Εχει δυστυχώς επικρατήσει. Εχει γίνει συνήθεια. Εχουμε πια εξοικειωθεί μαζί της. Και την ανεχόμαστε. Δεν μας προβληματίζει. Και δεν επαναστατεί η λογική μας! Το έχουμε τόσο εύκολο να ασκούμε κριτική για θέματα πίστεως, που είναι υπέρ λόγον και τηρούμε «σιγήν ιχθύος» σε θέματα «παρά λόγον», δηλαδή έξω από κάθε λογική!
Ολοι ασφαλώς έχομε παρευρεθεί σε εκφορά νεκρού, σε κηδεία. Και σχεδόν όλοι έχομε γίνει μάρτυρες μίας ηλίθιας και αμαρτωλής προλήψεως: Βγάζοντας τον νεκρό από το σπίτι σπάζουν ένα πιάτο! Το πετάνε κάτω δυνατά! Να γίνει όσο το δυνατόν πιο πολλά κομμάτια!
Γιατί το σπάζουν; Για να σπάσει… ο χάρος το ποδάρι του! Για να μην πάρει άλλον! Για να μείνει εκεί το κακό!
Μα πώς, αδελφέ, σπάζοντας ένα πιάτο αποκτάς τέτοια… υψηλή προστασία; Από πού ως πού; Τι είναι το πιάτο;
Α, εδώ τα χαλάμε. Η ερώτηση προϋποθέτει ύπαρξη και λειτουργία στοιχειώδους λογικής. Πράγμα ασυμβίβαστο με την πίστη σε προλήψεις. Και η συνήθεια αυτή είναι μία από τις πιο συνηθισμένες προλήψεις. Ποτέ δεν παραλείπεται. Τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια! Σε κάθε κηδεία! Γιατί δυστυχώς υπάρχει ένας κύκλος γυναικών, που δεν αφήνουν να ξεχασθούν οι ηλίθιες και ανόητες και ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ αυτές προλήψεις.
Στις γυναίκες αυτές ταιριάζει ο λόγος του απόστολου Παύλου: «Γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις,… πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν δυνάμενα».
Πόσο τα λόγια αυτά είναι αληθινά, το βλέπει κανείς όταν τολμήσει να τους υποδείξει το λάθος τους και να απαιτήσει να σταματήσει η αμαρτία! Τότε διαπιστώνει, πόσο ο εγωισμός της αυτοπεποίθησης και το θράσος της άγνοιας σκληραίνει τον άνθρωπο. Του κλείνει τα αυτιά. Τον κάνει να μη θέλει να δεχθεί συμβουλή. Και του ανοίγει το στόμα. Και τον σπρώχνει να χύνει το δηλητήριο της κατάκρισης! Και τι κατάκριση! Θεέ μου!…
Ομως το πράγμα δεν είναι απλώς φαιδρό ή ανόητο. Εχει και μία άλλη πλευρά· πολύ πιο σοβαρή. Και αυτή είναι ότι:
Οσοι πιστεύουν, καλλιεργούν και συντηρούν τέτοιες προλήψεις, ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΝ ΒΑΡΥΤΑΤΑ. Και δεν επιτρέπεται να κοινωνούν. Πρέπει πρώτα να μετανοήσουν για την αμαρτία τους, να εξομολογηθούν και να διορθωθούν.
Ο φόβος «μη μας βρει κανένα κακό», αν δεν σπάσει το πιάτο στην κηδεία, και γενικότερα αν αδιαφορήσουμε, για όσα παράλογα και γελοία υπαγορεύουν οι ποικίλες προλήψεις και δεισιδαιμονίες, αποκαλύπτει ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΙΣΤΗΣ. Δεν πιστεύουμε στον Χριστό. Ούτε στον Σταυρό Του. Ούτε στη δύναμή Του. Φοβόμαστε τον διάβολο πιο πολύ από τον Θεό.
Μόνο άνθρωποι που δεν θερμαίνει και δεν γαληνεύει την καρδιά τους η πίστη στον Θεό, γεμίζουν με τέτοιους φόβους.
Μόνο αυτοί υποδουλώνονται σε τέτοιες γελοίες προλήψεις.
Μόνο αυτοί τρέμουν. Γιατί φοβούνται, μήπως αν τις παραλείψουν, αν δεν συμμορφωθούν με τις ανόητες υποδείξεις τους, θα τους «βρει κακό»!
Χρέος των συνειδητών Χριστιανών είναι να μην αδιαφορούν μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις. Και να προσπαθούν ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ, να διαφωτίσουν τα ταλαίπωρα θύματα αυτών των δαιμονικών πλανών· και να τα οδηγήσουν στην ελευθερία που χαρίζει η αλήθεια του Χριστού. Που ελευθερώνει. Φωτίζει. Και σώζει.
Είπε ο Χριστός:
– «Γνώσεσθε την αλήθειαν. Και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».
* το κείμενο αυτό ανήρτησε στο Fb o π. Ευστάθιος Καλταπανίδης
