας Κοινω­νίας καί τή μετοχή στό Σῶμα του καί τό Αἷμα του σκαν­δα­λί­σθηκαν καί ἀπεχώρησαν, ὥστε ὁ Ἰησοῦς νά ρωτήσει τούς δώδεκα μαθητές του μήπως θέλουν καί αὐ­τοί νά φύ­γουν ἀπό κοντά του.

Εἴμαστε ὅμως καί ἐμεῖς πολλές φορές, ἀδελφοί μου, στήν ἴδια κα­τά­σταση, ὅταν ἐπανειλημμένα δη­λώ­νουμε ὅτι θέλουμε νά ζή­σουμε κοντά στόν Χριστό, θέλουμε νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἀλλά θέλουμε νά τήν ζήσουμε ὅπως μᾶς ἀρέσει, ὄχι ὅπως πρέπει. Θέλουμε νά προσαρμόσουμε τόν Ἰησοῦ στά μέτρα μας, στίς δυνατότητές μας καί ὄχι νά ἀκολουθήσουμε ἐμεῖς τίς ἐντολές του καί νά ζήσουμε σύμ­­φωνα μέ αὐτές. Γι᾽ αὐτό καί, ἐνῶ ἀποφασίζουμε καί ἐνῶ ὑπο­σχόμεθα, στή συνέχεια ἀπογοη­τευ­­ό­μαστε, δηλώνουμε τήν ἀδυ­να­­­μία μας καί ἐπαναμβάνουμε καί μεῖς τόν λόγο τοῦ προσκε­κλη­μέ­νου στήν παραβολή τοῦ Μεγά­λου Δείπνου «παρακαλῶ σε ἔχε με πα­ρῃ­τημένον». Καί ὅλα αὐτά γιατί, ὅπως εἶπα, θέλουμε ἕνα Χριστό στά μέτρα μας, ἕνα Χριστό ὄχι σω­τήρα καί λυτρωτή μας ἀλλά προ­σαρ­μοσμένο στίς ἀδυναμίες μας.

Ὅμως δέν γίνεται νά ἀκολουθή­σου­με τόν Χριστό μέ τόν τρόπο αὐ­τό.  Ὁ Χριστός μᾶς θέλει ἀπό­λυ­τα ἀφοσιωμένους στό θέλημα καί τίς ἐντολές του, καί τότε μᾶς με­τα­ποιεῖ καί μᾶς ἀλλάζει ὁ ἴδιος, μᾶς χαρίζει τήν «καλήν ἀλλοίω­σιν» τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς με­τα­βάλλει σέ δοχεῖα τῆς χάριτός του καί σκεύη εὔχρηστα εἰς δια­κονίαν.

Αὐτή τήν «καλήν ἀλλοίωσιν», τήν «ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑ­ψί­στου» θά αἰσθανθεῖς καί σύ, κα­θώς θά κατέλθει σέ λίγο τό Πα­νά­γιο Πνεῦμα γιά νά σοῦ μετα­δώ­σει διά τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου σου τή θεία Χάρη, ἡ ὁποία θά θε­ρα­πεύσει τά ἀσθενῆ καί θά ἀνα­πλη­ρώσει τά ἐλλεί­ποντα, ὥστε νά κα­ταστεῖς ἄξιος οἰκονόμος τῶν μυ­­στηρίων τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκ­κλησίας.

Ὁ Χριστός θά σοῦ προσφέρει τή χά­ρη του, χωρίς τήν ὁποία δέν μπο­ροῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νά κάνουμε τίποτε. 

Πρόσφερέ του καί σύ τήν ἀπόλυ­τη ἀφοσίωσή σου, τήν ἀγάπη σου, τήν ὑπακοή σου στό θέλημά του, τήν ὑπακοή σου στήν Ἐκκλησία, τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός σου. Πρόσφερέ του τήν ἐμπιστοσύνη σου στήν ἀγάπη του καί τή θέλησή σου νά τόν δια­κονήσεις μέ πιστό­τητα καί νά ποι­μάνεις μέ συναί­σθηση εὐθύνης τά λογικά πρόβατα τά ὁποῖα διά τῆς Ἐκκλησίας του θά σοῦ ἀναθέσει.

Τοῦ ἀφιέρωσες πρίν ἀπό μερικά χρόνια τήν ὕπαρξή σου καί Ἐκεῖ­νος σέ κατέστησε διάκονό του. Τόν διακόνησες μέ πιστότητα καί συνέπεια καί Ἐκεῖνος θά σέ κα­τα­στήσει σέ λίγο οἰκονόμο τῶν μυ­στη­ρίων του.

Λάβε αὐτή τήν δωρεά, λάβε τήν χάρη τῆς ἱερωσύνης μέ ταπεί­νω­ση, καί ἀγωνίσου μέ ζῆλο καί ἀποφα­σι­στικότητα γιά νά φανεῖς ἀντά­ξι­ος τῆς δωρεᾶς. Διότι ὁ δρό­μος τῆς ἱερωσύνης εἶναι ἀνηφο­ρικός καί ἐπίπονος καί θά πρέπει νά ἔχεις πάντοτε κατά νοῦν ὅτι θά ζεῖς καί σύ στιγ­μές σάν αὐτές πού ἔζησε ὁ Κύριός μας κατά τήν ἐπίγεια ζωή του. Στιγμές πού οἱ ἄν­θρω­ποι θά σέ χειροκροτοῦν καί θά σέ ἐπαινοῦν, καί στιγμές πού θά σέ κρίνουν καί θά σέ κατα­κρί­νουν.

Ἐάν ὅμως ἐσύ προσβλέπεις πά­ντοτε στόν Χριστό, ἐάν φροντίζεις νά τόν διακονεῖς μέ πιστότητα καί ὑπα­κοή στό θέλημά του, τότε δέν θά ἔχεις νά φοβᾶσαι τίποτε. Θά μπο­ρεῖς νά ἀναπαύεσαι στήν σκιά τοῦ Σταυροῦ καί νά ἔχεις Ἐκεῖνον στήριγμα καί καταφυγή στίς δύ­σκολες στιγμές τῆς ζωῆς σου, συνο­­­δοιπόρο καί συναντιλήπτορα στή διακονία σου.

Καί μαζί μέ τόν Χριστό θά ἔχεις καί ὅλους τούς κληρικούς τῆς Ἱε­ρᾶς μας Μητροπόλεως, τόν Ἐπί­σκοπό σου καί ὅλους τούς πατέρες καί τούς οἰκείους πού προσεύ­χο­νται γιά σένα σήμερα, αὐτή τή με­γάλη στιγμή τῆς ζωῆς σου. 

Καί εὔχομαι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πού θά λάβεις σέ λίγο νά σέ καθοδηγεῖ στή διακονία σου καί νά σέ καθι­στᾶ πάντοτε ­ἄξιο οἰκονόμο τῶν μυ­στηρίων τοῦ Θεοῦ καί ἐργάτη τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.