Γράφει ο π.Νεκτάριος Κάνιας
Τη στιγμή αυτή που γράφω το άρθρο αυτό, ακούω μία εκπομπή από την τηλεόραση. «Αισθάνομαι χαρά και ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και μας δίνουν πίστη και ελπίδα… για τους γιατρούς και τους νοσοκόμους… καμία νύχτα δεν είναι αξημέρωτη… η ζωή μάς περιμένει μετά για να μας δώσει ένα μεγάλο δώρο… Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ…».
«Συνειδητοποίησα πόσο έλειπα από το σπίτι και τα παιδιά μου, πόσο αλλιώτικα συμβιώνουν τώρα που είμαι κοντά τους». Το ακούω και κλαίει η ψυχή μου. Γιατί άραγε; Γιατί πολλοί άνθρωποι που δεν εμφανίζονται με τη σημαία της πίστης, αυτή τη δύσκολη για όλους εποχή της πανδημίας, βρήκαν αιτίες για να εκφράσουν χαρά και ευχαριστία. Βέβαια και μέσα στην Εκκλησία ανακαλύπτεις τέτοιους ανθρώπους. Αλλά δεν ακούγονται. Δεν κάνουν θόρυβο.
Είναι μεγάλος ο πόνος να αντιλαμβάνεσαι αδελφούς (ιερείς, μοναχούς) να σπέρνουν τον τρόμο στο όνομα του Θεού της Αγάπης. Να εξαπολύουν μύδρους και κατάρες, να κατακρίνουν ανερυθρίαστα και δημόσια πρόσωπα, τους επισκόπους τους και να προτρέπουν σε αυτό και άλλους, να φέρνουν το τέλος του κόσμου με προφητείες και ρήσεις περί κυριαρχίας του κακού, να δημιουργούν εντυπώσεις ότι συνωμοτεί το σύμπαν, ακόμα και ο ιός για να εξαλειφθεί ο χριστιανισμός, να επιδεικνύουν την ανυπακοή τους ως ηρωισμό εις βάρος των «ολιγόπιστων» που έκαναν υπακοή, να ενοχοποιούν το ποίμνιο ότι «πρόδωσε τον Χριστό», να μεταφέρουν βίντεο και εικόνες κατασκευασμένες από ακραίες προτεσταντικές ομάδες για να επιβεβαιώσουν τη σαθρή επιχειρηματολογία του τρόμου και της γκρίνιας τους.
Από την άλλη σχόλια που αναδεικνύουν άνθρωπο με καλό λογισμό δίνουν ελπίδες: «Εκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν… τόσο η Πολιτεία όσο και η Εκκλησία… συμπάσχουμε με όλους και μακάρι να βγάλει ο καθένας μια ευλογία…». Επιστήμονες που εξηγούν πώς έχει η πραγματικότητα και δίνουν το μήνυμα της αισιοδοξίας και της πίστης. Συνεχίζουμε με αισιοδοξία και πίστη γράφει ο Γιώργος Χειλάς, πνευμονολόγος στο νοσοκομείο Σωτηρία. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο έχουμε 228.451 θανάτους παγκοσμίως. Χωρίς καραντίνα αυτό το νούμερο θα ήταν «από x 10» έως «x 100». Κάντε τους υπολογισμούς… Ακόμα και στη χώρα μας, το τίμημα των 140 έως τώρα θυμάτων, θα πρέπει να πολλαπλασιαστεί με τους παραπάνω συντελεστές για να κατανοήσουμε τι θα συνέβαινε.[1]
Ανέφερα στην αρχή ότι είναι πόνος να βλέπεις αδελφούς στην πτώση, γιατί θα περίμενα από ανθρώπους που βιώνουν τα υπαρξιακά αδιέξοδα δίχως το εφόδιο της πίστης να αγχωθούν, να φοβηθούν, να οργιστούν, να τα «βάψουν μαύρα». Οπως επίσης ανέμενα, ότι ο χριστιανός εφόσον καλλιεργείται εντός της Εκκλησίας, θα αντιμετωπίζει τα αδιέξοδα που έρχονται στη ζωή του -αν μη τι άλλο- με ελπίδα. Και μάλιστα τη στιγμή που καταλύθηκε το μεγαλύτερο αδιέξοδο του υπαρξιακού θανάτου με την Ανάσταση του Χριστού.
Και ο πόνος έχει να κάνει με τον ίδιο τον πυρήνα της Εκκλησίας, που είναι η Ευχαριστία. Οσο γκρινιάζουμε τόσο κλειδώνουμε τις καρδιές μας στην Χάρη και τη Χαρά. Οσο γκρινιάζουμε αρνούμαστε με τον λογισμό, τα λόγια και τις πράξεις μας την Ευχαριστία. Καταλύουμε τον λόγο ύπαρξης της Εκκλησίας. Αν η ζωή στην εκκλησία δεν σημαίνει έμπρακτο ευχαριστιακό τρόπο ζωής, αν η Θεία Κοινωνία δεν είναι μετοχή στην τρυφή του παραδείσου της Χαράς και της Ευχαριστίας, τότε μετατρέψαμε την Εκκλησία σε μία ακόμα θρησκεία (ανθρώπινη κατασκευή) με έναν παραμορφωμένο Χριστό δηλαδή αντί-Χριστο, του φαρισαϊσμού και των απαγορεύσεων. Απομακρυνθήκαμε από τον Χριστό που δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο, αλλά να σώσει τον κόσμο μέσα από την άπειρη αγάπη Του.
Οπως αναφέρει ο π. Χριστόδουλος Μπίθας, «Χριστοποίηση του ανθρώπου δεν σημαίνει ηθικισμός, αυτό το εφάρμοσε το καθεστώς του Χομεϊνί, σημαίνει ευλογημένη σχέση με την ύλη, τα αγαθά, τις αισθήσεις, το συναίσθημα, την λογική μου, όλα φωτισμένα στο φως της ευχαριστίας. Αυτή πρέπει να είναι η μαρτυρία μας στον κόσμο εντός και εκτός της εκκλησιαστικής κοινότητας. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη απόλυτη στον Θεό που συνεπάγεται ευχαριστία για τα πάντα, ακόμα και για τις δυσκολίες, γιατί αυτές θα μας φανερώσουν την αστοχία μας‧ ευχαριστία αδιάκοπη με την χαρά της συνάντησης μαζί Του από τώρα μέχρι την αιωνιότητα».
Πολύ φοβάμαι ότι αν δεν προσανατολιστούμε σε αυτή την έμπρακτη ευχαριστιακή οπτική, θα ισχύσει και για εμάς αυτό που έλεγε ο Αγιος Παΐσιος: «Οσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει»[2].
[1] https://www.iefimerida.gr/ygeia/koronoios-10-apantiseis-pneymonologo-toy-sotiria
[2] Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (Λόγοι Δ΄)
