“Στο μέτρο που μου αναλογεί, ως θρησκευτικός ηγέτης, αναλαμβάνω την ευθύνη και ζητώ συγγνώμη προσωπικά για κάθε άνθρωπο που έφυγε, παιδί ή μεγαλύτερο.Δεν έπραξα περισσότερα, ως θρησκευτικός ποιμένας, ως μέλος της “πολιτισμένης” Ευρώπης, για να σταματήσω αυτό το ταξίδι που αντί για το εισιτήριο της ελπίδας, μοίρασε στις παλάμες των ανθρώπων την απέραντη θλίψη” ανέφερε κατά την ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος στις εργασίες της Διεθνούς Συνδιάσκεψης στην Αθήνα για τον Θρησκευτικό και πολιτιστικό πλουραλισμό στη Μέση Ανατολή.
Ακολουθεί η ομιλία του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου:
Δεν έχω ετοιμάσει μία εκτενή ομιλία για την σπουδαιότητα, του να σταθούμε δηλαδή σήμερα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά στην σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία, δίπλα στον πρόσφυγα, στον μετανάστη. Ασφαλώς, τούτο δεν είναι μία υποχρέωση που επιτάσσει μόνο το Ευαγγέλιο. Το προϋποθέτει η ανθρώπινη φύση μας. Αποτελεί τη μοναδική διέξοδο στο πρόβλημα για τη χριστιανική μας ηθική.
Έχω την βεβαιότητα ότι θα ακούσουμε πολλές και σπουδαίες ομιλίες για τις ενέργειες της Εκκλησίας μας και όλων μας απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες. Θα δοθεί η ευκαιρία να προβληματιστούμε και, ίσως, με τη συνεργασία όλων, να πάρουμε αποφάσεις που θα συμβάλλουν στην επούλωση της χαίνουσας πληγής του μεταναστευτικού – προσφυγικού γεγονότος που ρέει ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια.
Για να σας είμαι ειλικρινής, κάθε φορά που καλούμαι να μιλήσω για το μείζον αυτό ζήτημα των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη, αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες. Αδυνατώ να βρω τις λέξεις για να περιγράψω την τραγωδία που εξελίσσεται, η οποία αντί να περιορίζεται, διαρκώς εξαπλώνεται.
Στις αρχές τούτης της χρονιάς είχα απευθύνει, για πολλοστή φορά, έκκληση στους ηγέτες της Ευρώπης να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να λάβουν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες για ένα καλύτερο αύριο αυτών των ανθρώπων. Ώστε στην αντίπερα όχθη, στο τρομακτικά επίπονο ταξίδι τους προς την Ευρώπη, να τους περιμένει η ελπίδα και να μην καραδοκεί ο θάνατος.
Λίγους μήνες μετά συναντήθηκα με εκπροσώπους του γερμανικού κοινοβουλίου. Τους τόνισα για ακόμη μία φορά πως οι μετανάστες – πρόσφυγες, αφού τους εξαναγκάσαμε εμείς οι ίδιοι με τις ενέργειές μας να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, τώρα τους στέλνουμε ως πρόβατα στη σφαγή. Δεν αμφιβάλλω πως στο ίδιο πνεύμα ήταν και οι δικές σας δηλώσεις. Είμαι βέβαιος πως κάνατε και περισσότερα από τα ελάχιστα που έπραξα εγώ με τις λιγοστές μου δυνάμεις.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα, αναρωτιέμαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά: Αντί να είμαστε όλοι εδώ συγκεντρωμένοι και να κλαίμε για τα προσφυγόπουλα που κείτονται καθημερινά νεκρά στην άμμο, μήπως θα έπρεπε να μεριμνήσουμε νωρίτερα για να μην ξεριζωθούν μαζί με τους γονείς τους, από τα σπίτια τους; Αντί να βλέπουμε όλα αυτά τα χρόνια τα απελπισμένα βλέμματα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων να ξεχύνονται στις θάλασσες και να στοιβάζονται σε βάρκες και να ξεψυχάνε σε φορτηγά, μήπως θα έπρεπε να μεριμνήσουμε για να παραμείνουν ασφαλείς στον τόπο τους και να φωνάξουμε σε όσους αποφάσισαν να τους εκτοπίσουν από τον τρόπο τους; Όσες κουβέρτες και αν τους μοιράσει ο δυτικός πολιτισμός τη ζεστασιά του σπιτικού τους δεν θα τη βρουν. Όσα νερά κι αν τους δώσουμε, δεν ξεδιψά ο πόθος τους για να νιώσουν ξανά την ασφάλεια που όλοι εμείς τους στερήσαμε. Άλλοι με τις ενέργειές τους και εμείς με την ανοχή μας.
Αντί να είμαστε όλοι εδώ συγκεντρωμένοι και να κλαίμε για τα προσφυγόπουλα που κείτονται καθημερινά νεκρά στην άμμο, μήπως θα έπρεπε να μεριμνήσουμε νωρίτερα για να μην ξεριζωθούν μαζί με τους γονείς τους, από τα σπίτια τους;
Πολλοί θα μας κατηγορήσουν ότι διαμαρτυρόμαστε ετεροχρονισμένα. Φωνάζουμε σήμερα, διαμαρτυρόμαστε σήμερα, κλαίμε σήμερα. Ίσως και να έχουν δίκαιο. Δεν θα έπρεπε κανένας να έχει κουράγιο για λυγμούς. Δεν θα έπρεπε να έχει κανένας δύναμη για διαμαρτυρίες. Θα έπρεπε να είχαν εξαντληθεί προ πολλού, τότε που λαμβάνονταν οι αποφάσεις για τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων και εμείς θα έπρεπε να βρισκόμασταν στην πρώτη γραμμή να σταματήσουμε το κακό.
Στο μέτρο που μου αναλογεί, ως θρησκευτικός ηγέτης, αναλαμβάνω την ευθύνη και ζητώ συγγνώμη προσωπικά για κάθε άνθρωπο που έφυγε, παιδί ή μεγαλύτερο. Γιατί δεν έπραξα περισσότερα, ως θρησκευτικός ποιμένας, ως μέλος της “πολιτισμένης” Ευρώπης, για να σταματήσω αυτό το ταξίδι που αντί για το εισιτήριο της ελπίδας, μοίρασε στις παλάμες των ανθρώπων την απέραντη θλίψη.
Σήμερα καλούμαστε να αφήσουμε τα λόγια. Σήμερα καλούμαστε να προχωρήσουμε σε ακόμη περισσότερες πράξεις για αυτές τις ταλαιπωρημένες ψυχές. Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες με ουσία και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Οτιδήποτε διαφορετικό συνιστά πράξη προδοσίας απέναντι στην χριστιανική μας και όχι μόνον υπόσταση.
