Ήτο ελλειματικότητα σε χριστοείδια; Ουχί, ασφαλώς! Ήτο φθόνος, κακία και μένος φαντασιωτικό, ¨κάψα¨ πώς να ξεμπερδέψουν γρήγορα με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο…
Αναφέρομαι σε μερίδα – και τι μερίδα::: – αρχιερέων, κληρικών και μη, του παρελθόντος, που επί Χριστοδούλου φωνασκούσαν, εξύβριζαν καθημερινά για τα πάντα και, μονίμως, διαρκώς, στρέφονταν κατά του μακαριστού Αρχιεπισκόπου!
Τον κατηγορούσαν για κακοδιαχείριση, επιλογή ημετέρων, έλλειψη αρρενωπότητας στις επιλογές του στους προς προαγωγή κληρικούς, λες και τώρα πλάκωσαν οι βουνίσιοι, οι ¨νταρντανοβατήδες¨ που προχωρούν και “”σείεται”” (=κουνιέται…) η γης…!
Τότε όλα ήταν άστοχα, κακόβουλα, υστερόφημα, διαπλεκόμενα, ενώ τώρα διαβιούμε στον εκκλησιαστικό Παράδεισο της επί Ιερωνύμου περιόδου και εποχής!
Πού ελούφαξαν οι κάργιες της εποχής εκείνης;
Πού εσιώπησαν τα κοράκια στα χριστοδουλικά χρόνια;
Εκτός και αν επέτυχον τον άχαρον και μιαρόν σκοπόν τους…και, τελικώς, τα κατάφεραν, τον “έσκασαν”, τον αρρώστησαν τον μακαριστό και ξεμπέρδεψαν μια και καλή μαζί του.
“Η ηθική αξία, όσο και εάν η έδρα της είναι η προσωπικότητα, πραγματώνεται όμως μέσα στην κοινότητα των ανθρώπων, εκεί όπου υπάρχει απέναντι ο ένας στον άλλον”, θα γράψει ο Ι. Θεοδωρακόπουλος, στο Σύστημα Φιλοσοφικής Ηθικής του (εκδ. Καραβάνου, Αθήνα 1947, σελ. 46).
Καταλάβατε τώρα; Ναι, να λέτε.
Και, έτσι, ελούφαξαν πλέον οι ύαινες επί Χριστοδούλου και μεταλλάχθησαν σε κότες καμπήσιες, ενίοτε δε και νερόκοτες, τουτέστιν θαλάσσης, βλέπε Αιγαίου ή και Ιονίου πελάγους…!
Με εκτίμηση,
Ο ΠΥΛΩΡΟΣ
