Ἡ σημερινή ἐγκύκλιός μου δέν ἔχει πανηγυρικό χαρακτῆρα ὅπως τίς ἄλλες φορές οὔτε καί παραινετικό ὅπως κάνουμε κάθε χρόνο, ἀλλά εἶναι λίγο πολύ ἐξομολογητική. Θέλω λοιπόν μέσα ἀπό τήν ψυχή μου νά σᾶς ζητήσω συγγνώμη γιατί ἐφέτος δἐν εἴμαστε μαζί. Δέν μποροῦμε. Δέν γίνεται. Ὑπάρχουν γιά λόγους ἀσφαλείας καί ὑγείας ἀσφαλιστικά μέτρα.
Δέν μποροῦμε νά τελοῦμε ὅπως ἁρμόζει στήν ἐκκλησία μας τίς ἀκολουθίες καί τίς λειτουργίες μας. Λειτουργοῦμε μέ κλειστές πόρτες χωρίς τή δική σας φυσική παρουσία. Τό πολύ πολύ εἴμαστε 5 ή 6 ἄτομα. Ἕνα τρομακτικό καί δύσκολο φαινόμενο. Ἐσείς εἶστε ὅλοι κλεισμένοι στά σπίτια σας. Μπορῶ νά πῶ φυλακισμένοι στό σπίτι, στό σῶμα καί στήν ψυχή σας.
Κλειστήκαμε ὄλοι στό καβούκι μας καί φοβούμεθα δυστυχῶς ὁ ἔνας τόν ἄλλον. Δέν ἔχετε τή δυνατότητα νά βγεῖτε ἔξω. Νά κάνετε ὅ, τι θέλετε, νά πάτε ὅπου θέλετε. Νά ἔλθετε στήν ἐκκλησία μας, νά παρακολουθήσετε τίς άκολουθίες, νά προσκυνήσετε τά ἄχραντα πάθη καί τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Νά κοινωνήσετε τό σῶμα του καί τό αἶμα του εἰς ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον.
Καί δικαιολογημένα διαμαρτύρεστε καί μάλιστα ἔντονα πολλές φορές. Τό γεγονός αὐτό μᾶς θλίβει ἀφάνταστα ὅλους πάρα πολύ. Μάλιστα ρίχνετε τό βάρος καί τήν εὐθύνη σ’ ἐμᾶς, πού δέν ἐπαναστατοῦμε, πού δέν ρίχνουμε τά τείχη.
Ἐγκλωβιστήκαμε, ὅπως βλέπετε, ὅλοι μας κυριολεκτικά στά δίχτυα τοῦ πολιτισμοῦ καί τῶν τεχνολογικῶν μας ἐπιτευγμάτων.
Προσπαθήσαμε νά γίνουμε θεοί προσκυνοῦντες τό αὐτοείδωλό μας μέ αὐταρέσκεια καί σαρκασμό. Καί ὅμως ὅλα γίνανε παράδοξα καί παράξενα. Καί συνετρίβησαν ὅλα. Κύριος οἶδεν. Καραστράφηκαν ὅλα σάν διά μαγείας.
Τό σύμπαν ὅλο, ὁ κόσμος ὅλος ἔγινε ἄνω κάτω, καί μεῖς γονατιστοί στά συντρίμμια τῶν κατορθωμάτων μας δέν ξέρουμε τι νά κάνουμε. Πού νά στραφοῦμε.
Δέν μποροῦμε νά ἀπεγκλωβιστοῦμε ἀπό τίς σκέψεις μας, πού τίς λέμε καί μέσα μας ἀλλά κάι φωναχτά μέ τους γύρω μας.
Μέ πολλή εἰλικρίνεια λοιπόν σᾶς ἐξομολογοῦμαι καί σᾶς λέω ὅτι εἶμαι 68 χρόνων καί ἡ ζωή μου εἶναι συνυφασμένη μέ τήν Ἐκκλησία μας καί τή ζωή της.
Εἶμαι 43 χρόνια χειροτονημένος κληρικός καί, ἀπό ὅλα αὐτά τά χρόνια, σχεδόν τά μισά εἶμαι Μητροπολίτης σας καί πατέρας σας. Εἰλικρινά σᾶς λέγω ὅτι ἔχω τελέσει χιλιάδες Λειτουργίες καί Ἀκολουθίες.
Οὐδέποτε σ’ αὐτά τά χρόνια ἀπουσίασα ἔστω καί μιά μέρα καί μιά γιορτή ἀπ’ αὐτές. Ἡ ζωή μου εἶναι ζυμωμένη μέ τήν Ἐκκλησία μας καί τή λατρείας της.
Εἰλικρινά σᾶς λέγω ὅτι πρώτη φορά, παρά τίς τόσες διακυμάνσεις καί τίς δυσκολίες, πού πέρασα μέχρι σήμερα, ἔζησα τέτοιο φαινόμενο. Μέ μιά λέξη θά τό ἔλεγα τραγωδία.
Οὐδέποτε λειτούργησα μόνος καί χωρίς πιστούς στούς ναούς μας. Αὐτό πού συμβαίνει τίς τελευταῖες μέρες μᾶς ἀγγίζει ὅλους βαθιά στήν ψυχή μας. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Ἡ Μ. Παρασκευή, τό ἕνα καί μοναδικό καί εὐλογημένο Σάββατο, καί ὅμως αἰσθάνομαι δύσκολα, πολύ ἄβολα. Τό βάρος γίνεται ἀσήκωτο. Μόνοι δυστυχῶς κι ἐμεῖς καί σεῖς.
Καί διερωτῶμαι καί απευθύνομαι σέ σένα Κύριέ μας. Γιατί μᾶς συμβαίνουν αὐτά τά φοβερά καί παράδοξα; Γιατί δέν πραγματοποιεῖς, λέω μέσα μου, τό θαῦμα σου Κύριε καί μέ τήν Ἀνάστασή σου νά συντρίψεις τόν ἰό, τήν ἀρρώστια, τό θάνατο ὡς σκεύη κεραμέως, καί νά ἀπομακρύνεις τούς ἐχθρούς μας καί ὡς ἐκλείπει καπνός νά ἐκλείψουν;
Γιατί ἀφήνεις ἐγκαταλελειμμένους τόσους Χριστιανούς πού μέ πίστη καί πολλή εὐλάβεια θά ἤρχοντο στίς Ἐκκλησίες μας γιά νά ἀποθέσουν στά πόδια σου τούς καημούς, τά προβλήματα, τίς ἁμαρτίες τους;
Τώρα δέν εἶναι ὅλα χειρότερα καί γιά μᾶς καί γιά ὅλους; Γιατί; Δέν θά ἤθελες τά χείλη καί οἱ καρδιές μας νά αἰνοῦν τό μέγα σου ὄνομα; Αὐτό δέ θά ἦταν καλύτερο καί πιό εὐλογημένο καί γιά σένα, τόν Δεσπότη μας, τόν Κύριο καί Θεό μας, ἀλλά καί γιά μᾶς;
Ὅμως παρασύρομαι ἀπό τίς σκέψεις μου καί δυνατά μέ συντριβή ὁμολογῶ: «Τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;
Ἀδελφοί μου, στή ψυχή μου ὡστόσο καί στό μυαλό μου ἔρχονται καί πιό νηφάλιες σκέψεις. Ὁ Θεός γνωρίζει τό συμφέρον μας, Ἐκεῖνος ξέρει τό γιατί. Ἐκεῖνος εἶναι πατέρας μας καί προνοεῖ γιά τά πάντα.
Ἐμεῖς ταπεινά τόν προσκυνοῦμε καί ἀκόμη ταπεινότερα σιωποῦμε γιά νά ἀκούσουμε τά βήματά του. Γιά νά δοῦμε τήν παρουσία του. Βιαζόμαστε ὅπως πάντα. Βιαζόμαστε νά δοῦμε τήν ἐπανάσταση καί ὄχι τήν Ἀνάσταση.
Τήν κυριαρχία τοῦ ταπεινοῦ, πού χλευαζόμενος δέν ἀντδικοῦσε καί λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει. Πού δεχόταν τά ραπίσματα,τή χλεύη, τούς ἐμπαιγμούς, τούς κολαφισμούς. Μέ μιά λέξη τό θαῦμα.
Εἴμαστε ἀνυπομονοι, γι’αὐτό καί δέν δίνουμε περιθώριο νά μιλήσει ὁ Θεός καί σέ μᾶς. Μιλοῦμε μόνον ἐμεῖς. Ἀποφασίσαμε μόνοι χωρίς τόν ξενοδόχο. Δέν σταματοῦμε λίγο γιά νά ἀφουγκραστοῦμε τόν σωτήριο λόγο του. Τήν δυναμική παρουσία του.
Καί ποιός σᾶς εἶπε ἀδελφοί ὅτι καί αὐτό πού ζοῦμε δέν εἶναι τό θαῦμα Του στή ζωή μας; Καί ποιός σᾶς λέει ὅτι οἱ σημερινοί σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ δέν τόν ὁδηγοῦν ἀπό τό Γολγοθά καί τό Σταυρό στήν Ἀνάσταση;
Καί ἠ Ἀνάστασή του θἆναι καί ἡ δική μας Ἀνάσταση. Καί ἡ χαρά του χαρά μας, πού θά πλημμυρίσει τίς καρδιές μας, καί τό Φῶς του, Φῶς δικό μας, πού θά φωτίσει τά σκοτάδια τοῦ εἶναί μας.
Μήπως ἀδελφοί μου φύγαμε; Μήπως ξεστρατίσαμε; Μήπως ἀλλάξαμε τρόπο ζωῆς καί ἐπιδιώκουμε σάν πιό σπουδαῖα τά τελευταῖα, ἐνώ μᾶς λείπει ὁ Ἕνας;
Μήπως ἀγαπήσαμε τήν κτίση παρά τόν κτίσαντα καί ἐκινήσαμε τήν πτέρναν κατά τοῦ Εὐεργέτου; Μήπως τώρα πού ἀλλότριες δυνάμεις μᾶς ἐξωθοῦν στά ἄκρα γιά τό σωματικό μας συμφέρον, μήπως τώρα ἔστω καί λίγο ἀργά καί κάτω ἀπ’ αὐτό τό κράτος τῆς ἰσχύος ὅλων αὐτῶν θά πρέπει νά δοῦμε καί τά πνευματικά; Τό όφελος τῆς ψυχῆς μας καί τήν λύτρωσή μας ἀπ ὄλα;
Ἀδελφοί μου, ὁ Ἱερός ὐμνωδός τῆς Ἐκκλησίας τό Μέγα Σάββατό μᾶς τό λέει καθαρά: «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία καί στήτω μετά φόβου καί τρόμου καί μηδέν γήινον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω».
Μᾶς ἀναγκάζουν νά σιωπήσουμε, νά βουβαθοῦμε. Νά μή μιλᾶμε, νά μή χαιρετιόμαστε. Μήπως ὅμως πρέπει νά δοῦμε τά πράγματα μέ ἄλλο μάτι; Μήπως τώρα εἶναι ἡ ὥρα τοῦ Θεοῦ; Μήπως ἔρχεται Ἐκεῖνος ἐπί πώλου ὄνου καί μεῖς θά πρέπει νά τόν υποδεχθοῦμε ὡς τόν Βασιλέα τῶν ὄλων; Μήπως ἔφτασε ἡ ὥρα «πᾶσαν τήν βιωτικήν μέριμναν» νά άπομακρύνουμε ἀπό τήν σκέψη καί τή ζωή μας;
Ἀδελφοί μου, δέν θἄθελα νά συνεχίσω ἄλλο: Καιρός τοῦ σιωπᾶν, καιρός καί τοῦ ἀκούειν. Καιρός νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν μας καί νά τοῦ λέμε: «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τό Φῶς, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
Μέγας εἶ Κύριε καί θαυμαστά τά ἔργα σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν Θαυμασίων σου!
Καιρός λοιπόν τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ. Δέν θἄθελα νά σᾶς πῶ τίποτε ἄλλο. Μένω στή γνωστή εὐχή Καλό Πάσχα σέ ὅλους. Μικρούς καί μεγάλους. Καλή Ἀνάσταση τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας. Γένοιτο. Ἀμήν.
Σᾶς ἀσπάζομαι έν Κυρίῳ καί σᾶς εὔχομαι τά κρείττονα.Τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς του, τό Ἅγιο Φῶς, νά φωτίζει τά σκότη τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας καί νά λέμε τήν προσευχή τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου: Κύριε φώτισόν μου τό σκότος!
