Μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά τον χαιρετισμό του στην Επετειακή εκδήλωση του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Κάνοντας λόγο, εξάλλου, για τη σημασία και την αξία της ιστορίας, δήλωσε τον προβληματισμό και την ανησυχία του για τα προγράμματα στα σχολεία, τις ιδέες που επικρατούν σε κάποιες οικογένειες ή ακόμη και τον αγώνα που γίνεται μέσα στην Βουλή, για να αφαιρεθούν ή να ξαναγραφτούν σημεία της ιστορίας με τρόπο που δεν θα ερεθίζει και δεν θα στενοχωρεί όσους την διαβάζουν. «Όλα αυτά είναι δύσκολα για την εποχή μας» σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος και συμπλήρωσε πως «το πιο λυπηρό είναι ότι οι άνθρωποι λίγο απασχολούνται με αυτά τα ζητήματα».
Τον Αρχιεπίσκοπο συνόδευαν ο Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης και ο Διευθυντής του Ιδιαιτέρου Γραφείου του Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου. Παρέστησαν ο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, ο Αρχηγός Δνσης Θρησκευτικού ΓΕΕΘΑ πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Γουρδούπης, μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου, ακαδημαϊκοί, κληρικοί και λαϊκοί.
Πραγματοποιήθηκε ομιλία του Καθηγητή και Αντεπιστέλλοντος Μέλους του Συλλόγου κ. Αθανάσιου Αγγελόπουλου με θέμα: “Πόλη Βασιλεύουσα (1453) και Πόλη Συμβασιλεύουσα (1430) και οι νεοοθωμανικές αντιλήψεις περί Θράκης και Μακεδονίας. Περιδιαβαίνοντας τα Θεοδοσιανά και Παλαιολόγεια τείχη”, ενώ την εκδήλωση πλαισίωσε μουσικώς ο Πέτρος Γαϊτάνος.
Ο Αρχιεπίσκοπος εξέφρασε τον ενθουσιασμό του επισημαίνοντας πως «μέσα στην εκκλησιαστική ζωή υπάρχει μία πολύ όμορφη λέξη που την σημειώνουμε σαν βίωμα, η λέξη χαρμολύπη. Σήμερα σε αυτήν την κατανυκτική ατμόσφαιρα έζησα αυτές τις δύο καταστάσεις, την χαρά και την λύπη. Χαρά διότι όσα ακούσαμε άγγιξαν τις καλές πλευρές της ψυχής μας, αλλά και λύπη» τονίζοντας πως όσα ακούσαμε προβλημάτισαν. Χαρακτήρισε, επίσης, την εκδήλωση όαση που την έχουμε ανάγκη στην έρημο που ζούμε.
Ο Αρχιεπίσκοπος ολοκλήρωσε την ομιλία του στέλνοντας μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας με τα λόγια του Μακρυγιάννη, ότι αυτόν τον τόπο τον όμορφο που έχει πλούτο, όλοι τον ζηλεύουν και κόβουν, για να πάρουν το κομμάτι τους, αλλά στο τέλος μένει μια μαγιά δυνατή και αυτή είναι που ζυμώνει και ανανεώνει τον εσωτερικό κόσμο και δίνει στην ψυχή την δική της τροφή, κρατάει τη λαμπάδα και το καντήλι αναμμένα.
