«Τί προσήλθετε παρ᾽ ἡμῖν, ὦ τεκνία, ἐν θέρους ἀρχῇ, ἐντός τοῦ ὑπέρ τήν ἑπταπλασίως κάμινον φλεγομένου χώρου τοῦ Γραφείου τοῦ ὑμῶν Αὐθέντου καί Δεσπότου; Πρός τί οἱ στάχυες οἱ ἀνώριμοι παρά τῷ διαδόχῳ Στάχυος τοῦ Ἀποστόλου; Οἴδατε ἆρα γε τίνι προσέρχεσθε, τίνι παρίστασθε; Τί ἠθελήσατε ἰδεῖν;»
Παναγιώτατε Κύριε, ἤλθομεν τόν Εἰκόνα Χριστοῦ ζῶσαν καί ἔμψυχον ὑπάρχοντα ἰδεῖν! Ἤλθομεν ὥσπερ τά πρόβατα ἐπί τήν ἀσφαλῆ καί σωτηριώδη μάνδραν, πρός τόν ποιμένα τόν καλόν, Οὗ τῆς φωνῆς μετά δέους καί ἐμπιστοσύνης ἀκούομεν.
Ἤλθομεν Ἀναστάσεως ἐλπίδα φέροντες, μετά τῆς τοῦ Θωμᾶ καλῆς -εἴθε- ἀπιστίας διά νά ψαύσωμεν τήν Σήν κεντουμένην καί ζωήν πηγάζουσαν πλευράν, διά νά θεασώμεθα τάς Σάς ἐσταυρωμένας παλάμας, διά νά προσκυνήσωμεν τόν τύπον τῶν ἥλων. Ἤλθομεν μυραῖοι καί μυρωθέντες ἐκ τοῦ εὐωδιάζοντος μύρου τῆς Σῆς υἱοποθήτου ἀνοχῆς, ἀγάπης καί εὐεργεσίας διά νά μυρίσωμεν μύρῳ εὐγνωμοσύνης τόν τετράκις ἤδη πρωτοφανῶς ἀξιωθέντα -καί ἀσφαλῶς καί πεντάκις, καί πλέον, ἀξιωθησόμενον -γένοιτο- εὐλογῆσαι τιμίαις Αὐτοῦ Χερσί Μύρον ἅγιον. Ἤλθομεν ἐπί τῇ ἀγγελοσειομένῃ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ τῆς Σῆς ὑψίστης περιωπῆς, παραλελυμένοι ταῖς συνειδήσεσιν ἐκ τῆς κατανοήσεως ὁποίου Μοναστηρίου, τοῦ Μεγάλου δῆλον ὅτι, διάκονοι, καί ὁποίου Ἡγουμένου ὑποτακτικοί ἐκλήθημεν, ἵνα ἐγερθῶσιν αἱ διάνοιαι ἡμῶν ἐπί τά πρόσσω.
Ἤλθομεν μεσούσης τῆς ἑορτῆς, οὐχί νομικῆς, ἀλλά τῆς τοῦ Πνεύματος, ἔχοντες τάς καρδίας ὡς δοχεῖον καί τήν προαίρεσιν ὡς ἄντλημα, πρός Σέ, τό ἀκένωτον τῶν ἀναλέκτων δωρεῶν φρέαρ, διά νά κορέσωμεν τήν δίψαν τῆς πίστεως, διά νά μάθωμεν νά προσκυνῶμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ τόν ἐν Τριάδι Θεόν ἐν τούτῳ τῷ μή Σαμαρείας ἀλλά τῷ πέμπτῳ λόφῳ τῷ ὑπό τῶν ἐνταῦθα ἀσκησαμένων Πατέρων ἡμῶν ἁγιασθέντι.
Τυφλοί ἤλθομεν, τυφλοί ἐκ πείρας καί σοφίας, κράζοντες ὄπισθέν Σου: «δός ἡμῖν φῶς ζωῆς», καί -φεῦ- μόνον πηλόν Σοί προσάγομεν. Ἤλθομεν, ὅμως, καί χαράν ἔχοντες ἐν ἡμῖν, τήν χαράν τῶν Μαθητῶν ὁρώντων τῶν ἑαυτῶν Κύριον ἀναλαμβανόμενον θριαμβευτικῶς καί ἐν δόξῃ ὑπέρ τάς δυσχερείας τῆς πολυπλάγκτου Πρωθιεραρχικῆς διακονίας, ὑπερβαίνοντα τούς πειρασμούς καί μένοντα πάντοτε ἀδιαστάτως μεθ᾽ ἡμῶν καί ἡμεῖς παρ᾽ Αὐτῷ.
Ἤλθομεν, θέλοντες πιστεύειν ἐς ἀεί, οὐχί μόνον νοΐ καί θεωρίᾳ, ἀλλά καί πράξει καί βιώματι, τοῖς ὑπό τῶν μακαρίων Πατέρων τῶν τε ἐν Νικαίᾳ καί ἐνταῦθα τό πρῶτον συνελθόντων ἐκφρασθεῖσι περί τῆς τῆς Τριάδος Ἀληθείας. Ἤλθομεν διδαχθῆναι ὑπό Σοῦ, τοῦ σοφωτάτου Διδασκάλου τῆς πίστεως καί τοῦ Γένους, τό γράμμα καί τό πνεῦμα Ὅρων καί Κανόνων.
Ἤλθομεν -καί ἐλπίζομεν οὕτως ἵνα ὁρᾷς ἡμᾶς- ὡς τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς βραδύγλωσσοι θείῳ καλυφθῆναι γνόφῳ τῆς Σῆς σκέπης καί πατρῴας στοργῆς, ὥστε ἀνανεώσωμεν ἑκουσίως τήν πρός Σέ πίστιν, τήν πρός Σέ ἀναμφίρρηστον ἀφοσίωσιν, τά ἑόρτια σεβάσματα, καί τήν υἱϊκήν παράκλησιν: «ὁδήγησον ἡμᾶς ἐπί τήν Ἀλήθειάν Του!»
Ἤλθομεν τέκνα, οἰκτρά καί ἀνάξια, πλήν γεννήματα Πεντηκοστῆς, Πεντηκοσταρίου φρονήματος ἔμπλεα, διά νά κρατήσωμεν εὐλαβῶς τῆς στιβαρᾶς Σου Χειρός καί ἵνα πρός τόν Χορόν τῶν Ἁγίων Πάντων εἰσαγάγῃς ἡμᾶς ταῖς Σαῖς θεοπειθέσιν εὐχαῖς.
Τό λοιπόν, ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, Κύριος ὁ Θεός, τόν προστάτην καί ἀναγεννήτορα ἡμῶν πάντων Πατριάρχην ἀναδεικνύοι πάντοτε Ἀπόστολον ὡς τόν Ἐκείνου ὁμώνυμον, πατέρα παρακλήσεως πρός τούς υἱούς Αὐτοῦ, μάρτυρα τῆς ἀληθείας ὡς τούς ἐν Κίνᾳ, ὁμολογητήν τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί ἰατρόν θεῖον τῶν πληγῶν ἡμῶν ὡς Λουκᾶν Κριμαίας, καί ταῦτα πάντα πρεσβείαις τῆς Ἁγίας Θεοτόκου. Ἀμήν!
Εἰς πολλά ἔτη, Δέσποτα!
