Τό Σάββατον, 27ην Ἀπριλίου /10ην Μαΐου 2025, ἑωρτάσθη μέ μετάθεσιν ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος τοῦ βορείου Ἰσραήλ.
Ἡ ἑορτή αὕτη ἤρχισε δι’ ὑποδοχῆς τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ὑπό τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων, ἐσυνεχίσθη δέ ἀκολούθως διά θείας Λειτουργίας ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Μητροπόλεως, συλλειτουργούντων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἱερέων τῶν ὁμόρων περιοχῶν Ἄκκρης καί Γαλιλαίας, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μελετίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης ἱδρυθείσης καί ἐκπαιδευθείσης ὑπό τοῦ μακαριστοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τοῦ Συμβουλίου Ἄκκρης Πτολεμαΐδος κ. Φουάδ Μπρέκ καί τῆς Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰσραήλ κ. Μαρίας Σολωμοῦ καί μετέχοντος εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ τῆς πόλεως Ἄκκρης καί τῶν περιχώρων, τῇ φιλοξενίᾳ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης- Πτολεμαΐδος Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ.
Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος εἰς τό Κοινωνικόν ὡς ἕπεται:
«Ἀνέτειλεν ἰδού, τὸ τῆς χάριτος ἔαρ, ἐπέλαμψε Χριστοῦ ἡ Ἀνάστασις πᾶσι, καὶ ταύτῃ συνεκλάμπει νῦν, Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, ἡ πανέορτος, καὶ φωτοφόρος ἡμέρα, δεῦτε ἅπαντες, λαμπροφοροῦντες ἐνθέως, φαιδρῶς ἑορτάσωμεν»,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Τό ἀνέσπερον φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ, ἵνα πασχαλίως ἑορτάσωμεν τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ἐν τῇ ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει τῆς Ἄκκρης.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος διακρίνεται ἐν μέσῳ τοῦ περικειμένου ἡμῖν νέφους μαρτύρων (Πρβλ. Ἑβρ. 12, 1), διότι διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ αἵματος ἀφ’ ἑνός μέν ἐγένετο κοινωνός τοῦ ἀπαθοῦς πάθους τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ νικητής τῆς πλάνης τοῦ ἐχθροῦ, τοὐτέστιν τοῦ διαβόλου. Καί τοῦτο διότι ὡς λέγει ὁ μακάριος Παῦλος, ὁ Γεώργιος ἐθεώρει μέ τά σωματικά του μάτια τόν ἀόρατον Θεόν καί μέ καρτερίαν πολλήν ἐπερίμενε τήν βοήθειαν Ἀὐτοῦ. «Τόν γάρ ἀόρατον Θεόν ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησε», (Ἑβρ. 11,27).
Τήν πίστιν τοῦ Γεωργίου εἰς τήν ἀλήθειαν, τό φῶς καί τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας τοῦ Χριστοῦ ἐνίσχυον οἱ προτρεπτικοί λόγοι τοῦ Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον, λέγοντος: «οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ. Μή οὖν ἐπαισχυνθῇς τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδέ ἐμέ τόν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλά συγκακοπάθησον τῷ Εὐαγγελίῳ κατά δύναμιν Θεοῦ τοῦ σώσαντος ἡμᾶς», (Β΄ Τιμ. 1, 7-9).
Ὁ ἀθλοφόρος Γεώργιος συνεκακοπάθησεν, ὡς λέγει ὁ Ζιγαβηνός, «ἐν τῷ ἐπηρεάζεσθαι» ὑπό τοῦ ἀπηνοῦς διώκτου τῶν Χριστιανῶν Διοκλητιανοῦ τοῦ Ρωμαίου ααὐτοκράτορος. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ γενναῖος Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἐκ προγόνων ἐσέβετο τόν Χριστόν καί μετά παρρησίας πλέον ἐκήρυττε Αὐτόν ὑπέστη πολυειδεῖς βασάνους, ἀναδεικνύμενος κατά πάντα Τροπαιοφόρος. Διά δέ τῶν ἄθλων καί τῶν θαυματουργιῶν αὐτοῦ πολλούς ὡδήγησεν εἰς τήν ἐπίγνωσιν τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας, διό καί τῷ 296 ἔτει ἀποτέμνεται τήν κεφαλήν αὐτοῦ (ὑπό τοῦ Διοκλητιανοῦ). Τό δέ ἱερόν αὐτοῦ λείψανον, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, κομισθέν ὑπό τοῦ δούλου αὐτοῦ εἰς Λύδδαν τήν κωμόπολιν, τήν γενέτειραν τῆς μητρός αὐτοῦ, κατετέθη εἰς τόν ἐκεῖ ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ ἀνεγερθέντα μεγαλοπρεπῆ ναόν, τόν σωζόμενον ἄχρι σήμερον.
Ἡ φωταυγής προσωπικότης τοῦ Γεωργίου ἐγένετο γνωστή ἀπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης, διό καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ ἀναφωνεῖ: «Αἰνοῦσι αἱ σύμπασαι, νῦν πατριαὶ τῶν ἐθνῶν, εὐλογοῦσιν ὑμνοῦσι, καὶ συμφώνως κράζουσι· Χαῖρε Σωτήρ, τῶν πιστῶν ἡ χαρά, χαίροις καὶ σύ, εὖχος, Ἀθλοφόρων, Γεώργιε ὑπερθαύμαστε».
Ὁ σοφός Γεώργιος, στηριζόμενος εἰς τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καί περιφραχθείς μέ τήν ἀγάπην καί τήν πίστιν, ἀλλά καί ἐνισχυόμενος μέ τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον ἔσβεσε τήν πλάνην τῶν εἰδώλων, ἀλλά τόν καταβληθέντα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ σπόρον τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου διέσπειρε καί ἐκαλλιέργησε ὡς γνήσιος μαθητής καί Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Οὗτος συνεδύασε τήν μαρτυρίαν τοῦ φωτός καί τῆς ἀληθείας τῆς χριστιανικῆς θρησκείας μέ τό μαρτύριον τοῦ αἵματος τῆς ἀγάπης τοῦ Δικαίου, τοὐτέστιν τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος «ἅπαξ περὶ ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θανατωθεὶς μὲν σαρκί, ζωοποιηθεὶς δὲ πνεύματι·», (Α΄ Πέτρ. 3,18) κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον.
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν νέκρωσιν τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς ἑορτάζομεν σήμερον, ὡς διακηρύττει ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅιδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Καί διερωτώμεθα ποία εἶναι αὐτή ἡ «ἀπαρχή»; Ἡ ἀπαρχή τῆς αἰωνίου βιοτῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν θέωσιν ἡμῶν, τοὐτέστιν τήν θεωρίαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν εἶδον οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ Πέτρος, Ἰωάννης καί Ἰάκωβος ἐν τῷ Ὄρει Θαβώρ (Πρβλ. Λουκ. 9,28-32), ἀλλά καί ὁ Πρωτομάρτυς καί Ἀρχιδιάκονος Στέφανος, ὡς μαρτυρεῖται τοῦτο ἐν τῇ βίβλῳ τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων: Στέφανος… «ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ ᾿Ιησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 7,55).
Τῆς θείας ταύτης ἐμπειρίας τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο καί ὁ μεγαλομάρτυς Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἐνστερνίζετο τόν λόγον τοῦ Κυρίου: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξωσιν· εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν καί τόν ὑμέτερον τηρήσουσιν (Ἰωάν. 15,20)· ἀλλ ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ», (Ἰωάν. 16,2). Αὐτό τοῦτο ἐπίστευον καί πιστεύουν οἱ διῶκται τῶν Χριστιανῶν. Περιττόν νά ἐπισημάνωμεν ὅτι ὁ σύγχρονος ἡμῖν διωγμός εἶναι ἐξεζητημένος καί ἐπιτηδευμένος, διότι οὗτος ὁ διωγμός δέν ἀπειλεῖ τό σῶμα καί τήν σάρκα, ἀλλά τήν ψυχήν καί τό πνεῦμα τῶν Χριστιανῶν. Διό καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐφιστᾷ τήν προσοχήν ἡμῶν λέγων: «μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ», (Ματθ. 10,28).
Ἡ βαθυτέρα σημασία τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι τό αἷμα τό ὁποῖον εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἀλλά καί ἡ τοῦ ἀνθρώπου οὐσία, τήν ὁποίαν προσέλαβεν ὁ Θεός Λόγος κατά τήν ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν Αὐτοῦ εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ζωογονεῖ τό δένδρον τῆς ζωῆς, τοὐτέστιν τό Τίμιον ξύλον τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Τό σταυρικόν τοῦτο ξύλον τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν εἶναι πεφυτευμένον ἐν τοῖς κόλποις τῆς Ἐκκλησίας, ἐκπέμπον ἀενάως τό λαμπρόν τῆς Ἀναστάσεως φῶς· ἀφ’ ἑτέρου δέ παράγει τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δέ καρπός αὐτοῦ, κατά τόν οὐρανοβάμονα Παῦλον, «ἐστίν ἀγάπη, χαρά, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος», (Γαλ. 5,22).
Οἱ καρποί αὐτοί ἀπαρτίζουν τήν χριστοφόρον προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ὡς τοῦτο ἐναργέστατα διατυποῦται ὑπό τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφωνοῦντος καί λέγοντος: «Τὸν ὑπὲρ κόσμου τῆς ζωῆς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θέντα, Χριστὸν τὸν Βασιλέα, ποθῶν ὁ στρατιώτης, ὁ μέγας Γεώργιος, σπεύδει θανεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ· ζῆλον γὰρ θεῖον ἐν καρδίᾳ ἐσχηκώς, αὐτὸς ἑαυτὸν προσήγαγε. Τοῦτον οὖν καὶ ἡμεῖς ἀνυμνήσωμεν πίστει, ὡς θερμὸν προστάτην ἡμῶν, ὡς ἔνδοξον ὄντα Χριστοῦ δοῦλον, μιμούμενον σαφῶς τὸν ἴδιον Δεσπότην, καὶ αἰτοῦντα αὐτόν, πᾶσι παρέχειν πταισμάτων συγχώρησιν».
Ἀμήν. Ἔτη πολλά, εὐλογημένα καί εἰρηνικά. Χριστός Ἀνέστη.
Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, ἐγκαίνια δι’ Ἁγιασμοῦ νέου παρεκκλησίου πρός τιμήν τοῦ ἐκ Κύπρου καταγομένου Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐν Ἄκκρῃ (+1752), κέρασμα, διαρκοῦντος τοῦ ὁποίου ὡμίλησαν ἐκπρόσωποι τοῦ ποιμνίου καί ἐπῄνεσαν τήν δραστηριότητα τοῦ προηγουμένου μακαριστοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου καί τοῦ νέου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ.
Τήν μεσημβρίαν ὁ ἡγούμενος καί τό Κοινοτικόν Συμβούλιον παρέθεσαν ἑόρτιον τράπεζαν εἰς τό Ἡγουμενεῖον τῆς Μονῆς.
Εἰς ταύτην ὡμίλησε καί πάλιν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Ἐλπίδι στηριζόμενος, καὶ ἀγάπῃ πίστει τε, περιφραχθεὶς Γεώργιε, καὶ δυνάμει Χριστοῦ ρωννύμενος, τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην καταβέβληκας», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐξοχωτάτη Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος κ. Μαρία Σολωμοῦ,
Ἐντιμότατε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου,
Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς σεπτῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἡ συμπίπτουσα μέ τήν φαεσφόρον ἑορτήν τοῦ Πάσχα, εἶναι ἑορτή τῆς ἀγάπης, τῆς πίστεως καί τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ.
Λέγομεν τοῦτο, διότι κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν καί Θεολόγον, «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. 4,16) ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἐώρακε, τὸν Θεόν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; (Α’ Ἰωάν. 4,20). Προσέτι δέ «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24).
Θερμός κῆρυξ τῶν ἠθικῶν τούτων ἀρχῶν καί ἀξιῶν, ἐγένετο ὁ ἀθλοφόρος Γεώργιος τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Δικαίου, τοὐτέστιν τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἐστήριζε τόν θαυμαστόν Γεώργιον εἰς τόν ἀγῶνα αὐτοῦ κατά τῆς πλάνης καί τοῦ ψεύδους.
Ἡ ἀκράδαντος πίστις εἰς τόν ἕνα Θεόν τόν Πατέρα καί Παντοκράτορα καί εἰς τόν Θεόν Λόγον, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τόν ἀθλοφόρον Γεώργιον κατέστησαν ἀπόστολον τῆς Οἰκουμένης, ὡς ἐναργέστατα διατυποῦται τοῦτο ὑπό τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας λέγοντος: «Ἀξίως τοῦ ὀνόματος, ἐπολιτεύσω στρατιῶτα Γεώργιε· τὸν σταυρὸν γὰρ τοῦ Χριστοῦ, ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τὴν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καὶ τὴν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας· ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα, τοῖς ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς, καὶ Τριάδος γεωργός, δίκαιος ἀνεδείχθης· Πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, καὶ σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Ὄντως ὁ Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος ἠγωνίζετο τόν καλόν ἀγῶνα, διώκων τήν δικαιοσύνην, τήν εὐσέβειαν, τήν πίστιν, τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην. Τάς ἠθικάς θείας ταύτας ἀρχάς καί ἀξίας διαφυλάττει ὡς Ἱεράν παρακαταθήκην τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον, ἡ Μήτηρ, δηλονότι Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων.
Καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, διότι τό Ρωμαιο-Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων παραμένει διά μέσου τῶν αἰώνων μετά τοῦ εὐσεβοῦς καί χριστεπωνύμου αὐτοῦ ποιμνίου φάρος, ἐκπέμπων τάς φωτεινάς αὐτοῦ ἀκτῖνας τῆς ἀγάπης καί ἐλπίδος τοῦ σεβασμοῦ πρός τό ἀνθρώπινον πρόσωπον, τήν εἰκόνα δηλονότι τοῦ Θεοῦ τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης.
Ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς πνευματικῆς ἀποστολῆς τοῦ Ρωμαιο-Ὀρθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ αἵματος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἰδιαιτέρως ὁ Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, τόν ὁποῖον ἱκετεύομεν, ἵνα πρεσβεύῃ εἰς τόν ἐλεήμονα καί φιλάνθρωπον Θεόν ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου, ἐξόχως δέ ὑπέρ τῆς εἰρήνης ἐν τῇ δοκιμαζομένῃ ὑπό τῆς κρίσεως τοῦ πολέμου περιοχῆ ἡμῶν. Ἔτη πολλά, εὐλογημένα καί εἰρηνικά. Χριστός Ἀνέστη».
