Στο “Ενοριακό Αρχονταρίκι” του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Θεολόγος – Μουσικολόγος κ. Ηλίας Λιαμής φιλοξένησε την Δευτέρα 13 Νοεμβρίου, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο, σε μία «εκ βαθέων» συζήτηση.
Η εκδήλωση, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος καθημερινών δράσεων του Ναού, με τον τίτλο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Μεγάλο μέρος της καρδιακής, όπως απεδείχθη, συζήτησης αφορούσε το θέμα του πόνου. Και με αυτό ως αφορμή, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε εκτενώς στη Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ», που έχει δημιουργήσει στη Μητρόπολη του.
Μία μονάδα που περιλαμβάνει Κατ’ Οίκον Φροντίδα, Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας και Απασχόλησης, Ξενώνα Ανακουφιστικής Φροντίδας και Στήριξη Πενθούντων, αφού η Ανακουφιστική Φροντίδα συνεχίζεται και μετά την κοίμηση του ασθενή με τη στήριξη στο πένθος του φροντιστή του, εφόσον υπάρχει ανάγκη και το επιθυμεί.
Η ευρεία επαφή με τον ανθρώπινο πόνο, η ανάγκη ανακούφισης των ογκολογικών ασθενών, η απουσία αντίστοιχων φορέων και η συναίσθησή ότι το πρόβλημα των ασθενών είναι και δικό μας, μας οδήγησαν στην απόφαση να δημιουργήσουμε τη Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ», υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος.
«Πυξίδα των προσπαθειών μας είναι ο άνθρωπος που πάσχει. Σκοπός μας είναι να ανακουφίσουμε τον πόνο, να αγκαλιάσουμε τη δυσκολία, να μοιραστούμε το βάρος με τον ασθενή και την οικογένειά του και να συμπαρασταθούμε με κάθε δυνατό μέσο. Ο ενθουσιασμός μας, η πίστη και η αγάπη, μας επιτρέπουν να ελπίζουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια μικρή σπίθα, τον πρώτο βασικό πυρήνα για να εκπληρώσουμε το όραμά μας.»
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν η συμπόνια διδάσκεται. Τα περισσότερα δεν τα έμαθα, απάντησε ο Σεβασμιώτατος, επειδή κάποιος μου τα είπε, αλλά επειδή ό ίδιος αντί να μου τα πει με ενέπνευσε. Αν λοιπόν η διδασκαλία είναι μεταφορά φρονήματος τέτοια που να συντονίζει κάποιες χορδές της ψυχής, τότε αυτή είναι πολύ καλή διδασκαλία. Το ίδιο γίνεται και στην πίστη. Και η πίστη δεν διδάσκεται έτσι. Διδάσκεται ως διδασκαλία, αλλά δεν γίνεται χωρίς έμπνευση, χωρίς μύηση. Είναι μυσταγωγία. Το θέμα είναι όσο πιο πολύ μπορούμε να κατατείνουμε σε αυτό. Όχι να μάθουμε τα τεχνάσματα της παρηγορίας και του καλού λόγου.
«Είναι πολύ ωραίο να στέκεσαι ενώπιον του μυστηρίου του Θεού ταπεινωμένος, παρά με το θράσος της γνώσης των μυστικών, δήθεν, του Θεού. Ετσι και στα θέματα του πόνου, του πένθους, της αγάπης, δεν ξέρουμε πολλά. Δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Μπορούμε όμως να σιωπήσουμε, βοώντες.»
Μιλώντας για τις προκλήσεις της εποχής, ο Σεβασμιώτατος σημείωσε πως είμαστε περισσότερο Εκκλησία προστατευόμενη, παρά ομολογούσα. Ο σκοπός μας δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο σκοπός μας είναι να ομολογήσουμε την πίστη μέχρι τελευταία στιγμή. Τι ωραίο πράγμα είναι να ομολογούμε, υπογράμμισε. Όχι να νικήσουμε τον κόσμο, αλλά να ομολογήσουμε τον Χριστό. Αυτός που θα νικήσει τον κόσμο είναι ο Χριστός, όχι εμείς.
Χρειάζεται η ομολογία της Εκκλησίας, αλλά η ομολογία χρειάζεται υπόβαθρο προφητικής ζωής και προφητικού λόγου. Αλλιώς είναι μια κοσμική αντιπαράθεση που βγάζει εγωισμούς και εκνευρισμούς. Να ζήσουμε ως αιχμαλωσία πνευματική το δράμα μας και να διακρίνουμε την αιτία του δράματος. Αυτό που μας λείπει δεν είναι τα καλά θρησκευτικά. Αλλά αυτό που μας λείπει είναι η προφητική ζωή, παρουσία και λόγος της Εκκλησίας. Κι επανέλαβε ότι χρειάζεται να ομολογούμε την αλήθεια. Εμένα, τόνισε, δεν με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι ευθύνη του Θεού. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ακουστεί ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του.
«Η Εκκλησία δεν περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Θα μας πει όμως ότι υπάρχει και η οδός, που ο Θεός παρεμβαίνει στην ζωή μας. Αν θέλεις θέωση, δηλαδή εξαγιασμό, κοινωνία με τον Θεό, κάνε προσευχή προς τον Θεό, εμπιστεύσου! Το να διασώσει ένα φρόνημα πίστεως κι εμπιστοσύνης σ’ Εκείνον, και όχι να δώσει συνταγές, οφείλει η Εκκλησία να το κάνει. Σε ορισμένα θέματα πρέπει να πάρει την ευθύνη να κατευθύνει τους πιστούς.»
