Της Σοφίας – Xριστίνας Χρήστου
Ο καταυλισμός Καποτά, στους πρόποδες της Πάρνηθας, όπου είναι εγκατεστημένα 880 κοντέινερ, στήθηκε στο Μενίδι το 1999, μετά τον φονικό σεισμό που έπληξε την Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να βρεθούν στον δρόμο.
Το κράτος αποφάσισε την προσωρινή στέγασή τους σε σκηνές και αργότερα σε λυόμενους οικίσκους, τα γνωστά σε όλους μας κοντέινερ. Με την πάροδο των χρόνων, αν και τα σπίτια των ανθρώπων επισκευάστηκαν, φτιάχτηκαν νέα και οι σεισμόπληκτοι μετεγκαταστάθηκαν, τα κοντέινερ παρέμειναν. Δεκαέξι χρόνια μετά, ο καταυλισμός συνεχίζει να λειτουργεί και να φιλοξενεί 4.500 «θύματα» της οικονομικής κρίσης.
Οικογένειες και άνεργοι βρήκαν στα κοντέινερ τη μοναδική λύση για να στεγάσουν την ανέχειά τους, αφού δεν έχουν χρήματα για να νοικιάσουν σπίτι. Εκεί, τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο ιερέας Ηλίας Ζωγράφος βάλθηκε να καλυτερέψει τη ζωή τους!
Γεννημένος στην Πάτρα πριν από 62 χρόνια και ερχόμενος, μετά τη διακονία του στα Κύθηρα, στην Αθήνα πριν από τέσσερα χρόνια, επισκέφθηκε με τον πνευματικό του τον κατακλυσμό και αποφάσισε να μείνει εκεί, στη φτωχότερη ενορία, για να στηρίξει τα παιδιά και τις οικογένειές τους με όλες του τις δυνάμεις.
Δεκαέξι χρόνια μετά το σεισμό του 1999, ο καταυλισμός Καποτά συνεχίζει να λειτουργεί και να φιλοξενεί 4.500 «θύματα» της οικονομικής κρίσης
Ένας οικισμός 4.500 ψυχών
Εκατοντάδες οικογένειες με παιδιά και ηλικιωμένους, μέσα σε μόλις 25 τ.μ. (!), απλώς προσπαθούν να επιβιώσουν, να «ξεγελάσουν» την ακραία φτώχεια τους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στον καταυλισμό Καποτά (πρώην στρατόπεδο), ζουν 4.500 άνθρωποι. «Οι περισσότεροι είναι Πόντιοι, προερχόμενοι από τη Ρωσία, Ρώσοι, Έλληνες, μια μειοψηφία Ρομά και λίγοι Αλβανοί. Αρκετοί και με παραβατική συμπεριφορά. Ζουν σε ένα δωματιάκι με κουζίνα και μπάνιο. Υπάρχουν πολλά προβλήματα. Κοιτάμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε», λέει ο πατήρ Ηλίας, εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Σώζοντος.
«Η καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολη. Ζέστη το καλοκαίρι, κρύο τον χειμώνα. Κάποιες οικογένειες έχουν απλώς τα υποτυπώδη για δροσιά ή θέρμανση», σημειώνει. «Οι χώροι δεν είναι καθαροί. Αποχετεύσεις, νερά, βρώμα. Ο δήμος δεν βοηθάει. Όσοι δήμαρχοι κι αν πέρασαν δεν βοήθησαν. Ο καινούργιος είπε ότι κάτι μπορεί να κάνει.
Η καθημερινότητα και η ψυχαγωγία των παιδιών είναι απλώς ένα γήπεδο ποδοσφαίρου που υπάρχει και κάποιες παλιές κούνιες. Είναι πονεμένες ψυχές, από ιδρύματα κ.λπ.», λέει ο ιερέας.
Δεν λείπουν, ωστόσο, και κάποιοι που έχουν βολευτεί. «Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι βολεύτηκαν εδώ. Υπάρχουν και παρατράγουδα, αλλά με αγάπη, φροντίδα και καλοσύνη προσπαθούμε να βοηθήσουμε», προσθέτει ο πατήρ Ηλίας και συνεχίζει: «Μόνο η Εκκλησία, κανένας άλλος δεν βοηθά τους ανθρώπους αυτούς». «Οι περισσότερες οικογένειες ζουν κάτω ή στα όρια της φτώχειας. Έχουν πραγματική ανάγκη. Τσακώνονται για ένα κομμάτι ψωμί! Σκοτωμός… Στεναχωριέμαι να βλέπω την εικόνα αυτή. Υποφέρω!», εξομολογείται.
«Ο Θεός μου δίνει τη δύναμη»
Ο πατήρ Ηλίας Ζωγράφος κατοικεί στη Νέα Σμύρνη. Δεν οδηγεί, αλλά δεν το βάζει κάτω. Καθημερινά, 365 ημέρες τον χρόνο, διανύει περίπου 27 χλμ. με 3 συγκοινωνίες (τραμ, μετρό, λεωφορείο) μιάμιση ώρα για να πάει και άλλη μιάμιση για την επιστροφή. «Με κάθε μέσο πηγαινοέρχομαι καθημερινά από τη Ν. Σμύρνη και φορτωμένος, πολλές φορές, με σακούλες ψωμί ή ρούχα για να τους πάω. Δυστυχώς δεν έχω αυτοκίνητο ή κάποιον που να με βοηθά στη μετακίνηση», λέει και προσθέτει: «Πονάνε τα πόδια μου, τα κόκκαλά μου, αλλά δόξα τω Θεώ. Κάθε μέρα γίνεται ένα θαύμα. Γιατί θαύμα είναι, το ζω! Ο Θεός μου δίνει δύναμη και τον τρόπο να μπορώ να προσφέρω στην πιο φτωχή ενορία. Ο Θεός τα στέλνει».
Πάντα «παρών»
Εκτός από τροφή, όμως, ο πατήρ Ηλίας παρέχει σε όλους πνευματική και ψυχολογική υποστήριξη. Εάν κάποιος άνθρωπος χρειαστεί τη βοήθειά του, θα είναι δίπλα του. Χωρίς να κοιτάξει χρώμα ή φυλή. «Μιλάω μαζί τους. Μου λένε τα προβλήματά τους. Τους περνάω μηνύματα ότι μας περισσεύει να δίνουμε στον δίπλα μας κ.λπ. Προβληματίζονται. Τους συμβουλεύω να έχουν πίστη και να εκκλησιάζονται. Κάθε Κυριακή και μεγάλες γιορτές κάνω Λειτουργία στο εκκλησάκι εντός του καταυλισμού, κάθε απόγευμα Εσπερινό και Παρασκευή απόγευμα παράκληση», υπογραμμίζει.
«Όταν επιστρέφω σπίτι, είμαι άρρωστος! Έχω υποστεί την κούραση, τη στεναχώρια. Σκέφτομαι όλα αυτά που συνέβησαν εντός της ημέρας, τι ειπώθηκε. Πολλές φορές μου ανεβαίνει η πίεση και παίρνω διπλή δόση χαπιού. Υποφέρω. Από τη μια κουράζομαι σωματικά, αλλά ψυχικά είναι όμορφο. Ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεό που με αξιώνει για αυτό. Η μεγαλύτερη επιβράβευση έρχεται μέσα από τα χαρούμενα βλέμματα. Σου απλώνουν το χέρι, δείχνουν ότι σε χρειάζονται, σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις», σημειώνει ο ίδιος.
Από τη μια κουράζομαι σωματικά, αλλά ψυχικά είναι όμορφο. Ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεό που με αξιώνει για αυτό
Ζητούνται εθελοντές
Αυτή τη στιγμή, υπάρχει μια ομάδα που προσφέρει εθελοντικά ενισχυτική διδασκαλία στους μαθητές του καταυλισμού και δημιουργική απασχόληση, όμως, σύμφωνα με τον ιερέα, οι ανάγκες είναι μεγάλες.
«Ζητάω βοήθεια! Όποιος μπορεί ας βοηθήσει. Κάποιος γιατρός, κοινωνικός λειτουργός, φαρμακοποιοί για φάρμακα, επιχειρήσεις για δωρεά τροφίμων ή οικονομική ενίσχυση ή και μεμονωμένα όποιος μπορεί από το υστέρημά του», λέει ο πατήρ Ηλίας.
Η μοναδική οικονομική ενίσχυση
Εκτός από τις οικογένειες του καταυλισμού, ο πατήρ Ηλίας μοιράζει φαγητό και στους απόρους της ενορίας του. «Κάθε μέρα διανέμουμε στους πιο φτωχούς 80-90 μερίδες φαγητό, με ψωμί, που διατίθενται από τη Μητρόπολη Ιλίου-Αχαρνών-Πετρουπόλεως, με λίστα απόρων που έχει συνταχθεί. Επίσης, τακτικά μοιράζουμε από μία τσάντα με τρόφιμα».
