Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ της Κυριακής Δ΄ Νηστειών

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Εβρ. στ΄ 13-20)

Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ’ ἑαυτοῦ, λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας.

Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Νεοελληνική Απόδοση:

Αδελφοί, όταν ο Θεός έδωκε υπόσχεσιν εις τον Αβραάμ, ορκίσθηκε εις τον εαυτόν του, αφού δεν είχε άλλον μεγαλύτερον εις τον οποίον να ορκισθή, και είπε, Αλήθεια, θα σε υπερευλογήσω και θα σε υπερπληθύνω, και έτσι ο Αβραάμ, με την υπομονήν του, έλαβε την υπόσχεσιν.

Οι άνθρωποι ορκίζονται εις κάποιον που είναι μεγαλύτερος και ο όρκος θέτει δι’ αυτούς τέρμα εις κάθε αμφισβήτησιν και δίνει επιβεβαίωσιν. Έτσι και όταν ο Θεός ήθελε να δείξη σαφέστερα εις τους κληρονόμους της υποσχέσεως το αμετάβλητον της αποφάσεώς του, την εγγυήθηκε με όρκον, ώστε, διά δύο πραγμάτων αμεταβλήτων διά τα οποία είναι αδύνατον να αποδειχθή ο Θεός ψεύτης, εμείς, που καταφύγαμεν εις αυτόν, να έχωμεν μεγάλην ενθάρρυνσιν να κρατήσωμεν σφιχτά την ελπίδα που είναι ενώπιόν μας. Την ελπίδα αυτήν την έχομεν σαν άγκυραν της ψυχής, ασφαλή και βεβαίαν, η οποία μπαίνει μέσα, πίσω από το καταπέτασμα, όπου εμπήκε προς χάριν μας ο Ιησούς, αφού έγινε αρχιερεύς, αιώνιος κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.