Η προσφώνηση του Δημάρχου Ν. Φιλαδέλφειας κ. Γιάννη Τομπούλογλου στον Οικ. Πατριάρχη
Παναγιώτατε,
Η φτώχεια του ανθρώπινου λόγου είναι πάντοτε παρούσα, στις στιγμές εκείνες, που προσπαθείς να περιγράψεις τις έννοιες χαρά, τιμή, συγκίνηση, και οτιδήποτε μέσα μας σκιρτά, με την παρουσία Σας εδώ!
Αδυνατώ, λοιπόν, Παναγιώτατε, Πατέρα και Δεσπότη μας, να εκφράσω όλα αυτά που η ιστορία μου δωρίζει απλόχερα τούτη τη στιγμή, στην υπηρεσία μου ως Δημάρχου αυτής της πόλης, να σας υποδέχομαι, για να γιορτάσουμε με Εσάς, τον πρώτο της Οικουμένης, τον Πατριάρχη του γένους μας, τα εκατό χρόνια της συγκρότησης του Δήμου μας και τα πενηντάχρονα από την ίδρυση της Μητροπόλεώς μας.
Εκτός, όμως, αυτής της εόρτιας μετοχής μας, οι προσφυγικές ρίζες αυτού του συγκλονιστικού παρελθόντος και της βαριάς κληρονομιάς που φέρουμε, τόσο οι συνδημότες μου, όσο και εγώ, μας κληροδότησαν και μια μνήμη.
Σ’ αυτή τη γειτονιά της πόλης μας, δεν έσβησε ποτέ απ’ τα χείλη μας, η έκφραση «πλατεία Πατριάρχου». Παρ’ ότι αφιερώθηκε στον μεγάλο Έλληνα πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο, όλοι τη γνώρισαν και τη γνωρίζουν ως τόπο που έζησε εξόριστος ο Πατριάρχης Κωνσταντίνος ο ΣΤ’ (έκτος). Ο Πατριάρχης, που ακολούθησε μια άλλη αγχόνη, αυτή της προσφυγιάς, ως «ανταλλάξιμος».
Η μνήμη, Παναγιώτατε, δεν αφορά απλώς και μόνο, ότι αποκαλύπτεται σήμερα μια πλάκα, που θα θυμίζει τον Πατριάρχη που ακολούθησε την οδύνη και τον στεναγμό του ποιμνίου του. Η μνήμη αυτή, είναι αυτό ακριβώς, που σημαίνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία της Εκκλησίας μας, είναι και αυτό που έρχεται από το μέλλον. Είναι, δηλαδή, η θέλησή μας, να μην ξεχάσουμε ποτέ ποιοι είμαστε, να παραδώσουμε στις ερχόμενες γενιές την ακλόνητη πίστη στις παραδόσεις μας, την παντοτινή μας αγάπη και τον μεγάλο σεβασμό μας, στον ιερό θεσμό του γένους μας, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, αυτό που άφησαν φεύγοντας οι πρόγονοί μας, ως θυσία ολοκαυτώματος, και ως άσβεστη λαμπάδα φωτός ανεσπέρου.
Παναγιώτατε!
Και σήμερα ο ταραγμένος κόσμος μας, γεμάτος σκοτάδι μίσους, διεξάγει και πάλι πολέμους, με θύματα αθώους ανθρώπους που, όσοι επιζούν, είναι και αυτοί πρόσφυγες, σε γη αλλοτρία, γεμάτοι ανείπωτο πόνο! Εικόνες που ξανά μας στοιχειώνουν, είναι κυρίως αυτές, που δείχνουν στην ανθρωπότητα τα παιδιά να υποφέρουν, όπως ακριβώς οι πρόγονοί μας.
Ευχηθείτε, λοιπόν, στις προσευχές Σας, για την ειρήνη του κόσμου, να σταματήσουν οι πόλεμοι και να πάψει το κακό να δηλητηριάζει τη ζωή μας. ΤΗ ΖΩΗ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Σας καλούμε, και ως Ειρηνοποιό, με το άγγελμα της Ειρήνης, να μας αποκαλύψετε σ’ αυτήν την ταπεινή πλάκα, την παντοτινή υπόμνηση ενός σταυρικού πόνου, που στα τίμια χέρια Σας μεταποιείται σε Ανάσταση και Ζωή!
