Ο Άγιος Νεκτάριος σχετικά με την αρετή της πραότητος στο «Γνώθι σαυτόν», λέγει: «Η πραότητα είναι ηρεμία ψυχής, που αγαπάει τον Θεό και τον πλησίον της. Η πραότητα είναι αρετή αγαπητή στον Θεό, που ευχαριστεί όσους βλέπουν την εικόνα της. Η ημερότητα του χαρακτήρος της ξεχύνεται σαν ομορφιά που διανθίζει με χάρη όλο το ήθος του και φέρνει ευχαρίστηση σε όσους την βλέπουν. Η πραότητα είναι πλούτος ανεκτίμητος, είναι θεϊκό όνομα, είναι ουράνιο χάρισμα, είναι σκάλα, που ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό. Η πραότητα κάνει τον άνθρωπο εικόνα του πράου Ιησού, που θερμαίνει την καρδιά του. Η πραότητα ακολουθείται από την ταπεινοφροσύνη, την ανεξικακία και την υπομονή. Ο πράος είναι ευμενής και ευγενικός προς όλους και σε όσους αμαρτάνουν με επιείκεια φέρεται. Δεν μαλώνει, δεν βλαστημάει, δεν βρίζει, αλλά με αγάπη διορθώνει όσους φταίνε».
Ο Μέγας Βασίλειος στις Ασκητικές Διατάξεις, αναφέρει: «Η αγανάκτηση τον κατάλληλο χρόνο αρμόζει και σε αυτούς, που έχουν περί πολλού την πραότητα. Γιατί και ο Μωυσής, που μαρτυρήθηκε ως ο πραότερος από όλους τους ανθρώπους, όταν το απαίτησε ο καιρός, αγανάκτησε κι έφτασε σε τέτοιο σημείο ταραχής, ώστε να εκδηλώσει την αγανάκτηση μέσω του φόβου των ομοφύλων, αφ᾽ ενός μεν όταν κατασκεύαζαν τον μόσχο, αφ᾽ ετέρου δε όταν μιάνθησαν μέσω του Βεελφεγώρ. Ώστε είναι δυνατόν και ο πράος ακόμη να αγανακτεί, όπως ορίζει η λογική και να μη καταστρέφει την αρετή της πραότητος. Το να μένει δε κάποιος ασυγκίνητος ή να μη αγανακτεί, όπως επιβάλλεται, δεν σημαίνει πραότητα, αλλά αργία της φύσεως».
Ο Γέροντας Παίσιος ερμηνεύοντας «ο καρπός του πνεύματός εστίν αγάπη, χαρά», έλεγε: «Αν θέλω να μη στενοχωρηθώ, για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλάσω την ησυχία μου, για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιάφορος! Άλλο πραότητα πνευματική και άλλο πραότητα από αδιαφορία. Λένε μερικοί «Πρέπει να είμαι χαρούμενος, γιατί είμαι Χριστιανός. Να είμαι ήρεμος, γιατί είμαι Χριστιανός». Αυτοί δεν είναι Χριστιανοί. Το καταλάβατε; Αυτό είναι αδιαφορία, είναι κοσμική χαρά. Όποιος έχει αυτά τα κοσμικά στοιχεία, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος. Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι᾽ αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά. Νιώθει πόνο, αλλά νιώθει μέσα του θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ο Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη. Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, που δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά».
Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης ερμηνεύοντας τους Μακαρισμούς, σημείωνε: «Πραότητα είναι μία ειρηνική διάθεση της ψυχής, που πιστεύει σταθερά κι αγαπά τον Ιησού Χριστό, που υπομένει κάθε κακό, που της προξενούν οι άνθρωποι ή η δολιότητα του διαβόλου. Ο πράος άνθρωπος δεν ερεθίζεται και δεν εκνευρίζεται από τις αντιθέσεις και τα εμπόδια, συγχωρεί εύκολα τις προσβολές των ανθρώπων κι εύχεται το καλό για τους εχθρούς του, επειδή σέβεται την ανθρώπινη και την χριστιανική αξία τους. Ο πράος άνθρωπος δεν ανταποδίδει ποτέ κακό στο κακό ή πονηρό στο πονηρό. Δεν εκνευρίζεται, δεν υψώνει την φωνή του αγριεμένος, όταν τον βλάπτουν ή τον προσβάλλουν οι άλλοι. Ο Θεός, ο κοινός μας Πατέρας, στον Οποίο αμαρτάνουμε ξανά και ξανά, μας συμπεριφέρεται πάντα με πραότητα. Δεν μας καταστρέφει. Μας ανέχεται και μας ευεργετεί ακατάπαυστα. Οφείλουμε και εμείς να γίνουμε πράοι, επιεικείς και μακρόθυμοι προς τους αδελφούς μας».
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέγει για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους: «Σε κακολόγησε; Συ παίνεψέ τον. Σε ύβρισε; εγκωμίασέ τον. Σκέφθηκε κακό εναντίον σου; Ευργέτησέ τον, άμειβέ τον με τα αντίθετα, εάν φυσικά φροντίζεις οπωσδήποτε για την σωτηρία εκείνου και δεν θέλεις να ικανοποιήσεις το πάθος σου παίρνοντας εκδίκηση. Και όμως», λέγει, «πολλές φορές, που απόλαυσε μακροθυμία, έγινε χειρότερος. Αυτό δεν οφείλετε σε σένα, αλλά σε αυτόν. Θέλεις να μάθεις εκείνα, που έπαθε ο Θεός;
Τα θυσιαστήριά του κατέσκαψαν, τους Προφήτες του φόνευσαν, και όλα τα υπέφερε. Δεν μπορούσε να ρίξει κεραυνό από τον ουρανό; Αλλά όταν έστειλε τους Προφήτες και φόνευσαν αυτούς, τότε έστειλε τον Υιό του. όταν ασέβησαν περισσότερο, τότε τους ευεργέτησε περισσότερο».
