Τό θεμέλιον τοῦ χριστιανισμοῦ, τό σημαντικώτερον κήρυγμα πίστεως ἐμπεριέχεται εἰς τίς δύο αὐτές φράσεις ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, οἱ ὁποῖες δέν εἶναι μόνον ἕνας πασχάλιος ὕμνος, ἀλλά τὸ θαῦμα τῶν αἰώνων.
Εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ συγκεφαλαιοῦται ὁλόκληρη ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία τοῦ θεανθρώπου. Εἶναι ἡ ἀπόδειξις καί ἡ ἐπίστεψις τοῦ θριάμβου τοῦ Λυτρωτοῦ.
Ἐντός αὐτῆς τῆς ἀτμοσφαίρας τοῦ θριάμβου, τῆς νίκης, τῆς χαρᾶς, τῆς πανηγύρεως, τοῦ φωτός πού μετεδόθη εἰς ὅλο τόν κόσμο ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός πού ἔλαμψε ἐκ τοῦ κενοῦ Ζωοδόχου Τάφου, μνησικακίες, μικρότητες, μίση, σκοτεινά πάθη δέν ἔχουν χῶρον ὑπάρξεως ἀνά μέσον τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό εἶναι τὸ ἄμεσο δῶρο τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ συγγνώμη, ἡ ἐκ τοῦ τάφου ἀνατείλασα. Ἀνάστασις εἶναι ἡ μετάνοια. Ἡ ἀλλαγή, δηλαδή, τοῦ νοός καί ἡ ἐπιστροφή εἰς τόν Θεόν. Ὁ «καινός ἄνθρωπος» καί ἡ «καινή κτίσις» εἶναι ὁ καρπός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Ἡ ὀγδόη ἡμέρα τῆς δημιουργίας, ὅπως τήν ὀνομάζουν οἱ Πατέρες, τονίζοντας τήν ἀναδημιουργία καί ἀνακαίνισιν τοῦ ἀποστατημένου καί ἐκφυλισμένου ἀνθρώπου καθώς καί τοῦ φθαρτοῦ καί χρεωκοπημένου κόσμου, ὁπού διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἐσχατολογικές διαστάσεις, ἀρχίζοντας ἀπό τώρα καί εἰσχωρώντας στό ἐπέκεινα. «Νεοποιεῖ τούς “γηγενεῖς”» «παράγει τά σύμπαντα καί καινοποιεῖ», δίδει εἰς τόν ἄνθρωπο τήν ἀθανασία καί εἰς τόν κόσμο τήν ἀφθαρσία, «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιωτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».
Ἡ Ἀνάστασις ἀποτελεῖ καί τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, τὸ ὁποῖον ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι κατ’ ἐντολή τοῦ Κυρίου εἰς πάντα τὰ ἔθνη καί δέν παύει νά κηρύσσει, διά μέσου τῶν αἰώνων, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὀφείλομε δέ καί ἡμεῖς νά ὁμολογοῦμε τήν πίστιν μας αὐτή καί νά εἴμεθα πάντοτε «ἕτοιμοι εἰς ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος» (Α΄ Πέτρ. γ΄ 15).
Ὁ χριστιανισμός στηρίζεται ἐπί τοῦ κενοῦ Ζωοδόχου Τάφου τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως ἡμῶν καί τελειωτοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλά καί ἡ ζωή τοῦ καθενός ἐξ ἡμῶν πηγάζει ἐπί τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Μαζί Του συνεσταυρώθη καί ἀπέθανε ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ παλαιός ἄνθρωπος τῆς ἐπιθυμίας καί τῆς ἀπάτης, τῶν παθῶν καί τῆς κατάρας, ὁ ὑπόδουλος εἰς τὸν φόβο τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς. Ἡ φθορά «κατεπόθη» ἐκ τῆς ἀφθαρσίας. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Δοξάζομε Ἐκεῖνον ποὺ διὰ τοῦ θανάτου Του ἐχάρισεν εἰς ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος τήν ζωή. Καί ἐπί τοῦ δεσμίου θανάτου καί τοῦ Ἅδου πατεῖ ὄχι μόνον ὁ Χριστός (ὡς εἰκονίζεται εἰς τὴν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία τῆς Ἀναστάσεως), ἀλλά καί ἅπαν τό συνιστάμενο γένος τῶν ἀνθρώπων τῶν σεσωσμένων. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ δὲν ἤνοιξε μόνον τίς πύλες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ οὔτε ἐπανέφερε τὸν ἄνθρωπο εἰς τὸν ἀπολεσθέντα Παράδεισο ἀλλά τόν ἀνεβίβασε ἐπί ὑψηλῆς λυχνίας εἰς αὐτόν τόν θρόνο τῆς Θεότητος.
Διότι ὁ Ἀναστάς Κύριος εἰσῆλθε εἰς τοὺς οὐρανούς, φέρων τήν ἀνθρωπίνη φύσιν καί ἐκάθισε καί ὡς ἄνθρωπος ἐν δεξιᾷ τοῦ οὐρανίου Πατρός ἀναβιβάσας τόν ἄνθρωπο εἰς τόν θρόνο τῆς θεότητος. Διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, πανηγυρίζεται ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου, «ἀνακεφαλαιώνεται» ἐν Χριστῷ ἡ ὑλική καί πνευματική δημιουργία καί ἀποκατάστασις τῆς διασπασθείσης κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ Θεοῦ ἐντός τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.
Μακράν τοῦ Λυτρωτικοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεως ὁ ἄνθρωπος ζῆ ἐντός πνευματικοῦ χάους. Ὁ Ἀναστάς Κύριος κατῆλθε «ἐν τοῖς κατωτάτοις». Ἔπαθε καί ἀνέστη δι᾽ ἡμᾶς, ἠνοίχθησαν δι᾽ Αὐτοῦ οἱ οὐρανοί καί μᾶς προσέφερε τήν πληρότητα τῆς χαρᾶς καί τῆς θείας συνδημιουργίας. Μή παραπαίομε ἐκ τοῦ βίου τῆς καθημερινότητος. Ἔμπροσθεν, ἡ θεία κλίμαξ τῆς Ἀναστάσεως. Εἰς τήν κορυφή της εὑρίσκεται «ἡ ἀληθής ζωή». Θά τήν ἀνέλθωμε;
