«Ο μαρτυρικός Γολγοθάς και η Ανάσταση είναι δύο γεγονότα αλληλένδετα και αδιάσπαστα μεταξύ τους. Ο Γολγοθάς Θα αποτελεί πάντοτε το προαπαιτούμενο της Αναστάσεως και η Ανάσταση θα καταξιώνει τον μαρτυρικό Γολγοθά. Επομένως, να έχουμε πάντοτε ακλόνητη την ελπίδα, ότι κάθε Γολγοθάς, όποια μορφή κι αν έχει στην σύγχρονη πραγματικότητα, θα υπερνικάται με την Ανασταση του Θεανθρώπου Κυρίου μας, με την κάθε μορφής ανάσταση που θα δικαιώνει τους πόνους, τους κοπους και δικαίους αγώνες μας». Αυτά ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρος ο Β΄, ο οποίος μίλησε στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» για τις δυσκολίες που συναντά εν γένει η Ιεραποστολή στην αφρικανική γη.
Ο κ. Θεόδωρος, ακόμη, έκανε ειδική αναφορά στη ρωσική εισπήδηση στην ποιμαντική και γεωγραφική δικαιοδοσία του Αλεξανδρινού Πατριαρχείου, τονίζοντας τη διάσπαση των αφρικανών που καλλιεργείται από την πλευρά της Μόσχας και την ευρύτερη σύγχυση του ποιμνίου.
-«Κ.τ.Ο.»: Σήμερα ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ιεραποστολή στην Αφρική;
– κ. Θεόδωρος: Αναμφιβόλως διαχρονικό παραμένει το πρόβλημα της οικονομικής στήριξης του έργου της ιεραποστολής στην Αφρικανική ήπειρο, μία ήπειρο η οποία συνεχίζει ακόμη στον 21ο αιώνα να μαστίζεται από την πείνα, από την δίψα, από τις ασθένειες, από την έλλειψη παιδείας, από την έλλειψη υποδομών υγείας, Εν ολίγοις, από την έλλειψη των στοιχειωδών εκείνων βιοτικών μέσων, τα οποία για τον δυτικό κόσμο είναι αυτονόητα για την καθημερινότητά του.
Η Εκκλησία μας, στα πλαίσια του Αποστολικού αγώνα για το κήρυγμα του Ευαγγελίου «πάση τη κτήσει», δεν μπορεί να παραβλέψει αυτές τις επείγουσες καθημερινές βιοτικές ανάγκες των γηγενών αδελφών μας, των οποίων ο φωτισμός διά του λόγου του Ευαγγελίου και της Θείας Χάριτος έχει ως προϋπόθεση την επιβίωσή τους, την διατήρηση τους στη ζωή. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε την Αποστολική επιταγή, η οποία είναι σαφής: «Δείξε μου την πίστη σου διά των έργων σου». Συνεπώς, όσο «άχαρο» και αν ακούγεται, πάντοτε τα υλικά μέσα και δη τα οικονομικά, θα είναι απαραίτητα για την συνέχιση του ιεραποστολικού έργου.
Εκτος αυτού, απαραίτητη είναι και η παρουσία κληρικών οι οποίοι θα διαπνέονται από το ευλογημένο πάθος Της διαδόσεως της πίστεώς μας στους λαούς και τους ανθρώπους που την επιζητούν ελευθέρως, με απόλυτη όμως διάκριση και σεβασμό προς την ιδιαίτερη εθνική η φυλετική ταυτότητα εκάστου, μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου των φυλών της Αφρικής.
Και όλη η παραπάνω προσπάθεια πάντοτε πρέπει να διέπεται από την απαρέγκλιτη αρχή, ότι ο προσερχόμενος στην Ορθοδοξία καθίσταται μέλος της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, της Μίας Ορθοδόξου και Αδιαίρετου Εκκλησίας του Χριστού, η Οποία δεν γνωρίζει εθνοτικούς, γλωσσικούς ή άλλους διαχωρισμούς, ούτε αποτελεί «μια συνομοσπονδία τοπικών Εκκλησιών». Είναι η Αγιωτάτη Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ο εκουσίως προσερχόμενος συνάνθρωπος καθίσταται ισότιμο και εν δυνάμει άγιο μέλος Της, χωρίς κανέναν διαχωρισμό.
-«Κ.τ.Ο.»: Με ποιον τρόπο Σας υποδέχονται οι ντόπιοι κάτοικοι, που βλέπουν τον Πατριάρχη τους ανάμεσα τους;
– κ. Θεόδωρος: Κάθε ιεραποστολική οδοιπορία μου στην Αφρική, την οποία με την Χάρη και το άπειρο έλεος του Θεού τολμώ να πω, ότι στην διαρρεύσασα εικοσαετία της ταπεινής πατριαρχίας μου γνωρίζω από άκρου σε άκρην, χαρακτηρίζεται από την ευλογία του ενθουσιαστικού παλμού των Αφρικανών ορθοδόξων παιδιών μας και της χαράς τους, την οποία με τον δικό τους τρόπο εκδηλώνουν στην παρουσία του «λευκού πατέρα», του Πατριάρχη τους.
Απέναντι στην εκδήλωση της χαράς τους με τον δικό τους τρόπο, με αυτόν που η φυλή τους καθορίζει, έτσι όπως κατά τόπους εκείνοι συνηθίζουν να εκδηλώνουν, στέκω πάντοτε με πολύ σεβασμό και αποδέχομαι την έκφραση των χαροποιών αισθημάτων τους σύμφωνα τον δικό τους τρόπο, ως μια έμπρακτη απόδειξη του σεβασμού του Πατριαρχείου μας και του Πατριάρχη προς την ξεχωριστή ανά περιοχή ιδιοπροσωπία τους.
Θα επαναλάβω και πάλι, ότι σκοπός της ιεραποστολής είναι ο φωτισμός των ανθρώπων αυτών δια του Ευαγγελίου του Κυρίου και Θεού μας, όχι η πολιτισμική αφομοίωση τους ή η επιβολή ενός άλλου πολιτισμού σε αυτούς. Κάθε πρόσωπο είναι μοναδικό, ιερό και ανεπανάληπτο, τούτη η αρχή είναι Θεόσδοτη, οφείλουμε όλοι όσοι διακονούμε το Αποστολικό έργο να μην την ξεχνούμε ποτέ.
-«Κ.τ.Ο.»: Υπάρχει τέλος στην προσπάθεια της ρωσικής Εκκλησίας να καλλιεργήσει ακόμη περισσότερο την εισπήδησή της στην αφρικανική γη;
-κ. Θεόδωρος: Με πολύ πόνο και πατρική αγωνία θα σας πω δυστυχώς ότι η ανάδελφη, αντικανονική και εκδικητική προσπάθεια της Ρωσικής Εκκλησίας να επιβληθεί αυθαιρέτως στην ενόριο κανονική Πατριαρχική δικαιοδοσία μας συνεχίζεται εντατικά. Πονώ ιδιαιτέρως όταν μιλάω γι’ αυτό το θέμα, αγάπησα τον Ρωσικό βορρά και την Εκκλησία του, αφού υπηρέτησα κοντά στους αδελφούς αυτούς επί 10 ολόκληρα χρόνια, όταν διηκόνησα ως Έξαρχος του Πατριαρχείου μας στην μαρτυρική σήμερα Οδησσό.
Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να αρνηθώ το Κανονικό δικαίωμα των 40 εκατομμυρίων ορθοδόξων Ουκρανών αδελφών στην Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας τους και στο απαραχάρακτο Κανονικό δικαίωμα της Πρωτόθρονου Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στην εκχώρηση του, κατόπιν του ελευθέρως υποβληθέντος αιτήματός τους προς Αυτό.
Θλίβομαι όταν σκέφτομαι, ότι το Πατριαρχείο μας, δια του Αγίου Προκατόχου μου Μελέτιου Πήγα, πρωτοστάτησε μαζί με το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην εκχώρηση της Αυτοκεφαλίας και της αποδόσεως Πατριαρχικής αξίας και περιοπής στην Εκκλησία της Μόσχας, ενώ σήμερα αυτή η αδελφή Εκκλησία, όχι μόνον αρνείται το Κανονικό τούτο δικαίωμα στην τοπική Εκκλησία της Ουκρανίας, αλλά εκδικητικώ τω τρόπω επιτίθεται στο Πρεσβυγενες Δευτερόθρονο Πατριαρχείο, προσφέροντας αντί ευγνωμοσύνης, χολή και επιχειρώντας, διά του ανέντιμου χρηματισμού και της στρέβλωσης της αληθείας, την επικατάρατη διάσπαση του ποιμνίου του, παραβλέποντας τις αρνητικές πνευματικές συνέπειες που η στάση του επιφέρει στις ψυχές των νεοφώτιστων γηγενών αδελφών.
Η Εκκλησία του Χριστού δεν μπορεί να καθίσταται βραχίονας πολιτικών σκοπιμοτήτων στην σύγχρονη, μα εξακουλοθητικώς πολύπαθη Αφρική, ούτε μπορεί να αντιβαίνει την θεϊκή εντολή της αγάπης, με την σπορά ψεύδους και μισαλλοδοξίας στις ψυχές ευάλωτων συνανθρώπων μας, εκμεταλλευόμενη αρνητικώς την ανέχεια, την φτώχεια, την εξαθλίωση, την πνευματική πενία.
Ασφαλώς, δεν πτοούμαστε, γνωρίζουμε καλά ότι ο περίβλεπτος Αποστολικός και Πατριαρχικός Θρόνος των Αλεξανδρέων είναι Θρόνος μαρτυρικός, γι’ αυτό και άγιος. Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος, ο φωτιστής και έφορος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, είναι ο πρώτος μάρτυρας Ποιμενάρχης Της, το μαρτυρικό του παράδειγμά του ακολούθησαν δεκάδες άλλοι διάδοχοι Του, οι οποίοι δεν εδείλιασαν ενώπιον της αλλόθρησκης σπάθης και με το αίμα τους ενδυνάμωσαν το δέντρο της Εκκλησίας μας.
Έχοντες λοιπόν αυτήν την παρακαταθήκη, δεν θα δειλιάσουμε σήμερα ενώπιον αυτής της ανάδελφης συμπεριφοράς, αλλά θα επαναλάβουμε τον πόνο μας για την επιχειρούμενη δαιμονιώδη διάσπαση, σε μία εποχή που ο ταραχώδης κόσμος μας έχει ανάγκη της ενότητος, της ειρήνης, της ευεργετικής συνεργασίας, της προόδου και κυρίως της ευλογίας του Παντεπόπτου Θεού, του φύσει Δικαίου Θεού, ενώπιον του Οποίου κάθε άδικη πράξη καθίσταται απορριπτέα και καταδικαστέα ως ρητώς αντικείμενη στη δίκαιη Θεϊκή φύση Του.
Τέλος, η κατανόηση του εκκλησιαστικού προβλήματος της Ρωσικής αντικανονικής εισπηδήσεως στην Αφρική γίνεται αντιληπτή, μόνον αν συνδεθεί με τις εν γένει πολιτικές διαστάσεις των σύγχρονων κοσμικών επιρροών που επιχειρούνται στα κράτη της Αφρικής.
Ας μην ξεχνούμε όμως τούτο: η ιστορία μας διδάσκει ότι καμιά κοσμική εξουσία, η οποία χρησιμοποίησε παροδικά την Εκκλησία ενισχύοντας την με υλικά, οικονομικά και άλλα μέσα με σκοπό την χρησιμοποίησή της ως «βραχίονα» στην εξυπηρέτηση των σκοπιμοτήτων της, δεν δέχτηκε εν τέλει να την έχει μακροπρόθεσμα κοντά της, ως μια «ισχυρή και ανεξάρτητη από τον έλεγχό της» Εκκλησία. Γι’ αυτό φρόντισε να υποδαυλίσει παντοιοτρόπως την Εκκλησία αυτή, μετά την εξυπηρέτηση των κοσμικών και πρόσκαιρων συμφερόντων της.
Η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού, οφείλει να μένει στην μοναδική αποστολή Της, που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και αγιασμός του ενιαίου εκκλησιαστικού σώματος. Κάθε τι διαφορετικό της αγίας αυτής αποστολής Της είναι αντικείμενο στη φύση της Εκκλησίας του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Χριστού.
-«Κ.τ.Ο.»: Ποια η ευχή σας, Μακαριώτατε, αναφορικά με τον εορτασμό του Πάσχα;
– κ. Θεόδωρος: Αναμφίβολα, ο μαρτυρικός Γολγοθάς και η Ανάσταση είναι δύο γεγονότα αλληλένδετα και αδιάσπαστα μεταξύ τους. Ο Γολγοθάς Θα αποτελεί πάντοτε το προαπαιτούμενο της Αναστάσεως και η Ανάσταση θα καταξιώνει τον μαρτυρικό Γολγοθά. Επομένως, να έχουμε πάντοτε ακλόνητη την ελπίδα, ότι κάθε Γολγοθάς, όποια μορφή κι αν έχει στην σύγχρονη πραγματικότητα, θα υπερνικάται με την Ανασταση του Θεανθρώπου Κυρίου μας, με την κάθε μορφής ανάσταση που θα δικαιώνει τους πόνους, τους κοπους και δικαίους αγώνες μας.
Καλό κι ευλογημένο Πάσχα σε όλους! «Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν Αγγελοι…Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται» Γένοιτο
