Στην Κίνα, την Αιθιοπία , σε χώρες απομακρυσμένες και με περίεργους πολιτισμούς και παραδόσεις υπήρξαν άγιοι που με τη ζωή τους στήριξαν την Ορθοδοξία και οι περισσότεροι εξ αυτών βρήκαν φριχτό θάνατο.
Σήμερα η δράση αυτών των ανθρώπων έχει αναγνωριστεί και τιμηθεί από την Εκκλησία.
Αυτοί οι παράξενοι…άγιοι είναι οι : Χριστόφορος Κυνοκέφαλος, Πέτρος ο Εσκιμώος, Μητροφάνης Τσι-Σουνγκ,Πτρίκιος ο Κέλτης, Αχμέτ ο Κάφας και ο Μωυσής ο Νέγρος
Άγιος Χριστόφορος ο Κυνοκέφαλος
Πρόκειται για άγιο ο οποίος προέρχεται από μία βάρβαρη φυλή, πιθανόν της Γεδρωσίας, όπου τα μέλη της είχαν την τάση να παραμορφώνουν τα πρόσωπά τους. Το κεφάλι σκύλου ίσως να είναι συμβολική απεικόνιση.
Η παράδοση λέει πως έζησε και μαρτύρησε στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Στη διάρκεια ενός πολέμου συνελήφθη αιχμάλωτος μαζί με άλλους στρατιώτες και μεταφέρθηκε στην Αντιόχεια όπου βαπτίστηκε από τον εκεί επίσκοπο, ιερομάρτυρα Βαβύλα. Πήρε τότε το όνομα Χριστόφορος ή Χριστοφόρος εγκαταλείποντας το προηγούμενο όνομά του που ήταν Ρέπροβος.
Λέγεται ότι η αφορμή για τον αποκεφαλισμό του (το έτος 250 μ.Χ.) ήταν η μεταστροφή στον χριστιανισμό από το κήρυγμα του αγίου, δύο γυναικών ελευθέρων ηθών, της Καλλίνικης και της Ακυλίνας, αλλά και Ρωμαίων στρατιωτών.
Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό φιλόλογο-ιστορικό Θεοχάρη Δετοράκη «μία πολύ χαρακτηριστική περίπτωση της επίδρασης των παγανιστικών επιβιώσεων και των λαϊκών θρύλων στη διαμόρφωση της αγιολογικής παράδοσης βρίσκουμε στα σχετικά με τον άγιο Χριστόφορο κείμενα».
Ο Αγιος Χριστοφόρος περιγράφεται και εικονίζεται πολλές φορές και ως κυνοκέφαλος, προφανώς λόγω της σύνδεσής του με το έθνος των Σκυλοκεφάλων. Εντοπίζεται έτσι σε τοιχογραφίες, φορητές εικόνες, ακόμα και σε μικρογραφίες χειρογράφων. Ολες αυτές οι αναπαραστάσεις προέρχονται από την περίοδο της ύστερης Τουρκοκρατίας, ιδίως του 17ου και 18ου αιώνα, σε λαϊκές επαρχιακές ζωγραφιές. Σύμφωνα με τον Ανδρέα Ξυγγόπουλο, δεν υπάρχει καμία παράσταση του αγίου ως κυνοκεφάλου που να απαντάται στα βυζαντινά χρόνια.
Σύμφωνα με το Συναξάριο του Αγίου αναφέρεται ότι «Περί τούτου του ενδόξου και μεγαλομάρτυρος τερατώδη λέγεταί τινα και παράδοξα, ότι τε κυνοπρόσωπος ην εκ της χώρας των τους ανθρώπους κατεσθιόντων και ότι πρότερον ανθρώπους ήσθιεν, ύστερον δε μετά το πιστεύσαι Χριστώ μετεμορφώθη. Ουκ έστι δε τούτο, ουκ έστιν· αλλά τινές αυτόν ούτως υπενόησαν διά το εθνικόν και άγριον και φοβερόν». Δηλαδή για την Εκκλησιαστική συνείδηση η λαϊκή αυτή παράδοση η σχετική με την απεικόνιση του Αγίου ως σκύλου, αποκρούσθηκε.
Σε κώδικα του 11ου αιώνα ο Χριστόφορος «εκ του γένους των κυνοκεφάλων υπήρχεν, γης δε των ανθρωποφάγων». Και περιγράφεται ως “ανήρ νεανίας, φοβερός τω είδει, και υπερμεγέθης τω σώματι και τω πάχει· οι δε οφθαλμοί αυτού ως αστήρ ο πρωί ανατέλλων, και οι οδόντες αυτού ως συάγρου εξέχοντες”. Ετσι από τα κείμενα προκύπτει πως υπήρχε παράδοση περί καταγωγής του Χριστόφορου από τη χώρα των Κυνοκεφάλων, χωρίς όμως να λέγεται ότι αυτός ήταν κυνοκέφαλος. Το θέμα της ερμηνείας του Κυνοκέφαλου αγίου έχει απασχολήσει τους ερευνητές οι οποίοι το συνδέουν με τον Αιγύπτιο θεό Ανουβι αλλά δυσκολεύονται να βρουν τη συνέχεια, αφού η μορφή αυτή είναι γνωστή περισσότερο από νεότερες εικόνες. Γενικά η απεικόνιση του αγίου ως σκύλου συνδέεται με μία λαϊκή, ανατολική μορφή του αγίου…
Άγιος Πέτρος ο Εσκιμώος (Αλεούτιος)
Ηταν μαθητής του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, ο οποίος υπέστη φρικτά βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο για την πίστη του. Η ομάδα των ιθαγενών γύρω από τον Γερμανό αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων απέναντι στην αυθαιρεσία των αποικιοκρατών.
Ο Αγιος Πέτρος ο Αλεούτης γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στην Αλάσκα, όπως ονομάζεται η Βορειοδυτική χερσόνησος της Αμερικής και συγκεκριμένα σε ένα από τα εκατόν πενήντα νησιά των Αλεούτων που ανήκουν σε αυτήν.
Η ζωή των κατοίκων ήταν πολύ δύσκολη λόγω των κακών καιρικών συνθηκών. Ο εκχριστιανισμός της χώρας ξεκίνησε από Ρώσους εμπόρους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί μετά την εξερεύνησή της. Συγχρόνως Ρώσοι ιεραπόστολοι έσπειραν τον λόγο του Θεού στα μέρη αυτά. Γλυκύς καρπός της θείας σποράς υπήρξε ο Αγιος Πέτρος.
Μεγάλωσε σε δύσκολες κοινωνικές, οικονομικές και καιρικές συνθήκες, σεμνός και καλοσυνάτος, αγάπησε τον Χριστό και βαπτίστηκε από τους Ρώσους κληρικούς.
Στην περίφημη Ρωσοαμερικανική εταιρεία που εργαζόταν, γεύτηκε την πίκρα της αδικίας και της εκμετάλλευσης από τους άπληστους μεγαλέμπορους. Περί το 1812, λόγω της ανέχειας που ταλαιπωρούσε την οικογένειά του, ακολούθησε την εταιρεία στις νέες επιχειρήσεις της κοντά στο Σαν Φρανσίσκο, περιοχή που ανήκε στους Ισπανούς αποικιστές Ρωμαιοκαθολικούς, που καταδυνάστευαν τους ιθαγενείς οι οποίοι, αν δεν προσχωρούσαν στο δόγμα τους, αντιμετώπιζαν φοβερά βασανιστήρια.
Ο Αγιος Πέτρος και οι φίλοι του αρνήθηκαν την ευκαιρία φυγής και παρέμειναν εκεί, για να συμπαρασταθούν στους ιθαγενείς και να φανερώσουν με τη γεμάτη χάρη Χριστού ζωή τους, την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Οδηγήθηκαν στη φυλακή και με εντολή του ιεροεξεταστή έκοψαν τις αρθρώσεις των ποδιών και των χεριών του Αγίου Πέτρου και τελικά τον χτύπησαν με μαχαίρι στα σπλάχνα. «Δεν αλλάζω την πίστη μου» επαναλάμβανε, ενώ ποτάμι έτρεχε το αίμα και η ψυχή του πετούσε στον Κύριο.
Εορτάζει στις 13 Δεκεμβρίου.
Μητροφάνης Τσι-Σουνγκ: Ο κινέζος Άγιος που μαρτύρησε το 1900
Ο Τσι-Σουνγκ έχει περάσει, μετά τον θάνατό του, από τους «μποξέρ του πνεύματος», στη χορεία των αγίων που προέρχονται από περιοχές όπου ο Χριστιανισμός ακόμη και στις μέρες μας δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος. Πρόκειται για τον πρώτο Κινέζο ιερέα που χειροτονήθηκε από τον Άγιο Νικόλαο της Ιαπωνίας σε μία από τις πλέον ταραγμένες εποχές της περιοχής. Δυστυχώς, έζησε σε μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο για τους χριστιανούς της Κίνας, κάτω από απάνθρωπα σκληρούς περιορισμούς. Παρ’ όλα αυτά δεν έπαψε να εργάζεται σκληρά για τη διάδοση του χριστιανισμού.
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο Χριστιανισμός έφτασε στην Κίνα μέσω της γειτονικής της χώρας, της Ρωσίας, όπου ήδη είχε εδραιωθεί. Χρονικά, θα μπορούσε να τοποθετηθεί γύρω στα 1685, όταν οι Κινέζοι κατέλαβαν το Αλμπαζίν, το οποίο βρίσκεται στη Ρωσία, στα βόρεια σύνορα της Κίνας. Πολλοί Κοζάκοι αλλά και ορθόδοξοι της περιοχής αιχμαλωτίστηκαν και 45 από αυτούς μαζί με τον ιερέα τους, πατέρα Μάξιμο, μεταφέρθηκαν στο Πεκίνο, με σκοπό να μπουν στην υπηρεσία του αυτοκράτορα. Ο τότε αυτοκράτορας δέχτηκε με ιδιαίτερη ευγένεια τους χριστιανούς και μάλιστα τους επέτρεψε να μετατρέψουν έναν παλιό βουδιστικό ναό σε χριστιανική εκκλησία, για να μπορούν να προσεύχονται.
Το 1712, ο ιερέας Μάξιμος εκοιμήθη και ο αυτοκράτορας δέχτηκε να φέρει έναν καινούργιο ιερέα από τη Ρωσία. Τα πράγματα, λοιπόν, είχαν αρχίσει να αλλάζουν για τους χριστιανούς. Μάλιστα, καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι γάμοι μεταξύ των ορθοδόξων και των Κινέζων πλήθαιναν και όλο και περισσότεροι ήταν αυτοί που ασπάζονταν τον Χριστιανισμό. Εκείνη την περίοδο, όμως, λόγω πολιτικών προβλημάτων με την Κίνα, η Ρωσία αποφάσισε να διακόψει οποιαδήποτε ιεραποστολική ενέργεια προς τους Κινέζους. Ο Χριστιανισμός, όμως, είχε ήδη εδραιωθεί, καθώς κατέφθαναν συνεχώς κληρικοί, χτίστηκαν εκκλησίες, μεταφράστηκαν πολλά ιερά βιβλία και όλοι όσοι το επιθυμούσαν μπορούσαν να ασπάζονται ελεύθερα τη Χριστιανική θρησκεία.
Το κίνημα των Μποξέρ και οι διωγμοί
Όλα αυτά, βέβαια, δεν κράτησαν για πολύ καιρό, καθώς σύντομα ξεκίνησαν διωγμοί εναντίον των χριστιανών. Εκείνη τη δύσκολη περίοδο επέλεξε να χειροτονηθεί ο Άγιος Μητροφάνης, που, όπως είπαμε και παραπάνω, ήταν ο πρώτος Κινέζος ορθόδοξος ιερέας. Αναμφίβολα, ήταν μια ηρωική πράξη για την εποχή, αφού ήδη είχαν ξεκινήσει οι επιθέσεις κατά των χριστιανών. Ακόμα και ο ίδιος υποστήριζε πως «το τέλος δεν θα είναι ευχάριστο» και έτσι ακριβώς έγινε.
Μόλις το 1900 εκδηλώθηκε η αιματηρή εξέγερση, που έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως το «Κίνημα των Μποξέρ». Επρόκειτο για μια μυστική οργάνωση, τα μέλη της οποίας ασχολούνταν με τις πολεμικές τέχνες και αυτοαποκαλούνταν «Μποξέρ του Πνεύματος» -μάλιστα, πίστευαν πως μέσα τους κατοικούσε κάποιος θεός και είχαν υπεράνθρωπες δυνάμεις. Αυτή η οργάνωση αποφάσισε να διώξει από την Κίνα όλους τους ξένους, αλλά και τους χριστιανούς, με τη στήριξη, βέβαια, της επίκληρου αυτοκράτειρας, η οποία θεωρούσε ότι για όλα όσα συνέβαιναν στην Κίνα έφταιγαν οι χριστιανοί.
Όταν η οργάνωση αυτή εισέβαλε στο Πεκίνο, αιχμαλώτισε πολλούς χριστιανούς και με βασανιστήρια προσπαθούσε να τους κάνει να αρνηθούν τη θρησκεία τους. Πολλοί ήταν αυτοί που φοβήθηκαν και αλλαξοπίστησαν, αλλά ακόμα περισσότεροι ήταν εκείνοι που προτίμησαν τον θάνατο. Μέσα σε λίγες ημέρες, χιλιάδες χριστιανοί σφαγιάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν και εκτελέστηκαν. Το «Κίνημα των Μποξέρ» επίσης κατέστρεψε ολοσχερώς τις χριστιανικές εκκλησίες, καθώς και το ορθόδοξο τυπογραφείο μαζί με τα σπανιότατα έγγραφα που φυλάσσονταν εκεί. Στις 11 Ιουνίου, το βράδυ, εισέβαλαν στην Εκκλησία του Πεκίνου και, αφού την κατέστρεψαν, σκότωσαν με φρικιαστικό τρόπο όλους τους πιστούς που είχαν καταφύγει εκεί για να προστατευτούν.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Παύλος Wan, ένας ορθόδοξος δάσκαλος, βασανίστηκε μέχρι θανάτου και προσευχόταν μέχρι και τη στιγμή που άφησε την τελευταία του πνοή. Μια άλλη χριστιανή, δασκάλα και αυτή, η Ia Wen, υπέστη πολύ σκληρά βασανιστήρια. Συγκεκριμένα, οι «Μποξέρ» την έκαναν κομμάτια και την πέταξαν μισοπεθαμένη στο έδαφος. Επειδή όμως διατηρούσε τις αισθήσεις της, συνέχισαν να τη βασανίζουν μέχρι να πεθάνει και αυτή. Η Ia Wen, καθ’ όλη τη διάρκεια των βασανιστηρίων, ομολογούσε συνεχώς την πίστη της στον Χριστό.
Το τέλος του πατέρα Μητροφάνη
Οι υπόλοιποι χριστιανοί του Πεκίνου, όταν πληροφορήθηκαν για τη σφαγή της 11ης Ιουνίου, κατέφυγαν τρομοκρατημένοι στο σπίτι του πατέρα Μητροφάνη, για να προστατευτούν. Όμως, ύστερα από κάποιες ημέρες, το βράδυ της 23ης Ιουνίου, το σπίτι του περικυκλώθηκε από μέλη του «Κινήματος των Μποξέρ». Εκείνη τη στιγμή, στο σπίτι του Μητροφάνη βρίσκονταν πάνω από 70 χριστιανοί. Κάποιοι κατόρθωσαν να φύγουν, αλλά πολλοί ήταν εκείνοι που δεν τα κατάφεραν και βρήκαν τραγικό θάνατο. Ο Άγιος Μητροφάνης δολοφονήθηκε στην αυλή του σπιτιού του με πολλαπλές μαχαιριές στο στήθος, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και των παιδιών του. Στη συνέχεια, οι «Μποξέρ» άρπαξαν τον εφτάχρονο Ιωάννη, γιο του ιερέα, και αφού του εξάρθρωσαν τους ώμους, του έκοψαν τα δάκτυλα των ποδιών, τη μύτη και τα αυτιά, τον πέταξαν γυμνό στην εξώπορτα και τον παράτησαν εκεί. Το επόμενο πρωί, οι περαστικοί που έβλεπαν τον μικρό Ιωάννη τον κορόιδευαν φωνάζοντάς τον «οπαδό των διαβόλων». Εκείνος τότε απάντησε: «Είμαι πιστός του Θεού και όχι οπαδός των διαβόλων».
Οι υπόλοιποι χριστιανοί που βρίσκονταν στο σπίτι του πατέρα Μητροφάνη φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και τελικά εκτελέστηκαν. Μαζί τους και η πρεσβυτέρα Τατιάνα μαζί με τα παιδιά της. Από την οικογένεια γλύτωσε μόνο ο δεύτερος γιος τους, Σέργιος, ο οποίος αργότερα χειροτονήθηκε πρωτοπρεσβύτερος.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1900, οι «Μποξέρ» δολοφόνησαν 30.000 χριστιανούς, από τους οποίους οι 222 ήταν ορθόδοξοι. Η Εκκλησία μας ανακήρυξε άγιους όσους μαρτύρησαν τότε και γιορτάζει τη μνήμη τους κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου.
Μαζί, λοιπόν, με τον Άγιο Μητροφάνη τιμούνται και οι: Αγία Τατιάνα, η πρεσβυτέρα του, ο Άγιος Ησαΐας και Άγιος Ιωάννης, υιοί του Μητροφάνη, η Αγία Μαρία, η νύφη του Μητροφάνη, η Αγία Ia Wen και οι Άγιοι 222 Κινέζοι μάρτυρες.
Άγιος Πατρίκιος ο Κέλτης
Ο Άγιος Πατρίκιος (Patrick) γεννήθηκε στην πόλη Γκλέβουμ της Σκωτίας, κοντά στην εκβολή των ποταμών Σέβερν και Άβον περί το 380 μ.Χ. Καταγόταν από βρεττανορωμαϊκή οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διάκονος και δεκουρίονας και ονομαζόταν Καλφουρίνος και ο παππούς του ιερέας και ονομαζόταν Πότιτος. Το όνομα της μητέρας του ήταν Κονκέσσα. Σε ηλικία 16 ετών συνελήφθη αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε στην Ιρλανδία, όπου και παρέμεινε έξι χρόνια. Οι ώρες της μοναξιάς, όταν ως σκλάβος έβοσκε το κοπάδι του, περνούσαν με προσευχή στον Θεό, τον Οποίο μέσα στην δοκιμασία του ο Άγιος είχε ανακαλύψει. Ο ίσιος ο Κύριος θα μιλήσει στον Άγιο, ενώ αυτός κοιμόταν και θα του πει να γυρίσει στην πατρίδα με ένα πλοίο που ήταν έτοιμο γι’ αυτόν. Αυτή η πρώτη φορά που του μίλησε ο Κύριος, δεν θα είναι και η τελευταία. Θα ακολουθήσει μια σειρά από καθοριστικές εμφανίσεις του Κυρίου στην ζωή του. Οι εμφανίσεις αυτές καθώς και οι προτροπές του Κυρίου είναι ένα στοιχείο που τονίζεται ιδιαίτερα στα γραπτά του Αγίου.
Ο Άγιος, το 402 μ.Χ., απέδρασε από εκεί, όπως του προείπε ο Θεός, αλλά η τρικυμία οδήγησε το πλοίο στις βορειοδυτικές ακτές της Γαλατίας, στην Αρμορική. Το πλοίο έφθασε στην Γαλατία, αλλά εκεί το πλήρωμά του δεν στάθηκε δυνατό να βρει τροφή. Τότε ο καπετάνιος παρακάλεσε τον Άγιο να προσευχηθεί στον Θεό, για να τους βοηθήσει. Ο Άγιος τους μίλησε για την παντοδυναμία και την φιλανθρωπία του Θεού, καλώντας τους να μεταστραφούν στον Κύριο και να μετανοήσουν και τους διαβεβαίωσε ότι την ίδια κιόλας ημέρα θα βρουν τροφή. Πράγματι, έτσι κι έγινε. Η περιπλάνηση του Αγίου συνεχίζεται στα νησιά του Τυρρηνικού πελάγους. Τελικά επέστρεψε στη Βρετανία, αλλά ένα όραμα που είδε τον κάλεσε να γυρίσει και πάλι στην Ιρλανδία, για να βοηθήσει τους Χριστιανούς. Αμέσως μετά μετέβη στην Γαλλία, στην πόλη της Ωξέρρης, όπου παρέμεινε επί πολλά έτη προετοιμαζόμενος για την ιεροσύνη. Λέγεται ότι γνώρισε τον Άγιο Μαρτίνο και τον Άγιο Γερμανό, ο οποίος τον απέστειλε στην Ιρλανδία το 432 μ.Χ. ως Επίσκοπο.
Το κήρυγμά του εκεί, είχε μεγάλη απήχηση στον λαό. Βάπτισε χιλιάδες πιστών, χειροτόνησε πολλούς ιερείς, ανήγειρε ναούς και επισκοπή. Ενθάρρυνε το μοναχισμό, ο οποίος μέχρι τότε είχε κέλτικο χαρακτήρα. Κατά την διάρκεια των ιεραποστολικών περιοδειών του, ο Άγιος συνήθιζε να μην ταξιδεύει από το βράδυ του Σαββάτου έως το πρωί της Δευτέρας. Προετοιμαζόταν για την Θεία Λειτουργία της Κυριακής και αφιέρωνε το χρόνο αυτό στον Κύριο.
Ο επίσκοπος Πατρίκιος μας άφησε γραπτά που σώζονται ως σήμερα. Σώζεται η Ομολογία του, η αυτοβιογραφία του, ένα γράμμα που καταδικάζει τη δουλεία και ο αξιοσημείωτος ύμνος του (breastplate), όπου ομολογεί την απόλυτη πίστη του στο Χριστό. Ήταν ένας εξαιρετικός ποιμένας ψυχών. Σύμφωνα με την παράδοση έδιωξε όλους τους δαίμονες και όλα τα φίδια από την Ιρλανδία. Μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί δηλητηριώδη φίδια στην Ιρλανδία.
Επίσης δίδαξε το μυστήριο της μίας και ομοουσίου Αγίας Τριάδος χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το τριφύλλι, ένα τοπικό φυτό του οποίου τα φύλλα αποτελούνται από τρία κομμάτια αλλά στην ουσία είναι ένα.
Ο λαός της Ιρλανδίας τον αγάπησε πολύ και εορτάζει την μνήμη του με λαμπρότητα. Ο Άγιος Πατρίκιος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 461 μ.Χ. (η κατ’ άλλους το 493 μ.Χ.), στο Σάουτ της Ουαλίας.
Άγιος Αχμέτ ο κάλφας, ο Τούρκος
Ο Άγιος Αχμέτ ο Κάλφας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν Τούρκος στην καταγωγή και μουσουλμάνος, μέχρι που ακολούθησε επίσημα τον Χριστιανισμό.Όπως συνηθιζόταν τότε, ο Αχμέτ ζούσε στο σπίτι με δύο σκλάβες, οι οποίες ήταν Ορθόδοξες Χριστιανές από τη Ρωσία. Τη μια από αυτές, τη νεότερη, την είχε ως «σύζυγο», ενώ την πιο ηλικιωμένη μόνο για τις δουλειές του σπιτιού. Μόνο στη μεγαλύτερη επέτρεπε να πηγαίνει στην εκκλησία των Ορθοδόξων και μόνο στις μεγάλες γιορτές. Αυτή, κάθε φορά που γυρνούσε από την εκκλησία, έφερνε αντίδωρο και αγιασμό. Έτσι, κάθε φορά, η «σύζυγος» του Αχμέτ, κρυφά από αυτόν, έπινε αγιασμό και έτρωγε αντίδωρο.Έπειτα από λίγο καιρό, ο Αχμέτ παρατήρησε πως από το στόμα της «συζύγου» του αναδιδόταν μια πολύ ωραία μυρωδιά. Διαρκώς αναρωτιόταν και ρωτούσε τη σκλάβα του. Εκείνη, χωρίς να μπορεί να φανταστεί τι πραγματικά συνέβαινε, απαντούσε πως δεν ήξερε. Εκείνος, όμως, επέμενε να μάθει και άρχισε να μην την πιστεύει. Συγκεκριμένα, νόμιζε πως η «σύζυγός» του έτρωγε κάτι και του το έκρυβε. Κάποια στιγμή, η σκλάβα κατάλαβε πως η μυρωδιά αυτή εμφανιζόταν κάθε φορά που έτρωγε αντίδωρο και έπινε αγιασμό. Αμέσως έπιασε τον Αχμέτ και του είπε όλη την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, οφείλεται στο αντίδωρο που μοιράζεται στην εκκλησία των Χριστιανών μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας. Του εξήγησε, επίσης, ότι πίνει και αγιασμό, τον οποίο μοιράζει ο ίδιος ο Πατριάρχης στους πιστούς.Όπως ήταν φυσικό, ο Αχμέτ δεν μπόρεσε να πιστέψει σε ένα τέτοιο θαύμα. Τότε, η γυναίκα του είπε τα παρακάτω λόγια, όπως έχουν καταγραφεί στη βιογραφία του αγίου: «Η θρησκεία μας είναι ζωντανή. Για εμάς, τους Χριστιανούς, Θεός μας είναι ο Χριστός. Είναι ο γιος του Θεού, που κατέβηκε απ’ τον ουρανό και έγινε άνθρωπος για να μας σώσει από την αμαρτία. Όταν ζούσε στη Γη, έκανε αμέτρητα θαύματα. Το σπουδαιότερο, το οποίο και πρέπει, αν θέλεις, να κρατήσεις στο μυαλό σου, είναι ότι, από αγάπη για εμάς, σταυρώθηκε άδικα από τους Εβραίους και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε. Η ανάστασή Του είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σ’ εμάς, τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, με τη δύναμη του Χριστού τα θαύματα συνεχίζονται και σήμερα. Στον Χριστό μας όλα είναι δυνατά. Στο θαύμα, που διαπίστωσες τόσες φορές με το αντίδωρο, έχω να προσθέσω και ένα άλλο, πιο απλό και ξεκάθαρο. Το νερό που πίνουμε πολλές φορές στην εκκλησία –θα σου φανεί παράδοξο– είναι αγιασμένο. Δηλαδή δεν αλλοιώνεται, δεν βρωμίζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το νερό αυτό, που εμείς το λέμε αγιασμό, απόκτα αυτή την ιδιότητα, έπειτα από ειδικές ευχές που διαβάζει ο Πατριάρχης ή οι ιερείς. Μάλιστα, το κρατάμε σε μπουκαλάκια για ευλογία –στα εικονοστάσια των σπιτιών μας– και πίνουμε, αφού προετοιμασθούμε κατάλληλα, προς καθαρισμό ψυχών και σωμάτων. Το θαύμα τούτο, αν θέλεις, μπορείς να το δεις και να το ερευνήσεις. Είναι ακόμα ένα ζωντανό θαύμα της πίστεώς μας, κυρίως για εμάς, τους απλοϊκούς».Για αρκετό καιρό μετά, ο Αχμέτ σκεφτόταν την κουβέντα που είχε με τη «σύζυγό» του. Θέλησε, μάλιστα, να ψάξει και ο ίδιος για να βρει την αλήθεια. Έτσι, μια μέρα ντύθηκε με χριστιανικά ρούχα και πήγε στην εκκλησία του Πατριαρχείου για να παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία. Όσην ώρα βρισκόταν μέσα στον ναό είδε ένα όραμα. Πιο συγκεκριμένα, είδε τον ιερέα να υψώνεται πάνω από το δάπεδο και να εκπέμπει ένα δυνατό φως. Ο Πατριάρχης, την ώρα που ευλογούσε τους Χριστιανούς ακουμπώντας τα κεφάλια τους, φαινόταν να βγάζει ακτίνες φωτός από τα χέρια του και να φωτίζει και τα κεφάλια των πιστών που άγγιζε. Τότε, παρατήρησε πως μόνο το δικό του κεφάλι δεν φωτιζόταν. Όταν τέλειωσε η λειτουργία και βγήκε από τον ναό, θυμήθηκε αμέσως τα λόγια της σκλάβας του και συνειδητοποίησε πόσο δίκιο είχε. Αναγνώρισε τα θαύματα που είδε και αποφάσισε αμέσως να απαρνηθεί τη μωαμεθανική θρησκεία και να πιστέψει στον Χριστό. Ο Αχμέτ όσην ώρα βρισκόταν μέσα στον ναό είδε ένα όραμα. Πιο συγκεκριμένα, είδε τον ιερέα να υψώνεται πάνω από το δάπεδο και να εκπέμπει ένα δυνατό φωςΕπισκέφτηκε τον ιερέα της περιοχής του και ζήτησε να βαπτιστεί Χριστιανός. Εκείνος, αφού σιγουρεύτηκε για την απόφαση του Αχμέτ, τον κατήχησε και ύστερα τον βάπτισε. Το χριστιανικό του όνομα, δυστυχώς, δεν διασώθηκε, για αυτό και έμεινε γνωστός ως Άγιος Αχμέτ.Από τη βάπτισή του και έπειτα, έζησε σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα, αλλά αναγκαζόταν να κρύβει τη θρησκεία του. Οι μοναδικοί που το ήξεραν ήταν οι σκλάβες του και ο ιερέας που τον βάπτισε.Ο Αχμέτ, όπως έχει γίνει γνωστό από –μάλλον άγραφες– μαρτυρίες ήταν αρκετά πλούσιος και ήταν εκλεκτό μέλος της κοινωνίας των μωαμεθανών. Συχνά, τον καλούσαν σε διάφορες συγκεντρώσεις σημαντικοί μωαμεθανοί της Κωνσταντινούπολης.
Σε μια τέτοια συγκέντρωση, όπου παρευρισκόταν, τον ρώτησαν ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο για αυτόν. Ο Αχμέτ δεν άντεχε άλλο να κρύβεται και είπε: «Μεγαλωτάτη από όλα είναι η πίστη των Χριστιανών». Αυτή η στιγμή ήταν που παραδέχτηκε την πίστη του, μπροστά στους πρώην ομόθρησκούς του. Όπως ήταν φυσικό, εκείνοι εξοργίστηκαν και ενημέρωσαν αμέσως τον τοπικό άρχοντα. Αυτός διέταξε τη σύλληψη, τον βασανισμό και τον αποκεφαλισμό του Αχμέτ στις 3 Μαΐου του 1682 μ.Χ. Ο αποκεφαλισμός του έγινε στην τοποθεσία Κεαπχανέ Μπαξέ.Η Εκκλησία μας γιορτάζει τον Άγιο Αχμέτ κάθε χρόνο στις 24 Δεκεμβρίου και στις 3 Μαΐου.
Ο Όσιος Μωυσής ο Νέγρος
Ο όσιος Μωυσής ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωυσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθεί και να γίνει ο αρχηγός της.
Κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά – σιγά να ημερεύσει. Τον επισκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετανόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβει και την Χάρη της Ιεροσύνης.
Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κστ, 52).
Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή «έκλαιε πικρώς» για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων… Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα… Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωυσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.
Αρκετά περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του φανερώνουν την ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής του. Άλλωστε αυτό σημαίνει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής. Αξίζει να αναφέρουμε ένα από αυτά: «Κάποτε, τέσσερεις ληστές, παλιοί σύντροφοί του, μπήκαν στην καλύβα του για να την ληστέψουν, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Όταν τον είδαν σάστισαν. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία, τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων και τους ερώτησε να του πουν τί πρέπει να κάνει με τους ληστές, λέγοντας συγχρόνως: “Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπον”» (Γεροντικόν, Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 111). Όταν τα άκουσαν αυτά οι ληστές εξομολογήθηκαν, μετανόησαν και έγιναν Μοναχοί.
Άλλο χαρακτηριστικό περιστατικό που φανερώνει την ταπείνωση του Οσίου είναι και το ακόλουθο: «Την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και μάλιστα την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε φιλικά ότι έγινε λευκός σαν περιστέρι. Ο Μωυσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνει από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάσει αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι, όταν παρουσιάστηκε εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν βρίζοντας τον. Ο Μωυσής έφυγε αμέσως χωρίς καμιά αντιλογία. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δει αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογεί μεμφόμενος τον εαυτό του: “Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ”. Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;» (Γεροντικόν, σελ. 252 -253).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που προσφέρει μεταμορφώνει και μετασκευάζει τα τσακάλια και τους λύκους σε πρόβατα και αρνιά άκακα. Μεταβάλλει τους υπερήφανους σε ταπεινούς, τους πόρνους και μοιχούς σε σώφρονες, τους φονιάδες, τους τρομοκράτες και τους ληστές σε Οσίους.
Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Άγιου Νικόδημου, ο Όσιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά.
