Τό Σάββατον, 28ην Ἰουλίου /10ην Αὐγούστου 2024, ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας.
Ἡ ἑορτή αὐτῇ ἑωρτάσθη εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτοῦ ἤτοι τήν Ἱεράν Μονήν ἁγίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν.
Εἰς ταύτην προσῆλθεν οὗτος ἐλθών ἐκ της Μονῆς Νέαμτς τῆς Ρουμανίας καί ἔζησε ἀπό τοῦ μέσου τοῦ 20οῦ αἰῶνος, καθώς καί εἰς ἄλλας Μονάς τῆς περιοχῆς τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ καί κυρίως εἰς τήν περιοχήν τῆς Σκήτης τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἁγίας Ἄννης πλησίον τῆς Μονῆς τῶν Χοζεβιτῶν Γεωργίου καί Ἰωάννου, προηγηθείσης τῆς χειροτονίας αὐτοῦ εἰς διάκονον καί Πρεσβύτερον εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον.
Ἔζησεν ἐν ἄκρᾳ ἡσυχίᾳ, νηστείᾳ καί ταπεινώσει, καί ὤν ἐγγράμματος καί ἄριστος γνώστης τῆς Θεολογίας μετέφρασε πολλά Πατερικά συγγράμματα εἰς τά Ρουμανικά καί συνέθεσε χριστιανικά ποιήματα, ἀξιωθείς καί τοῦ προορατικοῦ χαρίσματος.
Τήν 28ην Ἰουλίου 1980, τῇ Πατριαρχικῇ εὐλογίᾳ του Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυροῦ Βενεδίκτου, τό ἱερόν σκήνωμα αὐτοῦ, εὑρεθέν ἄφθορον, μετεφέρθη ἀπό τήν Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ.
Διά τόν λόγον αὐτόν ἡ 28η Ἰουλίου ὡρίσθη ὡς ἡμέρα τῆς ἑορτίου μνήμης αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων κατέταξεν αὐτόν εἰς τό Ἁγιολόγιον αὐτῆς τήν 18ην / 31ην Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 2016.
Πρός τιμήν τῆς μνήμης αὐτοῦ ἐτελέσθη ὁλονύκτιος ἀγρυπνία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὧν πρῶτος ὁ Τελετάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Βαρθολομαῖος, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἱερομονάχου π. Χρυσογόνου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλόντων τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς, ἐν συμμετοχῇ ὀλίγων πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων καί μοναζουσῶν.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:
«Ὁ Θεός ἐνδοξαζόμενος ἐν βουλῇ ἁγίων μέγας καί φοβερός ἐπί πάντας τούς περικύκλῳ αὐτοῦ», (Ψαλμ. 88,8), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
Κύριος ὁ Θεός τῶν δυνάμεων (Ψαλμ. 88,9) συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱερᾷ Μονῇ ταύτῃ τοῦ Χοζεβᾶ, τῇ παρακειμένῃ τῷ χειμάρρῳ Χορράθ, τῷ ἐπί προσῳπῳ Ἰορδάνου, ἔνθα ἐκρύβη ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ (Πρβλ. Γ’ Βασιλ. 17, 2-3), ἵνα ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας.
Ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας ὁ Ἰωάννης προσηύχετο τῷ Θεῷ, παρακαλῶν καί λέγων τό ψαλμικόν: «τάς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισόν μοι, καί τάς τρίβους σου δίδαξόν με· ὁδήγησόν με ἐπί τήν ἀλήθειάν σου καί δίδαξόν με, ὅτι σύ εἶ ὁ Θεὸς ὁ σωτήρ μου, καί σέ ὑπέμεινα ὅλην τήν ἡμέραν», (Ψαλμ. 24, 4-5).
Ὄντως ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὑπέμεινε καθ’ ὅλην τήν ἡμέραν καί ὅλας τάς ἡμέρας τάς θλίψεις καί δοκιμασίας διά τήν σωτηρίαν αὐτοῦ μετά μεγάλης ὑπομονῆς, ἀκούων εἰς τό λόγιον τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «…ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν», (Ρωμ. 5, 3-5).
Ἡ ὑπερβάλλουσα ἀγάπη καί ὁ ἔνθεος ζῆλος τοῦ ταπεινοῦ Ἰωάννου πρός τόν Θεόν ὡδήγησαν τά διαβήματα αὐτοῦ εἰς τόν ἔρημον, πλήν ὅμως εὐλογημένον τοῦτον τόπον τοῦ Ἰορδάνου καί δή τοῦ Χοζεβᾶ, ἔνθα ὁ Κύριος ἐγνώρισεν εἰς αὐτόν τάς ὁδούς καί τάς τρίβους Αὐτοῦ, τοὐτέστιν τάς ἐντολάς καί πάντα τά ἀρεστά Αὐτῷ, διά τῶν ὁποίων, λέγει ὁ Ζυγαβηνός, βαδίζει τίς ἀπλανῶς πρός Αὐτόν τόν Θεόν.
Ἡ Λαύρα τοῦ Χοζεβᾶ ὡς γνωστόν κατέστη ἐργαστήριον σωτηρίας καί κλίμαξ τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἀγουσῶν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Καί τοῦτο διότι ἐν αὐτῇ τῇ Λαύρᾳ ἀνεδείχθησαν οἱ μεγάλοι ἀσκηταί καί παιδαγωγοί εἰς Χριστόν Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης καί Ἰωάννης ὁ γενόμενος ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης ὡς καί πλειάς ἁγίων καί ὁσιομαρτύρων ἀσκητῶν.
Τό ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ἱερόν σκήνωμα τοῦ ἡγιασμένου Ἰωάννου ἀποτελεῖ ἀδιάψευστον μαρτυρίαν ὅτι ὄντως «ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν», (Ρωμ. 5,5). Κατά τόν ἔγκριτον ἑρμηνευτήν τοῦ θείου Παύλου Ζυγαβηνόν: «Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καλεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον… ὡς τεκμήριον καί ἀπόδειξιν τῆς τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς ἀγάπης». Καί κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δέ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ», (Α΄ Ἰωάν. 4,18).
Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ μεγάλη σημασία καί ἀξία τόσον τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ὅσον καί τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν», (Ρωμ. 6,3), κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος. Ἰδού λοιπόν διά τί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τοὐτέστιν τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἔξω βάλλει τόν φόβον καί δή τόν φόβον τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας.
Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ ὅσιος Ἰωάννης δέν ὑπῆρξεν ἁπλῶς αὐστηρός ἀσκητής ἀλλά καί λειτουργός τῆς μυστικῆς εὐλογίας, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς θείας Εὐχαριστίας, διά τοῦ ὁποίου κοινωνοί γενόμεθα τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά Χάριν Θεοῦ. Λέγομεν τοῦτο, διότι κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας «ἐπιφοιτᾷ δέ καί ἐπιφαίνεται [ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς θείας Εὐχαριστίας], πᾶσιν ἡμῖν ὁ Χριστός ἀοράτως τε καί ὁρατῶς· ἀοράτως μέν ὡς Θεός ὁρατῶς δέ πάλιν ἐν σώματι. Ἐπιτρέπει δέ καί δίδωσι τῆς Ἁγίας αὐτοῦ σαρκός ἀποθίγειν».
Προσέτι δέ ἐδόθη τῷ ὁσίῳ Ἰωάννῃ ἡ φανέρωσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά τοῦ Ὁποίου ἔλαβε χαρίσματα ἰαμάτων (Πρβλ. Α’ Κορ. 12,7-9), τοὐτέστιν χαρίσματα θεραπείας διαφόρων ἀσθενειῶν, αἱ ὁποῖαι θεραπεύονται μέ τήν θαυμαστήν ἐνέργειαν τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διό καί ἡ παμφαής τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Πατρός Ἰωάννου μνήμη λάμπει ὡς ὁ ἥλιος εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἡ ὁποία κυβερνᾶται ἀπό ἄρχοντας ἀνθρώπους ψυχικούς, δηλαδή δαιμονιώδεις (Πρβλ. Ἰακ. 3,15). «Ψυχικός δέ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τά τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ· μωρία γάρ αὐτῷ ἐστί καί οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται», (Α΄ Κορ. 2,14), κηρύττει μεγαλοφώνως ὁ θεηγόρος Παῦλος.
Ἡ ἐν τῷ ἡγιασμένῳ τούτῳ τόπῳ τῆς Λαύρας τοῦ Χοζεβᾷ τελουμένη σήμερον ἑόρτιος μνήμη τοῦ θαυμαστοῦ Ἰωάννου λάμπει ὡς τό ἱλαρόν φῶς τῆς εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι κατά τόν θεῖον Παῦλον, «οὐ γάρ ἐστίν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλ’ εἰρήνης», (Α΄ Κορ. 14,33).
Τόν φωστῆρα τοῦτον τῆς Μονῆς τοῦ Χοζεβᾶ καί τῆς περιχώρου τοῦ Ἰορδάνου ἀλλά καί τόν ἀειλαμπῆ ἀστέρα τῆς Ἐκκλησίας ἱκετεύσωμεν λέγοντες, σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου, γενοῦ, Ἅγιε Ἰωάννη, τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν σωτηρία καί σκέπη ἀσάλευτος, πρεσβεύων πρός Κύριον, ἵνα «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσῃ τάς καρδίας ἡμῶν» (Φιλιπ. 4,7) καί πάντων τῶν συνανθρώπων ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».
Ἅμα τῇ Ἀπολύσει παρετέθη τράπεζα ὡς ἀναψυχή διά τόν κόπον τῆς ἀγρυπνίας καί διά τόν καύσωνα τῆς ἐρήμου ὑπό τοῦ ἀνακαινιστοῦ καί ἀναδιοργανωτοῦ τῆς Μονῆς ἡγουμένου π. Κωνσταντίνου.
