Toν αποκάλεσαν άγιο των προσφύγων. Τον τίμησαν πριν και μετά τον θάνατό του. Ο παπα-Στρατής Δήμου, ο ιερέας που δίδαξε τον ανθρωπισμό χωρίς όρια, σήμερα που το προσφυγικό επανέρχεται στο προσκήνιο με τον πιο σκληρό τρόπο για χιλιάδες ψυχές, συνεχίζει να διδάσκει. Την προηγούμενη εβδομάδα συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τον θάνατό του και είναι πολλοί εκείνοι που τον θυμήθηκαν καθώς βλέπουν και πάλι εικόνες από τα παλιά.
«Εχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι», έλεγε ο παπα-Στρατής Δήμου που έφυγε στις 2 Σεπτεμβρίου 2015· έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή μόλις σε ηλικία 57 χρόνων.
Ο παπά Στρατής ο «μπαμπα-Νουρ» («Πατέρας από φως»), βοηθούσε τους πρόσφυγες που έφταναν στη Λέσβο από το 2007, μέσω της εθελοντικής οργάνωσης «Αγκαλιά» που βρίσκεται στην Καλλονή της Λέσβου. Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε δεκάδες χιλιάδες άτομα, πρόσφυγες αλλά και ντόπιους που είχαν ανάγκη.
«Η ζωή μας είναι πολύ μικρή. Ας την καταναλώσουμε κάνοντας το καλό». Αυτό ήταν το μήνυμά του που έστελνε παντού και έβρισκε ανοιχτές… καρδιές. Το έργο του ήταν γνωστό σε όλους. Αθρωποι της αμερικανικής πρεσβείας είχαν βρεθεί στη Μυτιλήνη για να τον γνωρίσουν, έχοντας μαζί τους και ένα απόκομμα επιταγής για να ενισχύσουν το έργο του με φάρμακα, ρουχισμό και τρόφιμα. Στο γερμανικό κοινοβούλιο ασχολήθηκαν με το έργο του. Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ τού είχε κάνει αφιέρωμα με τον τίτλο «Ενας Έλληνας Σαμαρείτης». Παρότι είχε σωληνάκια στη μύτη, αφού η αναπνοή του υποστηριζόταν από φιάλη με οξυγόνο, δεν σταμάτησε ποτέ να προσφέρει.
«Δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Απλά να δώσουμε μία ελπίδα για την επόμενη μέρα. Θα τους ντύσουμε, θα τους ταΐσουμε και θα τους δώσουμε την ευχή μας να έχουν καλό κατευόδιο, καλή τύχη και να βρεθούν σε έναν τόπο όπου θα ειρηνεύσουν» λέει σε συνέντευξή του για το έργο της ΜΚΟ «Αγκαλιά».
Το πρόβλημα με τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε, μέσα στον πυρετό της προσφοράς γινόταν όλο και πιο σοβαρό. Στις 25 Αυγούστου ο παπα-Στρατής ανακοινώνει μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook πως μπαίνει στο νοσοκομείο… Στις 16:25 κατέληξε.
Ξεκίνησε μόνος του από το 2002. Τότε δεν υπήρχε το πρόβλημα των μεταναστών στο νησί. Από το 2006 άρχισε να φαίνεται. Από το 2007 η παρουσία του ήταν αισθητή. Και δεν είχε να κάνει μόνο με τους μετανάστες, αλλά με όλους όσοι είχαν ανάγκη, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής.
Λίγες μέρες πριν πεθάνει, είχε γράψει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook: «Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μία προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και τη συμπαράσταση που μου δείχνουν. Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέλφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι».
Είπαν για τον ιερέα:
O πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου στην Ελλάδα Νικήτας Κανάκης έγραψε για τον Παπα-Στρατή: «Σήμερα η Ελλάδα έχασε έναν καλό άνθρωπο. Και εγώ τον αδερφό μου.
Ο παπα-Στρατής έσβησε απόψε, μόλις στα 56 του. Νικήθηκε από τον καρκίνο, αλλά ποτέ του δεν παραδόθηκε. Μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Απόψε όσοι καραβοτσακισμένοι πρόσφυγες θα νυχτώνονται στην Καλλονή, άδικα θα περιμένουν να δουν τον μπαμπά Νουρ (τον “πατέρα από φως” στα αραβικά) όπως τον φώναζαν οι Σύριοι.
Γιατί απόψε ο παπα-Στρατής έχει αλλού να βρεθεί. Στα σκαλοπάτια του παραδείσου. Με το μισοσβησμένο τσιγάρο, το βροντερό του γέλιο και τη θεόρατη αγκαλιά που χώραγε τον κόσμο όλο, να υποδέχεται, σκουπίζοντας τα δάκρυά τους, όλους τους αδικοπνιγμένους της Μεσογείου. Ολους εκείνους που αναζητώντας τη Συμπόνια, συνάντησαν τη Λησμονιά.
Καλή βάρδια, αδερφέ μου…».
Η παρακαταθήκη του
«Ο δικός μου θεός, που εγώ πιστεύω, είναι θεός αγάπης, ειρήνης και συγχώρεσης. Δεν είναι ούτε ζηλόφθονος ούτε εκδικητικός, δεν έχει τα ανθρώπινα πάθη και δεν κρίνει από τη σιγουριά του καναπέ. Ο ΘΕΟΣ μου είναι αγάπη και η αγάπη τα πάντα σκεπάζει, πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει. Οι ακραίοι, οι φανατικοί κάθε θρησκείας είναι άνθρωποι που ουσιαστικά δεν πιστεύουν στον θεό, καλύπτονται πίσω από την κάθε θρησκεία για να κάνουν τα εγκλήματά τους και να κερδίσουν δύναμη και πλούτο, καλυπτόμενοι και εκμεταλλευόμενοι από την αμάθεια και το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου. Το ίδιο συμβαίνει με τον κάθε φανατικό ρατσιστή, τον άνθρωπο που πιστεύει σε κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις, τον άνθρωπο που έχει μίσος και κακία στη καρδιά και που δεν έχει καμιά σχέση με τον θεό, γιατί δεν έχει μάθει να… ΑΓΑΠΑ»!
