Σε «θαύμα» αποδίδει την ανάρρωσή του από τον κορωνοϊό ο πρωτοπρεσβύτερος Χρήστος Παππάς, ιερατικός προϊστάμενος της κοινότητας της Αναλήψεως του Κυρίου στην πόλη Φέρβιου (Fairview) της Νέας Ιερσέης.
Σε τηλεφωνική συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» ο π. Χρήστος είπε ότι «το νιώθω μέσα στην καρδιά μου πως είμαι ζωντανός σήμερα χάρη στις προσευχές όλων, της οικογένειάς μου, του Αρχιεπισκόπου μας Ελπιδοφόρου, ο οποίος ήταν σε καθημερινή επικοινωνία με την οικογένειά μου, των ενοριτών μου, των γνωστών και φίλων μου από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ελλάδα, την Ευρώπη, το Αγιο Ορος, από παντού».
Η «ανάσταση» του π. Χρήστου, ο οποίος είναι εκ των πλέον αγαπητών και σεβαστών ιερέων της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, πάντοτε πρόθυμος, προσηνής, εύχαρις, συνέπεσε το Σάββατο με την ανάσταση του Λαζάρου, έπειτα από δέκα μέρες καταστολής και πάλης με την στήριξη του αναπνευστήρα και των μηχανημάτων.
Είπε πως «με είχαν σε καταστολή επί δέκα μέρες και στον αναπνευστήρα στο νοσοκομείο. Την 1η Απριλίου αισθάνθηκα δύσπνοια και είχα ανεβάσει και πυρετό. Πήγα στο νοσοκομείο Holy Name εδώ στη Νέα Ιερσέη με έβαλαν στο μηχάνημα και με έβγαλαν σιγά-σιγά το Σάββατο του Λαζάρου. Το νοσοκομείο Holy Name είχε τα πιο πολλά περιστατικά και εκεί μου έδωσαν αυτά τα καινούργια φάρμακα διότι αυτός ο ιός δημιουργεί φλεγμονή στους πνεύμονες και τα όργανα και σταμάτησε με τα φάρμακα για μαλάρια και έμπολα».
Ο π. Χρήστος Παππάς με την πρεσβυτέρα Μαρία και την οικογένεια του στην αποφοίτηση της Σχολής το 2019. Απεφοίτησαν ο γιος του Ηλίας από το Ελληνικό Κολέγιο και ο γαμπρός του π. Νικόλαος Ματαράγκας από τη Θεολογική Σχολή. Αρχείο “Ε.Κ.”/Θεόδωρος Καλμούκος
«Οπως μου λένε οι γιατροί απεδείχθησαν αποτελεσματικά», υπογράμμισε. Και συμπλήρωσε: «Δεν είχα άλλη επιλογή. Εγώ δεν καταλάβαινα, η πρεσβυτέρα έδινε την έγκριση γι’ αυτά τα πράγματα. Σ’ αυτό το νοσοκομείο είχαν αυτή την εμπειρία και χρησιμοποίησαν αυτά τα φάρμακα. Μου είπαν οι γιατροί ότι σταμάτησαν τελείως το ανοσοποιητικό μου σύστημα για να μπορέσουν να σταματήσουν τον ιό».
Η κατάσταση του π. Χρήστου ήταν κρίσιμη. Είπε πως «οι γιατροί μου έλεγαν πως είχα μόνο είκοσι τοις εκατό πιθανότητα να ζήσω. Ηταν πολύ δύσκολα. Νομίζω ότι ζω με τις προσευχές των ανθρώπων διότι όλος ο κόσμος προσευχόταν, εδώ στην Ελλάδα, παντού κι έτσι νομίζω κατόρθωσα να ζήσω, αλλιώς δεν θα ζούσα. Κι οι γιατροί ακόμα απορούσαν πώς επέζησα διότι ήμουν βαριά, δεν ήταν εύκολη περίπτωση».
Συνεχίζοντας ο π. Χρήστος την αφήγηση του εφιάλτη που έζησε, είπε ότι «ξύπνησα το Σάββατο του Λαζάρου, έμεινα μερικές μέρες στο νοσοκομείο και την ημέρα του Πάσχα ήλθα στο σπίτι. Αισθανόμουν πολύ αδύναμος, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Δεν μπορούσα να περπατήσω και πήρα ένα μπαστούνι και με βοηθούσε, αλλά τώρα που ήλθα στο σπίτι περπατώ χωρίς το μπαστούνι, δεν μπορώ να ανεβώ ακόμα πολλά σκαλιά. Μου είπαν οι γιατροί να καθίσω στο σπίτι δέκα πέντε μέρες να αναρρώσω και μετά πιστεύω να μπορέσω να πάω στην εκκλησία».
Ο πόνος του π. Χρήστου γινόταν ακόμα πιο έντονος που δεν μπορούσε να πάει στην εκκλησία να τελέσει τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. «Το πιο δύσκολο ήταν πως είμαι σχεδόν 29 χρόνια ιερεύς και πέρασα όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στο κρεβάτι, στο νοσοκομείο. Σκεφθείτε τόσα χρόνια ιερεύς και να μην μπορώ τη Μεγάλη Εβδομάδα να κάνω καμία Ακολουθία, με στοίχισε πολύ αυτό», ανέφερε.
Στην ερώτηση τι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του όταν έγινε αυτή η διάγνωση στο νοσοκομείο, ο π. Χρήστος ανέφερε ότι «έτρεξα στο νοσοκομείο διότι ο γιατρός μου είπε ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Οι γιατροί στο νοσοκομείο μου είπαν ότι αν καθυστερούσα λίγο ακόμα θα ήμουν χειρότερα. Ευτυχώς που πήγα».
Τόνισε ακόμη, πως «το κακό ήταν ότι δεν ήξερα τι είχα. Την ημέρα που πήγα στο νοσοκομείο είχα μία κηδεία και δεν μπορούσα ούτε να ψάλλω ούτε να μιλήσω, διάβασα με δυσκολία το ευαγγέλιο, νόμιζα ότι θα καταρρεύσω, θα πέσω κάτω».
Ο π. Χρήστος δεν γνωρίζει πού, πότε και κάτω από ποιες συνθήκες προσβλήθηκε από το κορωνοϊό. Οταν τον ρωτήσαμε πού και πώς κόλλησε τον ιό, απάντησε: «Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω πώς και πού. Πήγαινα έξω, έβγαινα για ψώνια αλλά δεν ξέρω πού το κόλλησα. Εκείνο το οποίο θα ήθελα να έλεγα μέσω του ‘Εθνικού Κήρυκα’ σε όλους είναι πως πρέπει όλοι να προσέχουν διότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα αυτός ο ιός».
Η συμβουλή του π. Χρήστου προς όλους είναι «να προσέχουν και να ακολουθούν και να εφαρμόζουν αυτά που λένε οι ειδήμονες». Πρόσθεσε πως «αν κι εγώ πρόσεχα δεν ξέρω πώς κόλλησα. Κουβαλούσα μαζί μου μέσα στην τσέπη μου ένα μπουκαλάκι με οινόπνευμα, συνέχεια σκούπιζα τα χέρια μου. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό. Αν κάποιος το κολλήσει και έχει κάποια προβλήματα δεν θα το ξεπεράσει. Εδώ στην ενορία έχω ενορίτες οι οποίοι το πέρασαν και είναι ευτυχώς καλά, αλλά ήταν κι άλλοι οι οποίοι πέθαναν, είναι κάτι πολύ σοβαρό».
Ο π. Χρήστος ήταν σε πολύ καλή υγεία, δεν είχε υποκείμενα νοσήματα. «Οχι, δεν είχα προβλήματα, λίγο σάκχαρο αλλά δεν ξέρω αν αυτό συνετέλεσε. Δεν έχω καπνίσει ποτέ, ούτε είχα αναπνευστικά προβλήματα, αλλά αν πήγαινα νωρίτερα στο νοσοκομείο ίσως να μη χρειαζόταν να με βάλουν στο μηχάνημα. Είναι απρόβλεπτη αρρώστια, δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα αντιδράσει διότι σε διαφορετικούς ανθρώπους αντιδρά με διαφορετικό τρόπο. Εδώ στο σπίτι η πρεσβυτέρα και τα παιδιά μου δεν κόλλησαν και να σκεφθείτε δεν είχα λάβει κάποιες προφυλάξεις διότι δεν ήξερα αν έχω τον ιό».
Αρχίζει και μπαίνει σιγά – σιγά στο στάδιο της πλήρους ανάρρωσης. «Τρώγω καλά, μπορώ να φάω ό,τι θέλω, αλλά αισθάνομαι αδυναμία δεν μπορώ να ανεβώ σκαλιά, κουράζομαι και μου είπαν οι γιατροί ότι αυτό θα χρειαστεί λίγο χρόνο διότι αυτός ο ιός εξαντλεί τον άνθρωπο, τον κάνει να αισθάνεται κόπωση. Επίσης το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά και αισθάνομαι μία βοή στα αυτιά μου», μας είπε.
Ολοκληρώνοντας τη συνομιλία μας είπε ότι «ευχαριστώ όλους εδώ στην ενορία μου, ευρύτερα στην περιοχή, όλη την Ομογένεια. Αν δείτε τα μηνύματα που μου έχουν στείλει οι άνθρωποι και τις προσευχές που έκαναν. Ακόμα και οι μουσουλμάνοι που είναι απέναντι από την εκκλησία μού έστειλαν μήνυμα λέγοντάς μου ότι προσεύχονταν να γίνω καλά. Είναι Παλαιστίνιοι και ρωτούσαν κάθε μέρα τον νεωκόρο τι κάνω. Επίσης Καθολικοί, Ορθόδοξοι, οποιοδήποτε με ήξεραν, ρωτούσαν.
Αυτό που με συγκίνησε και έχει μείνει στη σκέψη μου είναι ότι όντως οι άνθρωποι προσευχήθηκαν αληθινά και η δύναμη της προσευχής με επανέφερε.
Εχω έναν φίλο εισαγγελέα ο οποίος είχε μιλήσει σε κάποιον Γέροντα στο Αγιο Ορος, ο οποίος του είπε: «μην φοβάσαι θα γίνει ο π. Χρήστος καλά, θα τον κάνει καλά η Παναγία και θα απορούν και οι γιατροί πώς σώθηκε. Αισθάνομαι την παρουσία του Θεού και της Παναγίας ότι όντως με βοήθησαν, χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν θα μπορούσα να ζήσω».
Πηγή: Του Θεοδώρου Καλμούκου
